Elke vrijdag wordt de release-radar van menig muziekliefhebber geactiveerd om te speuren naar parels in het nieuwe muziekgebeuren . Bij Indiestyle vatten we de koe bij de horens en graven wij voor jou in talrijke Facebookfeeds, Twitterwatervallen, Instagramiconen en Soundcloudprofielen. We doen voor jullie onze geluidsduit in het zakje door ze in dit kant-en-klare lijstje te gieten. Je moet enkel nog je oren en ogen de kost geven.
Banks – Serpentina
Met ‘Serpentina’ is Banks toe aan haar vierde langspeler, waarvan de eerste als onafhankelijke artiest. Er werd niet enkel gebroken met Harvest Records, Banks toont zich klaar om serpentgewijs een nieuw vel te onthullen en hetgeen ze nu zonder kan ostentatief achter te laten. ‘Skinnydipped’ bracht dat slangenthema al glinsterend in beeld met Bulgari ‘Serpenti’ juwelen, terwijl Banks een oude geliefde kordaat in het verleden zet. Die uitgemaakte zaak staat tegenover de krampachtige overpeinzingen uit het rauwe ‘Holding back’, wat doet vermoeden dat ondanks een vervelling liefde toch de grootste inspiratiebron blijft voor Jillian Banks. (Sarah)
Billy woods & Preservation – Aethiopes
billy woods bezorgt de laatste tijd niets anders dan kwaliteit, nu eens met rapper Elucid als Armand Hammer, dan weer met Moor Mother. Zijn ijskoude en vaak maatschappijkritische teksten brengt hij al twee decennia met een onorthodoxe cadans. Deze keer vormt hij een team met hiphopproducer Preservation, die ook al meer dan twintig jaar in de game zit. (Ismaël)
Bonzo – Modest life advice
Bonzo is het geesteskind van Thijs Boyen. De indieband uit Leuven komt nu met hun tweede langspeler ‘Modest life advice’. Misschien herkeen je hun naam wel van de single ‘Everything I thought was real’ uit 2020 en recenter de dromerige lo-fi indierock van ‘Counting the days’. Die laatste is erg aanstekelijk met een gitaar die aan Mac DeMarco doet denken en een groovy baslijn. Deze indie nestelt zich meteen in je hoofd en is niet van plan om snel te vertrekken.
Calexico – El mirador
Nood aan een injectie SoCal oftewel Zuid-Californische vibes? Rep je dan naar je favoriete muziekdienst en geef de nieuwe plaat van Calexico getiteld ‘El mirador’ een kans. De zanderig warme woestijnwind waait door de muziek van Calexico, die zijn bandnaam te danken heeft aan het gelijknamige grensstadje dat vlakbij Baja California in Mexico ligt. ‘El mirador’ is het twaalfde studioalbum en muzikaal zijn er duidelijke parallelen met de woestijnrock die bands als Imarhan, Tinariwen en Mdou Moctar maken over de grote plas.
Coi Leray – Trendsetter
Een ster in wording, da’s het minste dat we kunnen zeggen van Coi Leray. Verleden jaar kwam ze aan de oppervlakte drijven in de rapscene. Na enkele leuke singles (met onder andere Nicki Minaj) is het nu tijd voor ‘Trendsetter’, het album dat haar doorbraak moet worden. Na twee eerdere projecten die weinig deukjes in het pakje boter sloegen, lijkt de tijd nu rijp. De guestlist is alvast stacked, met Lil Durk, Chief Keef, Polo G, Young M.A. en nog een rits anderen. De hoes is spuuglelijk, dat geven we ook al mee. Verwacht je niet aan hoogstaande hiphop a la Che Noir of Rapsody, maar ‘Trendsetter’ zal wel zeer leuk en luchtig zijn. (Bert)
Daniel Rossen – You belong there
Het jongste album van Grizzly Bear dateert ondertussen al van 2017 dus kreeg zanger en songwriter Daniel Rossen honger naar meer, naar iets anders. Met zijn solodebuutalbum ‘You belong there’ als tussendoortje krijgen we ook als luisteraar ons buikje vol. Voor de vertering van de met momenten experimentele songs heeft u wel een sterke maag nodig. Maar de gemiddelde Indiestyle-lezer kan daar wel tegen. Smakelijk! (Guillaume)
Father John Misty – Chloe and the next 20th century
Vier jaar na ‘God’s favorite customer’ is Father John Misty terug met een nieuwe langspeler. Die klinkt opvallend lichtvoetig naar de normen van de artiest. De felle maatschappijkritiek vanop ‘Pure comedy’ en de rauwe zelfontleding van ‘God’s favorite customer’ maken plaats voor berusting. De Amerikaan blijft – gelukkig – scherpzinnig in z’n teksten, maar lijkt het allemaal wat beter te kunnen aanvaarden, wat onder meer resulteert in mijmeringen over een uitgedoofde liefde (‘Goodbye Mr. Blue’) en nostalgische bossa nova (‘Chloë). ‘Chloe and the next 20th century’ is niet wat de meeste FJM-fans van Tilman verwacht hadden op z’n vijfde album, maar dat hoeft allerminst een slechte zaak te zijn. (Lowie)
Fivio Foreign – B.I.B.L.E.
