Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Bed Rugs – Hard fun grand design
Animal Collective, Beach Fossils en Fence: we komen ze allemaal tegen in het betoverende doolhof dat ‘Hard fun grand design’ is. Maar liefst 26 nummers lang laat het Antwerpse trio ons verdwalen, met slechts af en toe een doodlopend gangetje. Je ontdekt er alles over in het interview dat we met de groep hadden.
Courtney Barnett – Tell me how you really feel
Onze favoriete Australische slacker (foto) scherpt haar pen op haar tweede album en kerft er wat dieper mee in de eigen ziel. Het resultaat is een donkere zelfanalyse die precies op de juiste momenten een grijns op je gezicht tovert.
Single ‘Episode’ van Ariel Pinks bff schopte het enkele weken terug nog tot Plonsje. Op ‘Addendum’ zijn er meer van deze tijdreisjes te vinden. Knal het door de geluidsinstallatie van je vader en trigger de terugkeer naar zijn tienerjaren/opkomende midlifecrisis. (Michelle)
Na een reeks zelf in elkaar geknustelde Bandcamp-releases haalt Christina Schneider zowat heel Of Montreal bij haar in de studio. Een experimentele synthpop-plaat met minstens evenveel hoogte- als dieptepunten.
Een kwalitatief consistentere versie van Paramore, zo zou je Now, Now gerust kunnen omschrijven. Tien jaar na debuut ‘Cars’ is er nu derde album ‘Saved’ waarop het duo z’n indie-met-een-emo-randje opsmukt met eigentijdse invloeden.
We zijn klaarwakker na het horen van de nieuwe Parquet Courts ‘Wide awake!’. Andrew Savage slaat wild om zich heen en is niet te beroerd om daar zijn eigen achternaam voor te gebruiken: “Savage is my name and savage is how I feel.” Vreugde en woede krijgen simultaan een forum tijdens nummers die frivool klinken maar ondertussen met volle kracht tegen maatschappelijke schenen schoppen. Wellicht is dit een van de best gecamoufleerde anti-Trump plaat van het jaar. Lees zeker ons interview met de band. (Jonas)
Quiet Slang – Everything matters but no one is listening
Quiet Slang is de toepasselijke benaming die Beach Slang-frontman James Alex hanteert om de nummers van zijn groep te strippen en met een strijkersarrangement uit te rusten. Vooral voer voor de échte fans.
Omdat Sports als bandnaam niet zo Googlebaar bleek en er bovendien al enkele andere muzikanten hetzelfde woord op hun merchandise plaatsen, besloot het Amerikaanse indierock-kwartet om er een nostalgisch randje aan te geven. ‘Slow buzz’ is bijgevolg het derde album van de band, en meteen ook het beste.
De slenterende gitaarmijmeringen die Ryley Walker eerder vastgelegd heeft op plaat waren steeds afgeleiden van spontane jamsessies en live gebeurtenissen. ‘Deafman glance’ werd met veel moeite geboren in de studio en omvat Walkers gevecht met drugs maar vooral zichzelf. De vertaling daarvan uit zich vooral in meer subtiliteiten en diepgang. (Michelle)
Stephen Malkmus & The Jicks – Sparkle hard
Pavement-frontman Stephen Malkmus blinkt nog feller dan onze best bewaarde zeldzame Pokemon-kaarten, en hij levert met ‘Sparkle hard’ bovendien een album op dat veel tijdlozer is dan de gemiddelde nineties-rage.