Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
A. A. Williams – Songs from isolation
Ook singer-songwriter A. A. Williams heeft niet stilgezeten tijdens de pandemie. Ze maakte gebruik van de lockdowneenzaamheid om een coveralbum te schrijven waarop ingetogen herwerkingen van onder andere The Cure en Nine Inch Nails te horen zijn.
Chris Crack – Might delete later
Maar liefst 17 albums bracht de underground rapper Chris Crack uit sinds 2013, en toch is dit nieuwe ‘Might delete later’ zijn eerste plaat die hij via een label releaset. Verwacht je aan zachte, jazzy hip-hop vol spitsvondigheden.
Clap Your Hands Say Yeah – New fragility
Vrolijk handenklappen zit er wellicht niet in op het nieuwe album van indierockers Clap Your Hands Say Yeah, tenzij je teksten over schietpartijen opbeurend vindt.
Claud – Super monster
Liefhebbers van kleinschalige bedroom-pop moeten dit deuutalbum van Claud zeker een kans geven. De non-binaire singer-songwriter bewijst een goed oor te hebben voor lieve liedjes over de typische problemen des levens.
Django Django – Glowing in the dark
Alweer het vierde album van deze Britse rockgroep. Ook hier lijkt het speelse duel tussen gitaar en synthesizer een hoofdrol op te eisen.
FRITZ – Pastel
In 2017 liet de jonge Tilly Murphy, beter bekend als Fritz, haar zelfgetitelde debuut op de wereld los. De dromerige noise pop klanken van het album vonden vlotjes hun weg doorheen haar thuisbasis Australië en leverden Murphy een hoop shows in het voorprogramma van onder andere Middle Kids en The Amazons op. Fritz bleef ondertussen druk verder schrijven en brengt vandaag haar tweede album Pastel uit, een plaat die haar evolutie van tiener naar jongvolwassene representeert. (Tadhg)
Gabriel Rios – Flore
Deze Puerto Ricaans-Belgische zanger heeft wellicht geen introductie meer nodig. Op ‘Flore’ blijkt hij terug op de muziek Latijns-Amerikaanse en Caraïbische muziek waar zijn vader en grootvader mee opgroeiden.
God Is An Astronaut – Ghost tapes #10
Al twee decennia is God Is An Astronaut die de doorgaans uitgestrekte geluidslandschappen van de post-rock weet te bevatten in kortere, springerige nummers. Ook ‘Ghost tapes #10’ belooft weer aangenaam luistervoer te worden voor liefhebbers van atmosferische, beknopte rocknummers.
JPEGMAFIA – EP2!
Sinds hij enkele jaren geleden definitief doorbrak met ‘Veteran’ is enkele nieuwe release van Peggy iets om naar uit te kijken. Vorig jaar hadden we ‘EP!’, dit jaar het logische vervolg ‘EP2!’. Singles ‘Last dance’ en ‘Fix urself’ doen ons reikhalzend uitkijken naar het zeven nummers tellende kleinood. JPEGMAFIA is een van de interessantste figuren in het brede spectrum dat hip hop tegenwoordig is. Tijd om op de kar te springen. (Bert)
Møme & Ricky Ducati – Flashback FM
Dat de eighties weer helemaal hip zijn, heb je vast wel al opgemerkt. Ook Franse producer Møme springt graag mee op die hype om samen met zanger Ricky Ducati een volledige plaat aan dansbare discohits uit te brengen.
Mush – Lines redacted
Ook de post-punk is booming tegenwoordig. Met hun dissonante gitaren en sappige, Britse vocals doen de jongens van Mush ook een duit in dat zakje.
Pale Waves – Who am I
Pale Waves ken je misschien wel van luchtige hitjes als ‘Television romance’. Op hun tweede album ‘Who am I’ klinkt de band volwassener dan tevoren, maar hun nostalgie naar de pop-rock uit de nillies zijn ze onderweg niet kwijtgeraakt. (Tobias)
Slowthai – TYRON
Met zijn opvolger van ‘Nothing great about Britain’ zijn voornaam mee te geven poneert Slowthai het voornemen om zijn werk nog wat persoonlijker te maken. Reeds gedeelde singles als het aan z’n overleden broer opgedragen ‘feel away’ en het door het NME-awards fiasco geïnspireerde ‘Cancelled’ tonen de Britse rapper een man van zijn woord. Arrogant getinte zelfzekerheid en eerlijke kwetsbaarheid lossen elkaar af op de twee helften van ‘Tyron’. Een dualiteit die Tyron zelf gulzig omarmt en verkent in zijn karakteristieke delivery. Elke medaille heeft nu eenmaal een keerzijde, zoals de albumhoes demonstreert: ook de legende van Willem Tell kon zomaar een andere afloop kennen. (Sarah)