Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Bombataz – ¡Kapao!
Vraag Bombataz welk genre ze spelen en het antwoord is ‘pop’. Maar dan niet van de voorspelbare soort: op ‘¡Kapao!’ horen we drie talen; jazz-, metal- en soulinvloeden op een hiphoplabel (met zelfs knipogen naar, vergeef me de term, Nederhop); spitsvondige lyrics en retrosounds die de clichés op het nippertje achter zich laten; meeslepende grooves en al even meeslepende weemoed; pingpongballetjes. Weemoedige pingpongpop? (Staf)
Cass McCombs – Tip of the sphere
Al bijna twintig jaar is Cass McCombs bezig met het zachtjes verleggen van de singer-songwriter grenzen. Dat is op ‘Tip of the sphere’ niet anders, een album waarvoor je zelfs schaamteloos het adjectief spherisch uit de clichétrommel kunt halen. (Mattias)
Charlotte Adigéry – Zandoli
Paténipat deed ons dansen, High Lights deed ons lachen. Met haar blik strak op de toekomst van muziek gericht, heeft Charlotte Adigéry haar eerste EP afgewerkt om deze met de wereld te delen. Of ze haar vooruitstrevende muziekstijl weet voort te zetten, zal moeten blijken op Zandoli. Maar onder de vleugels van DEEWEE, het label van Soulwax, hebben wij er alvast vertrouwen in. (Simon)
HEALTH startte enkele jaren geleden als een noiseband, maar ruilde dat geluid de laatste jaren in voor dromerige melodieën verpakt in stevige beats en industriële geluiden. Pet shop boys goes Nine inch Nails, quoi. De mix is een stevige en gitzwarte, doch melodieuze mix van beide genres. Dat wordt in de titelsong al duidelijk gemaakt. (Kevin)
Jessica Pratt – Quiet signs
Jessica Pratt heeft met ‘Quiet signs’ één van haar meest samenhangende albums tot nu toe uitgebracht. Het is er eentje dat een gezapig en warm 60s sfeertje uitstraalt waarbij lyrics imaginair zijn en melodieën beklijvend. Zij verweeft schijnbaar eenvoudige pianozettingen en simpele gitaren met haar onuitcijferbare stem tot iets dat niet van deze wereld is (shaken, not stirred). Iets om op te zetten na een zware nacht en zo je tollende hoofd rustig te laten beginnen dromen. (Eva)
LCD Soundsystem – Electric Lady sessions
2017 was het jaar dat LCD Soundsystem eindelijk kwam aanzetten met die langverwachte comebackplaat ‘American dream‘, een plaat die het allesbehalve slecht deed in onze eindejaarslijst van 2017. Daarna volgde er uiteraard een tour, en het is met die tourmuzikanten dat James Murphy vervolgens de legendarische ‘Electric Lady’ studio indook. De verzameling nummers die werd opgenomen is in feite een live-registratie, maar dan zonder publiek. Wie James Murphy al live aan het werk heeft gezien met z’n band, weet inmiddels dat dit één grote swingende bedoening is, en of de band dit gevoel evengoed kan vertalen naar plaat, kan je vanaf vandaag zelf ontdekken. (Martijn)
In de discografie van Animal Collective is het geheel bijna altijd beter dan de delen apart. Een anomalie daarin was ‘Person pitch’, de tweede soloplaat van Noah Lennox a.k.a Panda Bear, ondertussen aanvaard als een onbetwist psychedelisch meesterwerk. De gelijkenis tussen ‘Person Pitch’ en deze ‘Buoys’? De toevoeging van producer Rusty Santos. Of deze vijfde kan tippen aan ‘Person pitch’ laten we nog even in het midden. Het is alvast fijn om Panda Bear in een minder chaotische setting te horen dan op voorganger ‘Panda Bear vs the grim reaper’. (Pascal)
“They look a little weird but they rock like crazy”, aldus Iggy Pop over het vijftal uit Liverpool. Na een ep met de nummers ‘Sass or die’ of ‘Porno’ winden ze er met hun debuutplaat nog minder doekjes om: charismatische punk met brutale humor. Hun live shows worden de zevende hemel (of hel) ingeprezen en dus rockt queer queen Zena Davine en co met dezelfde energie op ‘Queen Zee’. (Guillaume)
De nieuwe hoop aan het Brugse firmament is opgestaan. De jonge wolven van Sunflower mixen schijnbaar moeiteloos dreampop, shoegaze en new wave aan elkaar, zonder zich al te diep onder te dompelen in het de zwarte leren jassen. Hoop gloort door hun inventieve gitaarriedeltjes en de beloftes voor de toekomst zijn amper te tellen doorheen hun fijne debuut EP. Vijf nummers telt het slechts, maar het doet ons nu al uitkijken naar wat komt. (Bert) Lees hier onze uitgebreide recensie.
Xiu Xiu – Girl with basket of flowers
Toen Xiu Xiu twee jaar terug ‘Forget’ op ons losliet waren we enigszins verrast. Jamie Stewart bleek plots een relatief toegankelijke plaat te hebben gemaakt. Maar Buitenbeentjes blijven buitenbeentjes. Als we afgaan op de eerste twee singles van ‘Girl with basket of flowers’ zal de focus meer op het lichaam dan op de geest liggen. Duistere samples, polyritmisch slagwerk en de avant-gardistische parlando van Stewart werken opnieuw gerustellend bevreemdend. De bijhorende videoclips blijken trouwens een al even verwarrend en obscuur verhaal te vertellen. (Jonas)
Yak – Pursuit of momentary happiness
Na het hoogdravende debuut ‘Alas salvation’ van de alternatieve rockband Yak, dat stuitert tussen psychedelische uitdrijvingen, noise en garagerock, is het drie jaar later de beurt aan opvolger ‘Pursuit of momentary happiness’ om de tongen los te maken. Ditmaal staat het stoutmoedige Third Man Records van Jack White aan hun zijde, wat de Britten ongetwijfeld een welkome opzwieper geeft. Met mondjesmaat werden er al tal van singles gelost op het volk, waarvan de laatste alleszins de opmerkelijkste is. Een brug slaan met de zweverige spacerock van Jason Pierce blijkt geen onbegonnen werk te zijn. (Jelle)