Het avant-gardische Rewire zit er op. Een weekend lang hebben we ons laten onderdompelen in een breed spectrum van alternatieve pop en elektronica, clubmuziek en vooruitstrevende jazz. Wij maken na het weekend de balans op en reflecteren over welke optredens het meeste zijn bij gebleven. Via deze link kun je alle reviews en verslagen van het afgelopen weekend nog eens nalezen. Foto’s door Parcifal Werkman, Alex Heuvink en Jack Parker via Rewire.
33EMYBW (& Joey Holder)
We hebben wel al wat dj-sets zien passeren die overweldigende deconstructed club brachten. Toch was de set van 33EMYBW – met visuals gemaakt door Joey Holder – van een ander niveau. De drumpatronen en bassen bliezen je als een wervelwind omver. In combinatie met de visuals en het actieve gebruik van stroboscopen, werd je zowel visueel als auditief tot het uiterste gedreven – in positieve zin.
Aïsha Devi
Ook de Zwitserse Aïsha Devi presenteerde een live-show om ‘u’ tegen te zeggen. Ter ondersteuning van haar laatste, nieuwe plaat ‘Death is home’ bracht ze ‘Les immortelles’. De waaiende vlaggen – van de hand van Emmanuel Biard – die als backdrop fungeerden, hielpen de show naar een hoger niveau te tillen. Alsof ze zich een soort buitenaardse engelbewaarder waande die ons via vervormde vocals toezong. De getormenteerde post-club beats in combinatie met die geautotunede vocals werkten trouwens belachelijk goed. Het was een symbiose van pop en club-muziek in elkaar.
Aïsha Devi (door Parcifal Werkman)
Astrid Sonne
De Deense artieste stond zondagavond tegenover Sunn O))) geprogrammeerd, naast Oneohtrix Point Never toch wel veruit de grootste naam. Geen gemakkelijke opdracht alhoewel Sonne voor een ramvolle Koninklijke Schouwburg haar nieuwe album mocht voorstellen. Live was er weinig sprake van de wervelende, doch intieme elektronica die we van haar gewend zijn. Ze werd vergezeld door een celliste en violiste die haar muziek een vredevol en klassiek karakter gaven. En dat klonk zo mooi. Zelf voorzag ze haar muziek hier en daar wel van wat elektronica, al was dat minimaal en droeg het ook bij aan de schilderachtige poëtische liedjes die ze zong en voorstelde.
Autechre
Voor fotomateriaal moeten we jullie teleurstellen. Het Britse duo stelde in een met doeken afgeschermde Grote Kerk, en met nauwelijks enige vorm van verlichting in de kerk, hun duizelingwekkende artillerie-muziek voor. Een ervaring, dat was het. Via kleine details stuurde het tweetal het schip van de kerk beetje bij beetje een andere richting uit zonder teniet te doen aan de intensiteit van hun percussie-gedreven muziek. Er werd op geen enkel moment aan intensiteit ingeboet. Sterker nog, in het laatste laatste halfuur werd hun golvende elektronica alleen maar woester. Overweldigend en meesterlijk, dat was Autechre.
Lees hier onze volledige review van het concert.
Julia Holter
Sierlijk en goedlachs, maar met een greintje nonchalance, stelde Julia Holter haar nieuwste album ‘Something in the room she moves‘ voor. Zelfs een nog weinig geroutineerde Holter levert nog steeds een prachtig concert op. Nieuwe nummers als ‘Spinning’, ‘Sun girl’ en ‘Talking to the whisper’ klonken nog mooier dan op plaat. De instrumentatie drukte echt z’n stempel door in de show. Afsluiter ‘Betsy on the roof’ en de titeltrack van het nieuwe album toonden dan weer aan waarom Holter nog steeds één van de mooist klinkende stemmen heeft.
Lees hier onze volledige review van het concert.
Julia Holter (door Jack Parker)
Nick Léon & Ezra Miller
Ook de Amerikaanse Nick Léon bracht een A/V show mee naar Rewire. De man liet Ezra Miller (al samen gewerkt met bv. Objekt) verantwoordelijk voor het visuele aspect van de show. Muzikaal koos Léon meer voor subtiliteit en groove over explosiviteit – daar hadden we dit weekend waarschijnlijk wel al wat genoeg van gezien. Misschien net daarom dat Léons show er zo bovenuit stak. De show was een heerlijke trip die ruimte liet om zachtjes mee te deinen.
Nick Léon & Ezra Miller (door Alex Heuvink)
Oneohtrix Point Never
Onze favoriete show van het afgelopen weekend was ongetwijfeld die van Oneohtrix Point Never. Als een soort kers op de taart, sloot Daniel Lopatin in de veruit grootste zaal waar er een concert plaatsvond dit weekend, op een indrukwekkende manier Rewire af. Een headliner die klassiek het vuurwerk liet afgaan. De visuals van Freeka Tet als het constante knip-en-plakwerk van Lopatin achter z’n tafel waren een overweldigend schouwspel om te zien en ervaren.
Lees hier onze volledige review van het concert.
Oneohtrix Point Never (door Parcifal Werkman)
Simo Cell
Voor de eerste keer ooit bracht Simo Cell een live-set. De Fransman mag, volgens ons, sowieso zich al enige jaren als één van de meest vooruitstrevende in de club-scene benoemen. Ondanks zijn jarenlange ervaring verscheen pas vorig jaar zijn debuut Cuspide des sirènes’, een staalkaart voor wat volgens ons clubmuziek tegenwoordig kan, hoort en zou moeten klinken. Hij bracht een instrument mee waar hij vocals in kwijt kon, maar ook een bas in kon opwekken door er zijn hand ritmisch op te bewegen en nadien te laten loopen. Wat indrukwekkende was, was dat hij daarmee ook verschillende genres benaderde die elk hun eigen bpm en timbre hebben. Het beukende hard drum en UK bass werd zo wel eens afgewisseld met on the spot gemaakte trap.
Titanic
Mabe Fratti had zaterdags al opgetreden met haar andere band Amor Muere. Op dezelfde plek maar de dag nadien bracht ze haar andere band naar de Koninklijke Schouwburg. Daar ze stelde voor een select, maar zeer enthousiast publiek ‘Vidrio’ voor. Zij, breekbaar en gevoelig als zangeres en celliste. Hector Tosta (piano) en Gibran Andrade (drums) gaven als een getrouwd koppel enerverend en bevlogen het ritme en de intensiteit aan.
Tot volgend jaar? Afspraak van 3 tot en met 6 april. Dan vindt Rewire opnieuw plaats in en rond verschillende concertlocaties in Den Haag. Voor meer informatie, highlights, foto’s en video’s kun je ook nog terecht op de website van het festival.