De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Een paar maanden geleden zat Sokoto er al boenk op met z’n ‘Monomade ep’, gereleaset op Tangram Records – wat eigenlijk al volstaat als introductie. Na een handvol aanzienlijke shows deze zomer (op onder meer de Red Bull Elektropedia Private Sessions en AFF) vond de Leuvense beatmaker het duidelijk al tijd voor nieuw werk. ‘Have to do’ klinkt heel wat minder stevig dan de rollende electronica op de ep, grotendeels in de hand gewerkt door de zachte vrouwelijke vocals. Nu ja, doorheen de track sluimert wél zijn typische soort duisterheid door, traprandje incluis. Hoe ze daar bij Tangram telkens weer die kwaliteit van internationale allure bovenhalen, het is iets om te koesteren.
In de Verse Vangst-archieven vind je MAYEMI ondertussen al een keer of vier terug – de Antwerpenaar levert dan ook ie-de-re keer toptracks af. We haalden al Caribou, Factory Floor en Hudson Mohawke aan als muzikale referentiepunten; met ‘H ten o’ toont Dries aan dat ie ook wel eens naar Kaytranada luistert. Smooth, diep en vol toffe aanzwellende samples: draai dat volume nog maar iets verder open.
Three in a row binnen de Belgische elektronica deze week: ook Oaktree verraste z’n fans onlangs met ‘Viooltje’, in een live-versie vanop Pukkelpop nog wel. Adriaan doet het live vaak met band, en het nummer heeft in dit geval z’n titel ook niet zomaar gekregen: een erg prominente rol is er weggelegd voor zijn violiste. Sinds zijn tweede plaat is de producer minder bezig met beats en eerder met (klassiek geïnspireerde) atmosferische ambient; ook hier lijkt dat vooral de invloed, al bouwt zich langzaam toch een krachtige onderlaag op. Voor fans van Floating Points zijn ‘Elaenia’.
Statue, The Guru Guru en Piquet: niet bepaald van het zachtste dat er in de Belgische gitaarwereld te vinden is. Bij elke band is Jan Viggria gitarist, maar de man liet het niet na ook een soloprojectje te beginnen. Met ‘Madman in the sun’ toont Jan aan dat het niet altijd ingenieus lawaai hoeft te zijn, maar hij het zelfs heel puur en ingetogen kan. Niet meer dan een stem en een zachte gitaartokkel: laat dit je melancholische momentje van de dag zijn.
Noisey Nederland heeft iets met Belgen premieren, tegenwoordig. Ze voelen duidelijk onze kwaliteit, en het is tegelijk handig om onze eigen radar uit te breiden, natuurlijk. Zo kwam BRINGHIM namelijk nog niet eerder tot onze oren, dankzij onze Noordelijke collega’s nu wel. En terecht: weer bakken internationaal potentieel bij deze Antwerpse rapper: Future, Young Thug of French Montana kijken goedknikkend mee achter het invloedenhoekje – het is echter de kunst om er iets eigen mee te doen. Dat doet Theophore Kabeya Tama (echte naam) vlekkeloos: ‘Every summer, every winter’ is melodieus, kordaat én dansbaar.
Submissions voor deze rubriek mogen naar gilles@indiestyle.be