Nu onze recensenten Tiffany en Thomas weer teruggekeerd zijn uit de Beekse Bergen maken ze de balans op van drie dagen fijne muziek. Welke tien acts waren nu dat beetje beter dan de rest? Een moeilijke vraag, want op een uitschieter hier en daar na was het niveau van de acts niet uitzonderlijk, maar waren er ook weer weinig teleurstellingen.
Strand of Oaks
“De ruig uitziende Timothy Showalter heeft eigenlijk een klein en dankbaar hartje en brengt naar eigen zeggen loner-folk. In tegenstelling tot wat dat genre echter doet vermoeden, hieven de songschrijver en zijn band de liedjes (die vooral uit zijn laatste plaat kwamen) naar de grootte van het podium. De oprechte blijheid van Timothy, die trouwens perfect een publiek, groot of klein, inschat, stond in contrast met zijn nummers. Die combo stemde ons zowel gelukkig als emo.”
The Jesus and Mary Chain
“Een van de drie reüniebands die gisteren op ons programma stond was The Jesus and Mary Chain, en wel met een speciale ‘Psychocandy’-set die het legendarische album opnieuw moest doen herleven. Veel kon er daarbij natuurlijk niet fout gaan: de liedjes hoeven zich niet meer te bewijzen en shoegaze-optredens vragen ook geen onmogelijke fysieke inspanningen voor bandleden. In de TWO verliep dan ook alles zoals het hoorde, met mooie popmelodieën, intimiderende ruis en vooral de geslaagde combinatie van die twee. De sound pakte bovendien meer dan geslaagd uit en klonk vooral proper.”
Blanck Mass
“Op het podium werkte de bombastische aanpak waarmee hij de eigenlijk heel subtiele muziek aanpakte meer dan goed. De ene keer bleek het genot eerder cerebraal wanneer Power minimale veranderingen in een minutenlang stuwende drone forceerde, de andere keer ging de beleving meer naar visceraal wanneer stompende techno of een zwarte dosis noise inhakte.”
Death Cab For Cutie
“Het kon twee kanten uitgaan met Death Cab For Cutie uit Seattle: of ze putten vooral uit nieuw materiaal dat niemand echt heel goed kent, of ze doken in hun uitgebreide catalogus aan intelligente gitaarsongs. Ex-tienerhartjes klopten opgelucht toen het de tweede optie werd. De band rond Ben Gibbard en zijn melancholische zang klonk niet als de seutige Death Cab waarvoor ze soms verweten worden, maar haalde best stevig uit met een arsenaal aan onverslijtbare liedjes: ‘Soul meets body’, ‘Translanticism’, ‘Black Sun’, een uitgebreide versie van ‘I will possess your heart’ met Ben aan de piano,…”
Balthazar
“Balthazar bracht hun nieuwe post-‘Thin walls’-festivalshow naar Best Kept Secret en speelde zowaar met nog meer stijl dan anders. Daarvoor werd het geluid weer wat opgekrikt op maat van grote podia. Concreet klonken de drums imposanter dan anders en hoorden we de gitaar zelden zo hard schuren. In combinatie met de strakke aanpak van de show zorgde dat voor vonken.”
A$AP Rocky
“Tegenover enkele imperfecties stonden heftige hits die opzwepend gebracht werden door Pretty Flacko en dankzij bulderende beats (airhorns en explosies inclusief) monsterachtig overkwamen. Bovendien had de rapper zijn A$AP Mob meegenomen en zorgde hun inbreng voor leuke extraatjes als ‘Shabba ranks’ en knetterende, verrassend gestructureerde stukken die het tempo hoog hielden. Naar het einde van de show toe toonde Rocky zich steeds prominenter de leider van de roedel en op een gelijkaardige manier eigende hij zich ook steeds meer het optreden toe om uiteindelijk uitzinnig met ‘Peso’ te eindigen. Ga dat zien op Les Ardentes.”
Kindness
“Producer Adam Bainbridge had een driekoppige funkmachine/dancesquad meegebracht en enthousiaste achtergrondzangeressen die regelmatig een glansrol opeisten. Bainbridge – groot, mager en met lang haar – zelf schuwde evenmin Michael Jackson-moves en ingestudeerde dansjes en wanneer zijn microfoonstatief per ongeluk maar half meekwam, ging hij daar gewoon Freddie Mercury-style in mee. Zijn songs ontspoorden in bekende hits als ‘I wanna dance with somebody’ en full-on danceparties waarin ook het publiek betrokken en opgezweept werd.”
Kate Tempest
“De 29-jarige haalde als tweede song meteen ‘Marshall law’ uit de kast. Tijdens deze ‘hit’ gaf ze het publiek een minutenlange spoken word-sessie waarbij iedereen zonder uitzondering aan haar lippen hing. Daarna kon de dichteres voor de overdonderde toeschouwers niets meer fout doen. Tussen haar songs door maakte de Londense ook gefrustreerde speeches over het vinden van geluk. En toch glimlachte ze constant. Tempest kwam enorm echt over en zette moeiteloos een tent bomvol vreemden naar haar hand.”
SOHN
“De diverse set, soulvolle stem en uitbarstingen à la James Blake zorgden er uiteindelijk echter voor dat de aanwezigen zijn melancholische synthpop lichte danspasjes toebedeelden en er enthousiast over zouden vertellen tegen hun onterecht afwezige vrienden.”
Evian Christ
“De focus van de set lag bij de recente maximalistische richting van de ‘Waterfalls’-ep (uit zijn Tri Angle-mixtape kregen we enkel nog ‘Fuck it none of ya’ll don’t rap’ te horen) en in combinatie met de zwart-witte lichtshow die dankzij speciale rasters en rook imposant overkwam, zorgde dat voor een intense ervaring. Daardoor kwam de dystopische, duistere kant van zijn muziek prominent naar boven: iets wat we alleen konden aanmoedigen.”
Lees ons verslagen van dag 1 (met o.a. The Libertines, The Jesus and Mary Chain en Chet Faker), dag 2 (met o.a. The Vaccines en A$AP Rocky) en dag 3 (met o.a. Royal Blood en alt-J).
Foto’s van The Jesus and Mary Chain, A$AP Rocky en Kate Tempest door André Joosse.