De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Met Slow Bear heeft de Belgische muziekscene z’n eigen Dylan rondlopen, en wel één met een eigen en psychedelisch randje. De one man-band bracht in december vorig jaar een plaat uit, ‘Pale morning fades’, en daarvan is ‘Are we gonna make it’ nu het nieuwste visitekaartje. Verwacht niet zomaar simpele gitaarfolk met wat melancholisch gezang: Slow Bear gaat duidelijk voor gebaldere songs en is daarom niet vies van een vuil elektrisch likje, een verborgen orgellaag en de obligatoire mondharmonica.
Oostende heeft al redelijk wat talent uit het stevigere circuit op ons afgevuurd: zo zetten The Glücks, Alpha Whale en DRS de kuststad muzikaal op de kaart. Die laatste twee bands kruisen nu ook de degens als Mostly Whites: punky garage van de vuilste soort, die richting een no-nonsense-variant van pakweg Bass Drum Of Death leunt. Er komt een demotape aan, en dankzij ‘Mostly whites’ en deze ‘Shit flavoured boyfriend’ is het alleszins aangenaam kennismaken.
’t Was al een apart nieuwsje op Indiestyle deze week, maar goeie nummers moeten meermaals onder de aandacht komen. We wezen zo op het doorbraakpotentieel dat Felix Pallas nu meedraagt met ‘Cursed’: de zachte maar aanzwellende electronica (met een duidelijke Oliver ‘Warhola’ Symons-stempel) en het doorlopen vocale spectrum maken het nummer tot radio- én clubmateriaal.
DadaWaves, we kwamen de naam eigenlijk nog niet eerder tegen. Tot we het vijftal onlangs zagen opduiken op het ‘Soundcheck’-kanaal van De Standaard, en ook Radio 1 dacht dat de band wel mooi zou passen in de dagrotatie. Met hun zelfgetitelde debuut onder de arm kan de band rond Jasper Stockmans écht alomtegenwoordig worden, iets waar vooral (niet héél nieuwe) single ‘Wise old owl’ zal toe bijdragen. Het lichtjes onderkoelde popnummer knipoogt charmant naar andere belpop-bands in het genre – Isbells, Girls in Hawaii – en geeft als halve parabel nog eens een morele les mee ook. Tof tempo, eigenwijze vocals, fijne keys en een passende clip: wij zijn fan.
De voorbije maanden heeft de Londense Bala Club-familie zich serieus uitgebreid en een van haar nieuwe leden is Sky H1 (foto). De Brusselse staat nu ook al met een nummer op het nieuwe (eerste) compilatie-album van het label. Haar dromerige, moody electronica steekt op de plaat nogal af tegen de brute Latijns-Amerikaanse klanken van onder meer Kamixlo en Endgame, maar eigenlijk weet onze landgenote zich in elke omgeving te onderscheiden met een apart geluid. Rond een melancholische vocal sample weeft Sky op ‘All I ever’ een mysterieus maar fascinerend web van glinsterende electronica die nooit echt het diepste van z’n gedachten laat zien. Meer van dit moois wordt heel binnenkort verwacht op Codes, het label van Visionist. – Thomas