Vrijdag = releasedag en vrijdag = vis-/zeevruchtendag. Bij Indiestyle zit je goed voor beide, want wij vissen voor jou de parels uit de muzikale oesters.
100 gecs – 10,000 gecs
We hebben er lang op moeten wachten, maar vandaag verschijnt eindelijk de opvolger van ‘1000 Gecs’, de plaat die hyperpop in 2019 plots een fenomeen maakte. Op basis van de lijken Dylan Brady en Laura Les het op ’10.000 Gecs’ iéts minder manisch aan te pakken, al wil dat nog niet zeggen dat je ouders er niet meer bloednerveus van zullen worden. Hun goulash van ska, poppunk, internetpop en nog een twintigtal andere genres belooft opnieuw een wilde rit van jewelste te worden. (Tobias)
Black Honey – A fistful of peaches
De indierockers Black Honey uit Brighton hebben een vuistje vol perzikken voor je in petto met hun nieuwe plaat. Op ‘Up against it’ scheuren de gitaren heerlijk op los zonder dat geheel aan melodie inboet.
Coely – Alive
Coely is alive and kicking en dat zullen we geweten hebben op de jongste telg in haar discografie ‘Alive’. De plaat gaat over de tweestrijd van het leven: wie leeft moet de dagelijkse chaos trotseren. ‘Alive’ komt er na de geboorte van haar eerste kindje en dat heeft Coely een enorme energieboost gegeven waarij ze zich er geliefd voelde, maar uiteraard loopt niet alles in het leven van een leien dakje.
Hang Youth – Ben je bang? ep
Voor nummers die langer dan 2 minuten duren ben je niet aan het juiste adres bij de Nederlandse punkers van Hang Youth. Hun nieuwe EP sla je zo achter de kiezen tussen pot en pint, tussen de soep en de patatten, want de volledige (!) ep klokt af op zo’n 7 minuten.
LũpḁGangGang – Dopamine overdose
LũpḁGangGang werd in 2017 opgericht na een jamsessie van Anton, Miel, Lena en Rob, die elkaar leerden kennen op een zomerkamp voor jamsessies toen ze nog op school zaten. Na verloop van tijd begon de band eigen nummers te schrijven en bracht LũpḁGangGang twee EP’s uit. Nu komen ze op de proppen met hun debuutplaat ‘Dopamine overdose’ op het label Sdban Ultra. Op ‘Dopamine overdose brengen ze relatief toegankelijke en melodieuze hedendaagse jazz.
M83 – Fantasy
De Fransen van M83, vernoemd naar het spiraalvormig sterrenstelsel Messier 83, braken door bij het grote publiek met ‘Midnight city’. Fast forward enkele jaren (en albums) en we belanden aan bij hun nieuwste ‘Fantasy’, waarop weinig aan hun succesrecept gewijzigd is.
Matt Corby – Everything’s fine
Matt Corby kreeg zijn inspiratie voor ‘Everything’s fine’ terwijl hij samen met zijn gezin (inclusief hoogzwangere vrouw) op het dak van hun woning zat te wachten op een reddingsteam tijdens de grote overstromingen in Australië exact 1 jaar geleden. Daardoor leerde hij kleine dagelijkse beslommeringen relativeren. Het resultaat is meeslepend, groovy en erg gevoelvol.
Portland – Departures
Het einde van een hoofdstuk voor Portland, want ‘Departures’ is de laatste plaat van Portland waarop Sarah Pepels te horen is. Ze kondigde recent haar vertrek aan. Dat maakt de titel van de plaat, en zijn inhoud des te interessanter. Hoe Portland als band haar vertrek in de toekomst verteert, valt af te wachten. Aan de kenemerkende dromerige sound van Portland wordt geen afbreuk gedaan op deze jongste plaat.
Tsar B – To the stars
Tsar B overwint ‘de moeilijke tweede’ met ‘To the stars’. Daarin scherpt ze haar productiekunsten aan en exploreert ze verder elektronische genres verweven met klassieke elementen. Op het bonzend en bonkende ‘Don’t wanna lose nobody’ worden geen compromissen gesloten, en daar zijn we blij om.
Unknown Mortal Orchestra – V
De psychedelische indiesoul- en funk met een rauw randje van Unknown Mortal Orchestra kun je uit de duizend herkennen. Dat is nog steeds zo op ‘V’, Nieuw-Zeelander Ruban Nielson neemt je op sleeptouw in zijn universum waar het heerlijk toeven is.
Yves Tumor – Praise a lord who chews but which does not consume
(or simply, hot between worlds)
Naarmate het mysterie rond Yves Tumor ondanks recente leeftijdschattingsperikelen steeds meer tanend lijkt, tracht de Amerikaan zijn geluid steeds scherper te stellen. Waar onder verschillende alter ego’s voordien nog avant-gardistische elektronica & ’70s funk tevoorschijn werd getoverd, zet het voormalige enigma zijn gitaarexperimenten van recente projecten nu verder op zijn nieuw album. De singles voorafgaand aan ‘Praise a lord who chews but does not consume’ suggereren namelijk dat Sean Bowie deze keer een krachtige mengeling van o.a. The Strokes, Jimi Hendrix en Vampire Weekend aan het destilleren is. Of dit brouwsel uiteindelijk opnieuw even te pruimen is als wat we van de artiest gewoon zijn geworden, ontdek je vanaf vandaag. (Anton)