De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Crowd Of Chairs (foto) mag je gerust een van de paradepaardjes uit de hedendaagse noisescene noemen. De Gentenaars hadden al ‘Such a shame uit’, een stomend ep’tje vol geschreeuw, gebeuk en hypnose. De band maakt echter wel degelijk volle songs, en schuwt ook nergens duidelijke sporen van melodie. Met ‘Master of my split persona’ liet het drietal weten dat ‘Fuck fuck fuck’, hun aankomende debuut, weldra uitkomt, en dat dat gevierd wordt met een stevig avondje noisepoprockjazzshizzle op 3 oktober (Gruppi Di Pawlowski en Northern Escorts spelen daar namelijk ook). Als die plaat even compromisloos en gevaarlijk – en een beetje grappig, check de clip – blijkt als deze single, katapulteren we hem zo naar de eerste rangen van onze Belgische lawaai-top 10. You know we will.
De stadsgenoten van Uncle Wellington vertoeven in andere hoekjes van het muzikale spectrum: altpop vol synths en ander elektronisch experiment tekent de sound van het vijftal. ‘The code’ is de eerste single van Uncle Wellington’s debuutplaat ‘The faster I waltz, the better I drive’, en het zijn de intrigerende vocals en prominente percussie die meteen de aandacht grijpen. Leuk weetje: de beelden bij de clip gemaakt werden door founding member Jonas Bruyneel, tijdens zijn trip doorheen IJsland. Onvoorspelbaar maar steeds sussend, lijken beeld én klank hier te willen uitstralen.
Wat wordt er nog zoal gemaakt in Gent? Juist, jazz. Héél wat jazz. Hoera. is een van die ruwe diamantjes in de boeiende scene ginder – zo speelde het trio deze zomer op Gent Jazz een set met electronica-genie Hiele. De groep gooide zopas een livefragment van ‘Arklys’ online, een track uit hun tweede album ‘Beestentijd’. Instrumentale, meeslepende pracht, minder valt over dit organische samenspel eigenlijk niet te zeggen.
Een mens zou het tegenwoordig moeilijk doorhebben, maar het is niet al hiphop wat de klok slaat, daar in Brussel. Zo stootten we onlangs op een band die Shoeshine heet, en fijne, eigenzinnige indie maakt. Met een vette knipoog naar de 90’s rammelt het drietal erop los – ‘Monalysa’ neigt naar postpunk à la Ought en noise zoals A Place To Bury Strangers weleens durft ineen boksen. Hoed af.
Net nadat Low Land Home de derde plaats op De Beloften mocht wegkapen, bracht de band ook een nieuw liedje uit. Het ingetogen ‘All this time’ staat op de debuut-ep van het Gentse viertal, en druipt van de melancholie. Op een positieve manier, welteverstaan: zelden hoorden we een uitgepuurd singer-songwriterlied zo doeltreffend klinken. Vooral de zang snijdt erg diep: je wil even gaan geloven dat Oliver ‘the xx’ Sims hier de vocals voor z’n rekening neemt.