Wie de rollout van ‘Donda 2’ van Kanye West gevolgd heeft, is de release van ‘City of angles’ niet ontgaan. De single, met daarop Kanye en Alicia Keys, had nog iemand die bij het brede publiek nog niet helemaal bekend is: Fivio Foreign. De trouwe lezer van de hiphopsectie op Indiestyle weet natuurlijk al effe wie dat is, gezien we hem een groot jaar geleden tipten als mogelijke ‘King of New York rap’. Of dat effectief zo zijn is een andere vraag. We durven ons geld alvast inzetten op enorme streaming/verkoopcijfers. Geruggesteund door Kanye West, Quavo, ASAP Rocky en Polo G en Coi Leray (beide precies een drukke week) heeft ie alvast de a-listers weten te strikken. Nu de beloftes inlossen.
HEISA – Outliar ep
De drie Limburgers van Heisa presenteren hun nieuwe kortspeler ‘Outliar’. Heisa houdt van chaos, zoals hun naam al suggereert. Op deze ep toont het trio echter een ander gelaat dan op de langspeler ‘Joni’, namelijk gebalder en snediger. De intro van ‘Chant’ doet wat denken aan Tool, en de gitaren scheuren gedurende de gezangen van ‘Chant’ lustig verder.
Kae Tempest – The line is a curve
In categorie ‘grote plaat’: Britse woordkunstenaar/poëet/verhalenverteller legt uit wat we allemaal al weten maar niet kunnen verwoorden. (Eva Gn)
Let’s Eat Grandma – Two ribbons
Indien hun vorige langspeler ‘I’m all ears’ een suikerspinnen popfeestje was, dan halen Rosa Walton en Jenny Hollingworth op ‘Two ribbons’ hun beste songwriterscapaciteiten boven om dat onbevangen poplandschap van wat diepgang te voorzien. Hoewel een popbanger bij Let’s Eat Grandma altijd wel om de hoek loert natuurlijk. (Yannick)
Mylar – Elsewhere ep
Mylar voorziet ons van atmosferische atmosferische en dansbare indiesynthpop met jaren 80-invloeden. Tom Clark verzorgt de gitaar en synths, Rob Janke drumt en zingt backing vocals, Neraj Thangarajah staat in voor gitaar, toetsen en zang en Tom Short tenslotte speelt keys, bas en zingt. “De meeste teksten gaan over mensen die zich gevangen voelen door omstandigheden, of het gevoel hebben dat de tijd hen ontglipt, of over scharniermomenten waarop je je hyperbewust bent van het verloop dat de dingen zullen nemen,” vertelt Mylar over de ‘Elsewhere’ ep.
Orville Peck – Bronco
Je zou Orville Peck ietwat oneerbiedig kunnen omschrijven als een sm-cowboy. Achter de alt-countrymuzikant uit Canada met het masker en gordijn voor de mond schuilt een breekbare crooner die met zijn stroperige stem toegankelijke alt-country tentoonspreidt.
Pauwel – Dear
Gisteren nog in het voorprogramma van Mooneye in het Wilde Westen, vandaag komt zijn debuutplaat ‘Dear’ uit. Het is een collectie nummers geworden die over verlies in al zijn gedaantes gaat. Na de release van de ep ‘Pauwel’ overleed de moeder van Pauwel De Meyer. Hij weet echter zwaarte en donkerte kundig om te buigen tot soepele en lichte singer-songwritercomposities – zonder af te glijden naar leegte. Pauwel kreeg daarbij de hulp van zijn begeleidingsband Sander Smeets, Koen De Gendt en David Broeders.
The Linda Lindas – Growing up
Je hebt Lindas, en je hebt Linda Lindas. In dit geval gaat het om de tweede soort. Het album ‘Growing up’ is het debuut van de punkdames, waarvan in het echte leven echt Linda heet. De sound doet een klein beetje denken aan de smoothie die je verkrijgt door Amyl And The Sniffers en Sheer Mag in een blender te gooien.
Vince Staples – Ramona Park broke my heart
Slechts een jaar na zijn naar zichzelf vernoemde album lanceert rapper Vince Staples al een nieuwe plaat. Op ‘Ramona park broke my heart’ brengt de 28-jarige een ode aan de buurt waarin hij opgroeide. Zelf omschrijft hij het rap album met bijhorende single ‘Rose Street’ alvast als “Een superpersoonlijk verhaal. Een verhaal over groei.” We zijn benieuwd naar die groei. (Kenny)
Wet Leg – Wet Leg
We noteren april 2021. Rhian Teasdale en Hester Chambers zijn samen met Speedy Wunderground-labelbaas Dan Carey aan het schaven aan nummertjes in schimmige repetitiekoten ergens in Zuid-Londen. Niemand had ooit gedacht dat de bom van ‘Chaise longue’ zo hard zou inslaan. Het zette een kettingreactie in gang die hen single na single deed ontpoppen als dé te in de gaten houden band. Benieuwd of ze die ook kunnen waarmaken. (Yannick)