Ook deze week gingen Thomas Konings, Iris Wyckmans, Daan Leber en Arnout Coppieters weer op zoek naar de meest spannende, diverse en vooral nieuwe geluiden uit de muziekwereld. Val van de ene verrassing in de andere in onze Punch, Brothers, Punch!
Hibou – Dissolve
Het lijkt wel even geleden dat we nog dreamy Captured Tracks-gitaren in de stijl van bijvoorbeeld Wild Nothing hoorden. Dit najaar beloven ze echter helemaal terug te zijn. Niet alleen keert DIIV terug met een tweede langspeler, ook brengt Hibou (soloproject van Craft Spells’ Peter Michel) zijn debuut uit. Eerste single ‘Dissolve’ baadt alvast in een aangename haze met heerlijk uitzwiepende gitaarklanken en otherwordly vocals. (TK)
Dux Content – Snow globe
Meer dan twee jaar geleden brachten A. G. Cook en Danny L Harle onder de naam Dux Content een fantastisch album uit dat misschien wel essentieel was in de evolutie van PC Music. Hoewel het geluid ervan nog steeds heel nieuw klinkt (we vermoeden dat een Mario Kart-band muziek als deze zou maken), blijkt de sound van het duo intussen toch veranderd, ver voorbij overgangsliedje ‘Like you’. ‘Snow globe’ toont waar het label en het tweetal anno 2015 voor staan: brute synths (zonder cheesy randje), onverwachte wendingen en een hyper-synthetische esthetiek met zoeter dan zoete vocals. (TK)
Years & Years – Shine (Danny L Harle Remix)
Diezelfde synths keren ook terug in Danny L Harle zijn nieuwste solowerk: een remix van Years & Years’ veel te flauwe nieuwe single ‘Shine’. Deze herwerking toont nogmaals waarom de nighcore-geïnspireerde Harle zo’n remixkampioen is. De nummer wordt opgeleukt met van die Oost-Europese strandbardance-geluiden (zie ook ‘Habibi’ van Juani VN), de stem van Olly Alexander schittert met al haar drama ook in een chipmunkversie en de synths bereiken een heel nieuw level van euforie. (TK)
Loyle Carner – Tierney terrace
Brits hiphoptalent Loyle Carner verscheen op onze radar met de uitstekende ep ‘A little late’. Nu is de mc terug met een nieuw nummer getiteld ‘Tierney terrace’. De song handelt over het opgroeien bij zijn grootouders, omdat zijn vader het gezin in de steek had gelaten. Loyle doet zijn verhaal op een droge boom bap-beat die ons wat doet denken aan Joey Bada$$. (DL)
Arca – Vanity
De nieuwe Arca, ‘Vanity’, kwam vorige week net te laat om onze Punch, Brothers, Punch nog te halen. Toch mogen we hem zeker niet vergeten, want de Brits-Venezolaanse producer bereikt op dit tussendoortje moeiteloos het fabelachtige niveau van ‘Xen’. Terwijl het links, rechts voor en achter je aan het rommelen is, sleurt een gracieuze, neerwaartse spiraal je mee de diepte in. Ghersi doet hier weer naar abstracte vormen grijpen, want zoals wel vaker is zijn sound hier tastbaar maar onbekend, menselijk in zijn gevoelens en buitenaards in zijn uitwerking. (TK)
Sorority Noise – Using
Als Arca de put opzoekt, dan probeert Sorority Noise er net uit te kruipen. “Started using again” duidt misschien op een niet al te beste manier om dat te doen, “I stopped wishing I was dead” en “I started sleeping again” geven al iets positievere (nu ja) signalen. Feit is dat ‘Using’ het heftigste nummer van de week moet zijn, met frontale lyrics en dito emorockgitaren die elke uitbarsting in harmonie met de schreeuwende vocals weer potiger uit de hoek komen. Explosief nummer over een explosieve state of mind. (TK)
Georgia – Be ache
Van hetzelfde explosieve kaliber is ‘Be ache’, de nieuwe van Georgia. De Britse haar drums staan hier centraal en geven door hun rommelende karakter een stuwend, donker fabrieksgeluid mee aan de song. Ondertussen gebeuren er duizend en één andere dingen – alleszins, die indruk krijg je toch – terwijl de artieste haar vocals afstandelijk en gevaarlijk klinken met een Karin Dreijer-effectje. Uiteindelijk komt ‘Be ache’ zo over als één lange strijdkreet van een muzikante die zich duidelijk een rebels imago wil aanmeten en daar wonderwel in slaagt. (TK)
LA Priest – Lorry park
LA Priest heeft de acht minuten van het knotsgekke ‘Party zute / learning to love’ niet nodig om indruk te maken (zullen we ook maar gewoon toegeven dat die vocals vermoeiend zijn?). Dat bewijst hij op het nieuwe ‘Lorry park’, een kort wijsje dat zichzelf quasi-onbeschrijflijk maakt met funky Tune-Yards-achtige afro-invloeden die je minder fysiek doen dansen dan dat ze een prettige brainfreeze oproepen. (TK)
Beirut – No no no
Op zijn vierde album keert Zach Condon naar eigen zeggen terug naar de periode voor hij in aanraking kwam met het balkangenre. De titelsong van het nieuwe album wordt zo ingeleid door een zorgeloos elektronisch deuntje dat doet terugdenken aan Beiruts ‘Holland’-ep, waarna het lied wordt ingezet door een eenvoudige melodie die het hele nummer door blijft klinken. Verder houdt Condon zich aan zijn woord door zijn gebruikelijke blazers en strijkers opgewekt doorheen de song te laten huppelen. (IW)
Shura – White light
Shura! Shura! Shura! Sinds ‘Touch’ heeft Aleksandra Denton bij elke nieuwe release onze onverdeelde aandacht. Ook ‘White light’ is alweer een liedje om in te lijsten. Niet voor een gat te vangen, is het deze keer een zeven minuten lang epos geworden over het heelal. Het begin is ontzettend poppy, een beetje zoals we Shura kennen van haar vorige singles: catchy, meeslepend en toch inventief. Ook de productie van het nummer is alweer glashelder. Naarmate het nummer het einde nadert, zoeken we het hogerop in een melkweg van overstuurde gitaren en intergalactische drums. (AC)