De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Borokov Borokov, er valt zoveel te zeggen over dit zootje in-feite-niet-zo-ongeregeld. Wil je het niet hebben over hun absurd geniale electronicaplaten, wonnen ze wel de prijs voor meest adrenaline opwekkende livesets, die podia over het hele land en intussen ook de wijdere wereld (recent zo nog in de USA) slopen. Vorige maand maakte het viertal dan weer Instagram onveilig, door nogal ver te gaan in verwrongen muzikale look-a-likes. Dat ze voor hun nieuwste single Mathieu Terryn van Bazart uitnodigden, zouden wij dan ook nooit zomaar als ironie durven wegzetten. Die krautrockende, funky synthbeats (evenveel Kraftwerk als Two Man Sound) gaan eigenlijk voor geen méter met ‘s mans vocale spectrum, maar dat merk je niet, omdat het continu draait om wat hij vertélt. Luister zelf, en herken alles.
Wanneer een Amenra-lid een nieuw project wereldkundig maakt, kan je er van op aan dat daar meer dan één artistieke laag aan vast hangt. Dat is niet anders bij Mathieu Vandekerckhove, gitarist bij de band, die samen met zangeres en topmodel Kim Peers vervelt tot Skemer. Engels voor ‘indringer’, West-Vlaams voor ‘duisternis’ – Mathieu’s moedertaal. Het duo ging al snel een album opnemen, dat op 25 oktober ook reeds verschijnt. Dit dreunende ‘Sunseeker’ toont als leadtrack hoe Skemer de niet makkelijk te bewandelen kruising tussen dark wave en lofi synthpop opzoekt, en die vlekkeloos overschrijdt. Straf.
“‘Groke’ klinkt een beetje alsof The Horrors en The Cure een baby kregen die op Editors lijkt”, schreven we hier over de vorige single van Delta Crash. Tevens was het ook het laatste wát we hier schreven over de band uit Wetteren. Intussen bijna vier jaar geleden gingen ze aan de haal met de publieksprijs op Humo’s Rock Rally, bleven met ep ‘Blue embrace’ een lange tijd op de radar, maar leken daarna voor een poosje plots weer verdwenen. Tot deze week dan: het viertal wierp ‘Cream’ op het www en bewijst daarmee meteen nog steeds te weten hoe je Britpop fris en intelligent kan fuseren met doorvoelde melodieën én daar nog eens een subtiele slackergroove aan toevoegt.
Thomas Van Caeneghem kent doorgaans een bestaan als theatermaker en acteur (zie onder meer Loslopend Wild en Gevoel Voor Tumor) maar heeft ook enkele liters muzikaal bloed door z’n artistieke aderen lopen. Met Kids In The Waiting Room bindt hij twee derde Madame Blavatsky (Artan Buleshkaj en Jonas Desmet) en twee derde Steiger (Simon Raman en Kobe Boon) aan zich – ofte enkele spilfiguren uit de Gentse jazzscene van vandaag. Thomas zoekt het met zin project echter in indie-akoestische sferen, een beetje à la The Notwist. Op 4 oktober kwam hun debuut-EP uit, deze week loste de band nog een nieuwe single. Dit indringende ‘Basement’ kabbelt eerst licht melancholisch voort, drijvend op eigenaardige fluisterstemmen, maar zit snel onder je vel dankzij de duistere bassen en verknipte electronica.
Morgen (12.10) stelt Kids In The Waiting Room z’n EP voor in De Handelsbeurs, in double bill met Galine.
Zo’n tweeënhalf jaar geleden wist Gauss ons met ‘The river’ al onder te dompelen in hun eigenzinnige elektronische universum: uitgepuurde synths, gelaagde vocalen, hier en daar een buitenaards elementje: het duo Mati Le Dee en Emile Sertyn heeft een bijzonder soort chemie rond hun muziek gehangen. Het nieuwe ‘Love’ karakteriseert dat alles zo mogelijk nog beter. Voorafgaand aan hun te verschijnen langspeler ‘Heartbeat’ wentelt de track zich in een amalgaam dromerige klanken, waarbij Mati’s stem het voortouw neemt en opeenvolgend grillig, bezwerend én strelend durft gaan.