We vonden een aantal platen die deze vrijdag de brug niet maken. Wist je trouwens dat ze in Nederland raar kijken als je zegt dat je ‘de brug maakt’? Ze denken dan dat er echt een brug kapot is. Bon, tijd om het over muziek te hebben, niet over Brugge, bruggen of herstellingswerken.
Bright Eyes – Companion series
Respectievelijk 25, 24 en 22 jaar na hun releases, stoft Conor Oberst zijn eerste drie platen af. Zijn rauwste, meest onderschatte platen. Bij die drie heruitgaves horen evenveel accompagnerende ep’tjes vol covers en herinterpretaties. Daarvoor trommelde hij Waxahatchee, oude kameraad M. Ward en protégé Phoebe Bridgers op. Kan haast niet slecht zijn, dunkt ons. (Frederik)
Dehd – Blue skies
Dehd is terug. ‘Blue skies’ is het vervolg op ‘Flower of devotion’ uit 2020 dat voor de naambekendheid van de band zorgde. Het nummer ‘Loner’ werd voor velen een lijflied. Op het nieuwe album horen we nog steeds surfgitaren, maar ditmaal meer bijgestaan door een voller geluid zoals op hun laatste single. (Laurent)
Haai – Baby we’re ascending
Recent maakte Haai een geslaagde passage in de Kompass club voor een dj-set net na Jon Hopkins. Nu brengt ze een nieuwe plaat uit waarop dezelfde Jon Hopkins ook te horen is.
Just Mustard – Heart under
Weinig bands die het hart van ondergetekende zo snel kon winnen in de afgelopen jaren als Just Mustard. Dat Ierland aan de voet van de post-punk revival staat, hoeven we u niet te vertellen. En met Just Mustard hebben ze binnen dit genre, naast Fontaines D.C, nog een uitstekend exportproduct. Na de gelijknamige EP en het debuut ‘Wednesday’ is deze plaat de eerste op een (redelijk groot) label, namelijk Partisan. Verwacht je aan gitzwarte melodieën afgewisseld met hoge gitaarshreds, begeleidt door de betoverend clemente stem van Katie Ball. (Louis)
Liam Gallagher – C’mon you know
“Ben ik verbaasd dat ik succesvoller ben dan Noël? Dat hangt af van je definitie van succesvol. Ik kan iemand 10 cent betalen om Noël zijn gitaarpartijen te spelen, maar hij kan niemand vinden die kan zingen zoals ik” zei hij onlangs in een interview met The Guardian. Zijn wij verbaasd dat hij er op z’n vijftigste niet minder arrogant op geworden is? Neen. Nu, het is geen discussie dat Liam als muzikant zeker genoeg in zijn mars heeft. Op ‘C’mon you know’ is het met zijn derde soloplaat niet anders.
Romeo Elvis – Tout peut arriver
Daar is ie weer! Romeo Elvis. Waarschijnlijk ons bekendste exportproduct qua rap en hiphop. Al ligt ie in de balans met Damso. ‘Tout peut arriver’ is zijn tweede echte soloplaat. ‘Chocolat’ toonde enkele jaren geleden dat hij het zonder Le Motel even goed kon. Daarna volgde echter een lange stilte. Romeo trouwde, dook hier en daar eens op maar we bleven verstoken van solowerk. Tot nu dus! Tijd om de kroon van de Franstalige rap opnieuw te claimen? Het zou zomaar kunnen. (Bert)
True Champions Ride On Speed – Hars
We waren ze bijna vergeten, True Champions Ride On Speed. Zo’n tien jaar bleef het heel erg stil rond de band. Hun eerste plaat is zelfs niet eens op je streamingplatform te vinden, zo hard leken ze tussen de plooien van de geschiedenis te vallen. Kwaliteit komt echter altijd weer naar boven en dat is bij TCROS niet anders. Instrumentaal beukwerk dat het beste van de postrock naar het voorplan je hersenen brengt, ‘Hars’ zal er vol van staan. Noem het gerust een Belgische cultband, het is er wel eentje die hier misschien een tweede leven in gang weet te trappen. (Bert)
V.A. – Todo Muere SBXV
‘Todo Muere SBXV’ is een compilatiealbum van covers van verschillende benoemenswaardige artiesten. Zo horen we onder andere Institute die Spelling covert, Dean Hurley die Mort Garson covert, Anika (SPELLING) en The Hunt (Zola Jesus). Hiermee viert label Sacred Bones zijn 15-jarig jubileum.
Wilco – Cruel country
Toepasselijke titel in de nasleep van de schietpartij in Texas, maar dat kon Wilco niet voorzien. Evenmin ze 9/11 konden voorzien en alle toevalligheden met Yankee hotel foxtrot’. Soit, ‘Cruel country’ is hun twaalfde album en ondertussen mag duidelijk zijn wat de band brengt: dadrock voor de nieuwe generatie vaders. Altijd oerdegelijk, ieder album heeft zijn uitschieters, nooit zakken ze onder de ondergrens. Voor ‘Cruel country’ namen ze vooral live op, wat geleden is van ‘Sky blue sky’. Qua thematiek zou het vooral gaan rond de geschiedenis van de Verenigde Staten. Maar bovenal lijkt het nu al een van de fijnste gitaarplaten van het jaar te worden. (Bert)