De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Brusselse hiphop is booming as never before, dat bewezen de recente meesterwerkjes van Roméo Elvis x Le Motel en Zwangere Guy nog. Het is daar eigenlijk één grote vriendjes-scene, en daarin kreeg L’Or du Commun deze week ook effe de spotlights op zich gericht. Met ‘Leon’ kondigt de rapformatie namelijk z’n nieuwe ep aan, die begin mei uitkomt. Iets funkier materiaal dan we doorgaans uit de hoofdstad te horen krijgen, met een leuke hook én een afwisselende, eigenzinnige flow van elk van de heren.
En zoals het hard gaat met de Brusselse rap, zo gebeuren er in Gent al enkele jaren eigenzinnige dingen in de lokale jazzwereld. Van karakteristieke invloeden tot punky free-waanzin en alles daartussenin: wie een beetje zoekt, vindt wel een band in iéder vakje. Maar eigenlijk houden we niet zo van hokjesdenken, en dat is wat The Milk Factory nogmaals lijkt te benadrukken. De nieuwe groep stuurde onlangs twee tracks de wereld in, die intrigerend flirten met klassiek maar tegelijk volop voor impro en zachte jazz gaan. Laat het melancholische ‘Eukarist’ je even warmpjes inpakken in een pianodekentje.
Voor je portie Mediterraanse beats is Leuven paradoxaal genoeg de beste plek om te gaan aankloppen. Dat is immers de thuishaven van beatmaker Poldoore, die ons deze week van een verse worp voorzag. ‘Touch of gold’ heet het, het is twee minuten kort en draait allemaal rond één heel aanstekelijke blazersmelodie. Daarrond bouwt Poldoore heel fijntjes de rest van het nummer op: allerhande draaitafeldetails, zuiderse djembépercussie en uiteraard een regelmatige beat die ons even naar Ibiza teleporteert. Hoewel de fade-out op het einde wat onhandig aanvoelt, blijft dit ‘Touch of gold’ toch makkelijk even ronddwalen in ons hoofd. (Hanne Craye)
Het Antwerpse vijftal The Girl Who Cried Wolf (foto) loste deze week een eerste voorsmaakje van hun ep die dit najaar verschijnt. ‘Tin men’ gaat van start met een uitdagende dialoog tussen drums en gitaarakkoorden: die verfrissende afwisseling toont hoezeer de bandleden op elkaar ingespeeld zijn. De ijle stem van Heleen Destuyver verklaart dan weer waarom Chelsea Wolfe tot hun invloeden gerekend wordt en het abrupte einde breekt de gitaarexplosie netjes en tijdig af. Bekijk zeker ook de indrukwekkende videoclip – als Dalí van deze tijd was geweest, had hij het zeker kunnen appreciëren. (Hanne Craye)
Dit is gek: met Aponogeton zitten we aan 5 unieke provinciehoofdsteden op een rij (sorry, Hasselt). De Brugse producer wist ons maanden geleden al vol-le-dig te overtuigen met z’n bevreemdende, zweverige composities – ‘Crossing the event horizon’ glijdt daar gewoon fijntjes bij. Het legt meerdere penetrante synthlijntjes over elkaar, creëert ritme zonder duidelijke drumpatronen en doet nérgens aan overkill. IDM en ambient leven als nooit tevoren – zie Aponogeton gerust als de West-Vlaamse incarnatie van Aphex Twin.