Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Camille Camille – Could you lend me your eyes
Eindelijk is daar het langverwachte debuut van Camille Camille. Na haar allereerste single ‘Strawberry moon’ ging 2 jaar geleden de bal aan het rollen en was ze één van de finalisten van de Nieuwe Lichting. Als beginnend muzikant is het afgelopen anderhalf jaar niet gemakkelijk geweest, maar er is licht aan het einde van de tunnel. Met het prachtige ‘Golden’ als voorgift van haar debuut en een tournee met King Hannah in de steigers, kan dat einde van die tunnel niet anders dan rooskleurig uitzien.
E.VAX – E.VAX
We zouden een woordspeling kunnen maken over de artiestennaam van Evan Peter Mast (bekend van Ratatat) ware hier niet dat zijn electronica in dit soloproject zo interessant was. De man heeft al enkele ep’tjes uitgebracht een studioalbum zo’n decennium geleden. Nu volgt er dus die tweede, zelfgetiteld dan nog wel.
Injury Reserve – By the time I get to Phoenix
Na het tragische overlijden van Stepa J Groggs vorig jaar, kwam de aankondiging dat Injury Reserve nog een album zou uitbrengen als een grote verrassing. De eerste single ‘Knees’ leek erop te wijzen dat ‘By the time I get to Phoenix’ een erg droevig werkje zou worden, geïnspireerd door het verlies. Niets blijkt minder waar. Met deze plaat zet de hiphopformatie twee grote stappen richting abstractie en levert ze haar meest bizarre, experimentele werk tot nu toe af. (Tobias)
Jordan Rakei – What we call life
De aangrijpende combinatie van neo-soul en alternatieve r&b van Rakei behoeft hopelijk geen verdere introductie meer. Op ‘Origin‘ uit 2019 kon hij ons vrij overtuigen van zijn kunde. Tijd om te bevestigen dus.
José González – Local valley
Ook de Zweedse troubadour is niet meteen aan z’n proefstuk toe met ‘Local valley’. González zit alweer aan album aan album nummer vier. Verwacht je voornamelijk aan vrolijke indiefolk-nummertjes waar akoestische gitaar weer centraal staat en die goed op je gemoedsrust inwerken.
MONO – Pilgrimage of the sun
Alweer het elfde album van Japanse bekendste post-rockgroep. ‘Pilgrimage of the sun’ belooft alvast weinig verrassend te worden. Op single ‘Innocence’ krijgen we oerdegelijk doch voorspelbare crescendocore te horen. (Tobias)
Moor Mother – Black encyclopedia of the air
Moor Mother is al jaren een van de interessantste figuren in de experimentele hip-hop, al moet je als liefhebber wel al relatief diep in het genre graven om haar werk te vinden. We kunnen alleen maar hopen dat ‘Black encyclopedia of the air’ het album wordt waarmee ze eindelijk de erkenning krijgt die ze verdient.
Poltrock & De Roover – VACUUM
Poltrock maakt sinds jaar en dag al het mooie weer bij De Mens en ook solo is zijn werk niet te onderschatten. Zet daar Adriaan De Roover tegenover die met ‘Leaves‘ een fantastische plaat afleverde in 2019 en je hebt een droomduo. Hun nieuwe project ‘VACUUM’ vormt de soundtrack voor een dansstuk van regisseuse Aïda Gabriëls en haar collectief COESTER. Betoverende electronica dus die via binaural sound (of audio maar dan in 3D) wordt uitgebracht.
RP Boo – Established!
Je eigen album ‘Established!’ noemen mag misschien een narcistische streek met Kanye-allures lijken, maar iemand als RP Boo heeft het gewoon verdiend. Footwork mag dan misschien een nichegenre zijn, binnen het wereldje is de DJ een artiest waar je gewoon niet omheen gaan. De albumtitel lijkt dan ook eerder een droge observatie dan een pluim die RP Boo op zijn eigen hoed steekt. (Tobias)
VAAGUE – EP1
Voor wie de muziek van Taxiwars, URBEX en Next.Ape niet onbekend is, kent uiteraard Antoine Pierre. De Brusselaar brengt als VAAGUE zijn eerste solomateriaal uit. Op basis van z’n VOLTA sessie kunnen we besluiten dat er minder jazz aan te pas zal komen en des te meer geknutseld is met allerhande electronica. Een pulserende mix van dub en downtempo vulden de performance, uitkijken dus naar de rest van die eerste ep.
Vanishing Twin – Ookii Gekkou
De avant-gardische neo-psychedelica van de Britten trok in 2019 al onze aandacht met ‘The age of immunology’. Met een titel en dito cover die opnieuw zeer weinig aan de verbeelding over laten is het wederom baseren geblazen op de singles die de band in aanloop van de nieuwe plaat al dropte. ‘Big moonlight’ is verrassend jazzy en meeslepend, filmisch bijna. ‘Phase one million’ liet dan weer een iets opgewektere sound horen. Weinig is zeker, al durven we ervan uit gaan dat het wederom een bont allergaatje van droompop, jazz en krautrock zal zijn.