De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Sinds dit jaar bundelen we onze vangsten in een Spotifyplaylist. Zo is er altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Nordmann (foto), een van de boeiendste namen binnen de Gentse scene, leverde in 2017 nog een van dé Belgische jazzplaten van het jaar af, met tweede langspeler ‘The boiling ground’. Hun koppige blend van experimentele rock, psychedelische jazz en vlagen avant-garde blijft duidelijk voer voor spannende songs – zopas kwam het viertal immers naar buiten met drie nieuwe songs op ep ‘The law’. De tempo’s en hoekige ritmes van de titeltrack slaan en zalven, terwijl de surflicks en riffs van Edmund Lauret de strijd aangaan met Matthias De Craene z’n soundscapy, overstuurde sax-uithalen.
Eén radiohitje, een ep vol lofi gitaargeweld, en dan had SONS z’n plek op Rock Werchter beet,= naast tientallen andere zomerfestivals van aanzienlijk kaliber. Treedt dit rammelende garagegezelschap in de voetsporen van Equal Idiots? Kans op, want aan catchiness en enthousiaste power moeten ze alvast niet onderdoen voor het olijke duo uit Hoogstraten. ‘Tube spit’ is de tweede single van het viertal, en haalt in de gitaarlijnen eigenlijk rechtstreeks de mosterd bij ‘White on white’ van Fidlar. Maar wat zou dat? Gebald, snel, rechtdoor én vol minder voor de hand liggende impro-stukjes: SONS daagt zichzelf uit en houdt zich meteen heel ver weg van alle rock-‘n-roll-clichés.
Rafael Valles Hillario is ongetwijfeld een van de invloedrijkste kerels in de DIY-garagerockscene van vandaag, al wil of weet hij dat zelf misschien niet. Vroeger was hij frontman van The Jagged Frequency, nu hetzelfde bij MOAR en bassist bij Bront én oprichter van het ongeëvenaarde label Belly Button Records. Met ‘Poppy balboa’ kwam onlangs een spin-off album van MOAR uit, waarbij Raf letterlijk alles zelf inspeelde. Even een quote van hemzelf over single ‘Sweet Loretta’: “Het nummer gaat over een zombie (Lorretta) die aan iemand zijn been knaagt. Per toeval wordt er ook een stekelvarken in betrokken.” Verwacht je aan een hitsig en tegelijk nogal nonchalant wazig lied zonder franjes, maar met een leuk plots laagje aan bassynths.
The Leslies kan je eigenlijk zien als een soort supergroep uit de Wetterse muziekscene, waarbij leden uit onder meer Delta Crash, The Grassroots Movement, Lil Dix en Dorian & The Grays worden samengebracht. Het is vooral songsmid Jan Marcoen die verantwoordelijk is voor de pittige popsound vol slackerinvloeden, en die krijgt op single ‘Hungry’ een heel volwassen karakter mee, met knipogen richting bands als Wilco, Eels of dEUS. Let tegelijk ook op de subtiele djembé-geluiden en ijle synths die doorheen de song zweven – The Leslies ontwijken zo meteen elke muzikale grijze muizen-valkuil.
Dit uiteenlopende samenraapsel inlandse topsongs besluiten we zomaar even met een futuristisch altsynthrock-epos van op de kop negen minuten, van de hand van het Antwerpse drietal Go March. Laag per laag deint de machinale beat op ‘Chop chop’ zich verder uit, waarbij pulserende bassen, hakkelende keyboardmelodieën en repetitieve, vervormde riffjes aan inhaalbewegingen proberen doen. Dansbaar, hypnotiserend, licht psychedelisch en héél explosief: qua voorproefje van tweede langspeler ‘II’ (te verschijnen eind september) kan deze compositie meer dan tellen.