Elke vrijdag schittert de release-radar van menig muziekliefhebber als duizend zonnen sterk. Bij Indiestyle vatten we de koe bij de horens en graven wij voor jou in talrijke Facebookfeeds, Twitterwatervallen, Instagramiconen en Soundcloudprofielen. We doen voor jullie onze geluidsduit in het zakje door ze in dit kant-en-klare lijstje te gieten. Je moet enkel nog je oren en ogen de kost geven.
Arcade Fire – WE
Arcade Fire is een monsterband. Sinds de release van ‘Funeral’ in 2004 wordt de band gezien als een absolute hoofdrolspeler in de hedendaagse popmuziek. Elke beweging die de band maakte sinds dan wordt scherp geanalyseerd en nu zal dat niet anders zijn. ‘We’ is het nieuwste album van deze Canadezen en we gaan ons uiterste best doen een review te schrijven die de legende van Arcade Fire eer aandoet. (Laurent)
Bad Bunny – Un verano sin ti
Het streamingmonster van 2020 is terug. Nee, we hebben het niet over Drake maar over Bad Bunny. Ditmaal geen monstertrucker, maar een aardig emoji-achtige cartoon op de cover. Belangrijker is dat Bad Bunny in plaats van één langgerekte plaat, meteen met een dubbelalbum aan komt zetten. 23 tracks waaronder in de tracklisting plaats is voor Rauw Alejandro, The Marias en meer. (Yannick)
Berry – Alles Complot
Ooit een kanshebber op de winst in de Nieuwe Lichting van Studio Brussel, gekend van zijn feature op Zwangere Guy zijn ‘Brede jongens’ maar vooral al jaren aan het grinden in de marge en aan het werken aan zijn eigen weg. Berry maakt hiphop. Niet voor de massa, maar voor de happy few die dieper willen graven dan de mainstream. Met ‘Alles complot’ dropt ie zijn grootste release tot nu toe. JeanJass, Jazz Brak en Skeer&Boos komen de boel opleuken en wij zijn alvast enthousiast. (Bert)
Chillow – Pauze
Tijd om op de trein te springen, want Chillow is aan het boomen. Na zijn gesmaakte samenwerkingen met Low G is hij nu met Pauze toe aan zijn eigen project. Radio 1 ging al voor de bijl, getuige zijn sessie in Wonderland. Met zijn wortels stevig in de Vlaamse hiphopklei. Zelf omschrijft hij het als neo-soul op zijn Instagram, maar de lijn is dun en de attitude is daar. (Bert)
Ibeyi – Spell 31
Ibeyi is een Afro-Frans-Cubaans duo bestaande uit tweelingzussen Lisa-Kaindé Diaz en Naomi Diaz. Het duo zingt in het Engels, Frans, Spaans en Yoruba. In het Yoruba betekent Ibeyi tweeling. Ze komen nu met hun derde langspeler getiteld ‘Spell 31’ en de singles die we al konden horen voorspellen een grootser geluid en productie dan op hun doorbraaksingle ‘River’.
IDK – Simple
We zijn nog niet eens 365 dagen verwijderd van zijn vorige release ‘Usee4yourself’ of daar is IDK al opnieuw met ‘Simple’, een acht nummers tellend project. ‘Usee4yourself’ is een van de meest underrated rapalbums van vorig jaar en was vooral de bevestiging van de grote belofte die IDK al effe met hem meedroeg. Met ‘Simple’ moet nu de bevestiging volgen. Dat lijkt al aardig te lukken, getuige zijn single met Denzel Curry en Kaytranada, ‘Dog food’. (Bert)
Rolling Blackouts Coastal Fever – Endless rooms
Album nummer drie van deze Aussies kwam tot stand in een in de bossen gelegen huis nabij Melbourne. Niet dat dit veel impact heeft gehad op de sound, integendeel, verwacht je maar gewoon aan lekkere gitaarpop zoals je die van de band gewend bent. (Martijn)
Sharon Van Etten – We’ve been going about this all wrong
De Amerikaanse singer-songwriter Sharon Van Etten trekt alle registers open op haar zesde album. Verwacht je aan een dramatische, dik aangezette plaat die ongetwijfeld tegen de schenen zal schoppen van liefhebbers van Van Ettens meer traditionele folk-albums. Waar iedereen het wel over eens zal zijn, is dat haar fenomenale stem nooit indrukwekkender klonk dan op ‘We’ve been going about this all wrong’. (Martijn)
Warpaint – Warpaint rising
Warpaint heeft meer dan twee jaar hints over een nieuw album gestrooid. Die kruimels werden afgewisseld met soloprojecten, soundtracks voor films en samenwerkingen met andere artiesten. Maar vandaag kunnen we eindelijk marineren in een kraakvers universum van het lijzige viertal. De vooruitgestuurde singles kondigden geen radicale stijlbreuk aan en verraadden vooral dat er een meticuleus verfijnde versie van het onmiskenbare Warpaintgeluid zat aan te komen. Hoewel het minder nummers bevat die de onverdeelde aandacht eisen zoals dat op de voorloper wel het geval was, zijn de subtiele zijwegen die bewandeld worden een heerlijke uitdieping van hun discografie. (Michelle)
Willy Organ – Laat ze maar branden