Release Radar: naar deze albums kan je dit weekend luisteren

Als men patent kon nemen op catchy indierock, dan zou dit sowieso aan Cloud Nothings toebehoren. Vastberaden om hun rauwe live-sound op plaat vast te leggen, doken Dylan Baldi en zijn companen acht dagen lang in de studio met Randall Dunn, die onder meer platen van Sunn O))) en Boris producete. Het resultaat is een (punk)rockplaat die even stevig is als poppy, en quasi uit z’n voegen barst van energie. Lees hier onze recensie. (Martijn)

Empress Of – Us

Wat is dat toch met die royalistische trekjes van popzangeressen. Na Queen B, de ‘Royals’ van Lorde en Princess Nokia doet ook Empress Of haar duit in de muzikale dotatie. Nadat ze drie jaar geleden sterk debuteerde met ‘Me’, is er nu het logische vervolg ‘Us’. Daarop stelt ze zich breekbaarder op, zonder haar latino-achtergrond te verdoezelen. Hoopvol en breekbaar wisselen elkaar even snel af als de voertaal en de tempo’s. Een zelfverzekerd popstatement. (Mattias)

 Farao – Pure-o

‘Pure-o’ is het tweede album van Farao, een project van Kari Jahnsen. Deze Noorse dame is een echte doe-het-zelver: ze schrijft haar eigen liedjes en bespeelt bovendien met gemak alle instrumenten die je op de plaat kan horen. Met haar adembenemende, heldere, enigszins hese sopraanstem combineert ze rijke en complexe instrumentatie tot een geheel dat op het randje wankelt van popmuziek, maar voldoende eigenwijs uit z’n voegen treedt om ons te boeien. (Gertie)

Geotic – Traversa

Bijna een jaar na de uitgave van zijn laatste langspeler laat Baths-frontman Will Wiesenfeld een nieuw album op ons los, deze keer voor het op ambient gerichte project Geotic. Op ‘Traversa’ mijmert de Amerikaan over bedaarde, warme beats en toont hij ook te kunnen zonder het eerder melodieuze dat eigen was aan vorige Baths-projecten. (Lowie)

Greta Van Fleet – Anthem of the peaceful army

How To Dress Well – The anteroom

Na het iets te gepolijste ‘Care’ lijkt Tom Krell weer een stapje terug richting zijn experimentele roots te nemen op ‘The anteroom’. De plaat wordt uitgebracht op Domino en zou als één vloeiend geheel van 21ste-eeuwse psychedelica moeten klinken. Bekijk alvast de clip voor ‘Body fat’, gecreëerd door artiestencollectief NOH/WAVE. (Pieter S)

MØ – Forever neverland

Ontsnapt MØ op haar tweede plaat aan de invloeden van Major Lazer en Diplo? In 2012 klonk de Deense nog als een sterke vernieuwer in het muzieklandschap. Een kritische boodschap gemixt met een ongehoord geluid leek een veelbelovende combinatie. Sinds ze haar stem uitleende aan de monsterhit ‘Lean on’ is ze sterk afgeweken van dat pad. Dit album werd eigenlijk al beloofd in 2017. De grote variatie aan stijlen van de singles die in tussentijd werden uitgebracht, verraden dat een innerlijke strijd tussen trouw aan zichzelf en commerciële lokroepen de oorzaak van het uitstel zouden kunnen zijn. (Michelle)

Molly Nilsson – 2020

De combinatie van dromerige poptunes en maatschappelijke teksten is al vaker dan niet een winnende combinatie gebleven voor Molly Nilsson. Met ‘2020’ is de Scandinavische ondertussen aan haar achtste album toe. Op deze plaat kijkt ze – zoals de titel al aangeeft – naar de toekomst kijkt, en die ziet de artieste niet zo rooskleurig in.  Al is dat allerminst een reden om de hoop te verliezen. (Pascal)

Neneh Cherry – Broken politics

Novo Amor – Birthplace

Het debuut van Ali Lacey, alias Novo Amor, heet ‘Birthplace’. In het geval van Lacey: Llanidloes, Wales. Een toepasselijke titel, want Novo Amor heeft z’n folkliedjes het liefst zoals zijn geboorteplaatsen: mistig en druilerig. Voor fans van Bon Iver en Ásgeir. (Stan)

Richard Ashcroft – Natural rebel

‘Natural rebel’ is het vijfde soloalbum van Verve-frontman Richard Ashcroft. In het verleden bleek zijn werk perfect dienst doet als barometer voor zijn gevoelens en persoonlijk leven. single ‘Surprised by the joy’ doet alvast vermoeden dat het op dat vlak bijzonder goed gaat. Laat ons echter hopen dat de man zijn jaren-90-titel mad Richard nog steeds opgaat. (Koenraad)

Tamino – Amir
Tamino won De Nieuwe Lichting, stond op Rock Werchter en 2 keer op Pukkelpop, verkocht 3 keer de grote zaal van de AB uit dit najaar én werkte samen met Jonny Greenwood van Radiohead. Bedolven onder nationale en internationale lof en vergelijkingen met Jeff Buckley en Thom Yorke torsend, werkte de jonge Egyptische Belg in stilte aan zijn debuutplaat. Vandaag is die er, dus ga zitten, zet je koptelefoon op en laat je meevoeren naar de melancholische wereld van Tamino. (Quinten)

Trent Reznor & Atticus Ross – Mid90s OST

Trent Reznor werkte de laatste jaren intensief en met succes samen met Atticus Ross. Niet enkel werd de wederopstanding van Nine Inch Nails vormgegeven, er onsproten ook enkele  soundtracks uit dit duo. Na ‘Gone girl’ en ‘Before the flood’ is er nu de muziek voor de coming of age film ‘Mid90s’ van regisseur Jonah Hill. De setting van LA in de jaren 90, waarin een dertienjarige die zijn tumulteuze thuissituatie ontvlucht en toenadering zoekt tot een groep skaters, geeft geen vrijgeleide voor snelle oldskool skatepunk. De vier nummers op deze ep zijn intieme pianoballads die beelden opwekken van nachtelijke skateboardtrips doorheen een lege stad, mijmerend over het wel en wee van een puberbestaan. (Jonas)