De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Nog voor er zelfs maar sprake was van Raketkanon – of dan toch in de huidige bezetting – maakte een andere Gentse noiserockband menig podium onveilig. Zelfs met een gitaar omgegord werd Pieter-Paul Devos snel een live cultfiguur, door met Kapitan Korsakov onvoorspelbare, intense en érg stevige shows neer te zetten. De ‘comeback’ (iets te zware term misschien, maar kom) van het drietal moet dan ook een van de meest geanticipeerde muzikale hoogtepunten van het najaar zijn. En kijk: daar is nu ook die eerste single, ‘Caramelle’. Eigenlijk verrassend melodisch en strofe-refreingestructureerd, en je verstaat verdorie wat Devos zingt. Dat grungekantje, daar Steve Albini zal wel voor iets tussenzitten, en het zijn toch de eerder verscholen noisy, rammelende lijntjes (ook op bas) die het meteen als een vertrouwd KKK-nummer doen klinken. Welkom terug, heren.
Vlaanderens boeiendste trio, Dans Dans, bouwde de voorbije jaren eigenzinnig aan een weg langs jazz, soundscapes, psychedelica en alles daartussenin. Het vierde album van de Brussels-Antwerpse band komt midden oktober uit, gekoppeld aan een mooie tour langs quasi elke Belgische club. Single ‘Close your eyes’ prikkelt alvast volop: melancholisch en post-rockig komt het op gang, maar een onvermijdelijk aanzwellend samenspel leidt het geheel naar de improvisatieregionen die Dans Dans zo uniek maken. De groovy, strakke ritmesectie (Frederic Lyenn en Steven Cassiers) en het grillige, bijna verhalend gitaarspel van Bert Dockx raken weer zo mooi verstrengeld, dat de ogen sluiten inderdaad instinctief gebeurt. Maar dan zie je de video van Philippe Werkers niet meer, en dat zou ook zonde zijn.
Milan W. is – surprise surprise – het soloproject van Milan Watermoeskerken, die in Dockx’ andere band Flying Horseman ook gitaar speelt. ‘Contender’ is het visitekaartje van z’n plaat ‘Intact’ (nu uit!), en doet wat denken aan Milans andere band, het beats- en synthsgeïnspireerde Mittland Och Leo, alleen nog experimenteler. Ettelijke laagjes electronica worden over elkaar gelegd, tot er een soort ingehouden, bevreemdende technovibe ontstaat. Dijf Sanders (dat exotische kantje) meets Factory Floor, of zoiets.
Waarom kiezen tussen Engels en Nederlands, als je evengoed een beetje van beide kan nemen, stelde Noisey onlangs over Piquet. Helemaal mee eens, al zouden wij deze nieuwe van de Limburgers wel niet meteen als ‘experimentele pop’ gaan bestempelen, zoals onze noorderburen nog net durfden. ‘Handwerk’ klinkt verdorie schizofrener dan de psychotische rock van The Guru Guru, hoeft niet onder te doen voor de noisy sludge van Elefant of Raketkanon, en zangeres Lien schreeuwt Aurélie van Cocaine Piss zo naar huis. Je hebt het door: Piquet ligt met deze single mooi in de lijn van het stevigste wat ons landje te bieden heeft.
Syrische vluchtelingen laten dansen op bluesy rock-‘n’-roll: niet de meest eenvoudige uitdaging lijkt ons, al slaagden de Kortrijkzanen van ID!OTS er vlekkeloos in – alleszins toch af te leiden uit hun nieuwe clip bij ‘Little Birds’. Niet het meest vuile nummer van het viertal, al wordt dat gecompenseerd door meer catchy- and grooviness, waar Led Zeppelin nooit ver weg is. Van integratie gesproken: het zou ons niet verbazen mocht er tegenwoordig een voorraadje gitaren aanwezig zijn in elk asielcentrum.