De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Onder Verse Vangst serveren we wekelijks een handvol nieuwe Belgische nummers die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. Support your local scene!
Je zal maar in de wachtzaal van de tandarts zitten en er de knotsgekke, doch getalenteerde mannen van Paard. aantreffen. Dat hun jazz er gemakkelijk de kantjes af rijdt, hoorde je al op hun eerste eptje ‘ZALM’. Met deze nieuwe single slaan de Gentenaars het echter over een andere boeg: hiphop. Toch mag dat niet zo verrassend zijn gezien bassist Owen Perry Weston die hier de bars voor zijn rekening neemt, in een ver verleden het er al eens op waagde. Het bijzonder krokante Gentse accent van Weston rolt zo je stoel af.
De beats stuiteren dan weer elke hoek van de kamer heen. Ze lijken doordrenkt met acid waarbij hier en daar kleine synths dan wel pianoklanken vallen te ontdekken. Het is te hopen dat de volgende keer we een tandarts bezoeken, ons niet in schunnig dimlicht begeven en bepoteld worden zoals Weston. Al nemen we graag deze nieuwe single bij ons volgende bezoek als soundtrack er maar wat graag bij.
Met ‘Gone gone gone’ verruilt Jan Verstraeten zijn nogal afschrikwekkend geel masker voor een roze kamerjas met konijnenoren. Teken om het naar de winter toe iets warmer te hebben met de stijgende energieprijzen. De man trekt dan ook vrij snel weg uit zijn kamer met loopband de wijde wereld in. Hij trekt naar verluidt van de western in de VS richting de gure straten van Hong Kong en komt er figuren tegen die weinig of juist veel aan de verbeelding over laten. Het ideetje voor de clip kreeg hij toen het land in lockdown ging en via Google Maps op wereldreis ging. Toen hij een advertentie zag staan voor een loopband, werden één en één twee voor de visuele reis.
Verder slaat Verstraeten toch enigszins een andere weg in dan de sound die we van hem gewoon zijn. Zo was eptje ‘Cheap dreams‘ een gelaagde brok meeslepende emotie. Op ‘Gone gone gone’ zien we een opgewekte Verstraeten door zijn eigen universum kuieren. “I feel good“, herhaalt hij enkele keren bij het begin van het nummer en dat kunnen we goed geloven. Wij ook, na het horen van deze eerste single voor zijn debuutalbum.
Converting the expectations, dat is was Chibi Ichigo met deze absolute nieuwe banger doet. Wie vorig jaar zou hebben beweerd dat de Limburgse haar koele trapbeats eens zou inruilen voor gelikte bigbeat à la The Prodigy, had ik waarschijnlijk gek verklaard. Toch is het pas uitgebrachte nummer nu al een absolute knaller in haar liveshows. Het nummer werd bovendien geproducet door Um! en One Track Brain (het alias van Jeroen De Pessemier, lid van The Subs). Van die laatste zou misschien de inspiratie komen om de kaart van de nineties te trekken, al is daar het raden naar. ‘Paranoia’ is de allereerste single van het debuutalbum van Ichigo. Met deze track gonzend door onze oren, kijken we reikhalzend uit wat ze nog in petto heeft voor ons.
We hebben er even op moeten wachten, maar volgens het gezegde wordt dat uiteindelijk wel beloond. Een pandemie zal daar ook wel voor ergens tussen hebben gezeten. Sunday Rose won in 2020 De Nieuwe Lichting met het aanstekelijke ‘Worst I ever had’. Een oorwurm met fingersnaps over het slechtste lief denkbaar. Anno 2021 gaat het gelukkig de goede kant op voor de Antwerpse. Ze blijkt op deze nieuwe single de liefde een nieuwe kans te hebben gegeven en dat levert dit heerlijke neo-soul pareltje op. Is Jorja Smith al op de hoogte gebracht dat ze serieuze concurrentie heeft gekregen als het zo verder gaat?
De eerste single ‘Hanging on’ van het aankomende album kreeg je deze zomer al op een presenteerblaadje. De tweede single voor ‘Hand out the samples’ is om de weinige twijfelaars te overwinnen. Julien Firmin, alias Michael De Busscher, die zonder veel problemen al zieltjes bijeenschaarde op debuutalbum ‘Spanish melodies‘, zal het op 29 oktober meer dan waarschijnlijk het kunstje opnieuw doen. Voor de nieuwe plaat riep De Busscher enkele collega’s bijeen en dat hoorde je op ‘Hanging on’ meteen. ‘Bird’ is meer een return to form voor de Gentenaar met alleen hem en zijn gitaar aan het woord. De soms lang uitgesponnen vocals van De Busscher gaan heerlijk samen met zijn melancholiek gitaargetokkel dat hier en daar een echo mee krijgt.