Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Circa Waves – What’s it like over there?
Het nieuwe album van Circa Waves is er. Met ‘What’s It Like Over There’ slaan ze een nieuwe richting uit. Ze kiezen ervoor om de grote hoop te volgen en combineren hun gitaren en pianotoetsen met elektronische muziek. Een album dat bij ons meerdere luisterbeurten nodig had, om daarna tot de beslissing te komen dat Circa Waves veel beter kan dan dit. Eén nummer kreeg de titel ‘Times won’t change me now’, maar toch hadden we liever wel wat verandering gezien. De helft van de nummers lijken ze verandering te brengen, maar op de meerderheid van de songs blijven ze steken in een tijd waarin indierock nog een populair genre op de radio was. (Annelies)
Cocaine Piss – Passionate and tragic
Een albumtitel die je mits de nodige portie mysogenie op een groot deel van de vrouwelijke populatie zou kunnen plakken, maar niet op Aurélie Poppins. Passioneel is de frontvrouw van het Luikse Cocaine Piss nochtans wel, maar voor tragedies ben je op deze tweede plaat aan het verkeerde adres. Zelfs een Franstalige ballad resulteert in een adrenaline-injectie. (Mattias)
Dead Man Ray – Over
Na 17 jaar radiostilte (we laten de ee ‘Eén’ even buiten beschouwing) is Dead Man Ray helemaal terug. Met ‘Over’ komt de Antwerpse band rond Daan Stuyven en Rudy Trouvé terug met een volwaardig album dat trouw doet aan de gekende DMR-sound, maar toch voldoende verfrissend over komt om onze aandacht bij de zaak te houden. (Koenraad)
The Drums – Brutalism
The Drums – je kent ze wellicht nog wel van de hitjes ‘Let’s go surfing’ en ‘Forever and ever, amen’ uit 2009, maar geloof het of niet – ze maken nog steeds muziek. ‘Ze’ is eigenlijk veel gezegd, want sinds 2017 werd ‘de band’ herleid tot een soloproject van Jonny Pierce. Dat springerige, onmiskenbare The Drums-geluid, is echter volledig hetzelfde gebleven. (Martijn)
JAWS – The ceiling
Met ‘The ceiling’, het derde album van de in Birmingham gevestigde band, experimenteert JAWS naar eigen zeggen met nieuwe texturen en een grootser geluid. De groep maakt al sinds enkele jaren dromerige popnummers aan de lopende band, maar die vlogen bij ons steeds onder de radar. Misschien dat daar met ‘The ceiling’ wel eens verandering in kan komen, want het potentieel is er zeker. (Martijn)
Lee Feelds & The Expressions – It rains love
Patio – Essentials
Dit uit Brooklyn afkomstige trio heeft lak aan conventies en doorspekt z’n muziek met een gezonde dosis humor. Het langverwachte debuut van Patio is bijgevolg een geslaagde verzameling van compacte postpunk-songs geworden, die bij momenten nog eens lekker ouderwets durven rammelen. (Martijn)
Priests – The seduction of Kansas
Als de eerder uitgebrachte singles enige indicatie zijn, laat het tweede album van deze urgente postpunkband uit Washington een meer gepolijst – maar daarom niet minder spannend geluid horen. Hun debuut ‘Nothing feels natural’ behoorde tot de beste postpunk-albums van 2017 en wij zijn alvast benieuwd of ze dit met ‘The seduction of Kansas’ kunnen overdoen in 2019. (Martijn)
PUP – Morbid stuff
PUP bewees drie jaar geleden met ‘The dream is over’ een van de interessantste nieuwe emobands van het moment te zijn. De meeste traantjes zijn ondertussen opgedroogd en andere subgenres werden populair, maar het is aan PUP om op deze opvolger te bewijzen of ze uitgroeien tot irritante keffer of betrouwbare jachthond. (Mattias)
Raketkanon – RKTKN#3
Op hun derde plaat verruimt Raketkanon de horizonten. Snel herkenbare nummers als ‘Ricky’ en ‘Lou’ blazen je als vanouds omver, ‘Mélody’ dreigt daarentegen ineens verstillend. Voor fans van het eerste uur kunnen we gelukkig wel bevestigen dat het Gentse viertal doorheen de evolutie z’n innerlijke monster trouw is gebleven. ‘RKTKN#3’ is kortom een plaat die vooruitgang toont en tegelijk het hoogtepunt vormt binnen de band z’n voorlopig driedelige discografie. (Lowie)
Rozi Plain – What a boost
De Britse singer-songwriter Rozi Plain bewees zich de afgelopen jaren zowel als frontvrouw als bandmaatje van onder meer This Is The Kit. Ze verkeerde ook in het getalenteerde gezelschap van het PEOPLE-collectief rond Justin Vernon (Bon Iver) en Bryce Dessner (The National), waar ze de kiem zaaide voor deze nieuwste soloplaat vol luisterliedjes van de meest meeslepende soort. (Mattias)
Weyes Blood – Titanic Rising
‘Movies’ was even apocalyptisch als verfijnd, ‘Andromeda’ en ‘Everyday’ waren uitermate verslavend. Na deze singles volgt vandaag de derde plaat van de Amerikaanse. ‘Titanic rising’ is ambitieus, bloedmooi en verweven met subtiele maatschappijkritiek. Na enkele luisterbeurten is al snel duidelijk: dit album wordt er eentje voor de eindejaarslijsten. (Lowie)