Onze redactie is ondertussen een kei geworden in het opspeuren en beschrijven van de nieuwste geluidjes uit de muziekwereld. Nederlandstalig, dystopische electro, oude krokodillen en jonge wolven, ze staan allemaal broederlijk naast mekaar in onze Punch, Brothers, Punch. Deze week met bijdragen van Matthias Desmet, Iris Wyckmans en Thomas Konings.
Kim Gordon x J. Mascis – Slow boy
Niemand die beter weet hoe ze genadeloos onze strot moet over bijten dan Kim Gordon. De niet meer zo junior dinosaurus, J. Mascis, is op ‘Slow boy’ haar partner in crime bij een raid op onze trommelvliezen. Hoewel we dit nummer ingebed in een weelderig album misschien nog meer hadden gesmaakt, kunnen we de impact van deze mokerslag niet ontkennen. (MD)
Ducktails – Surreal exposure
Enkele weken geleden waren we er zelf verbaasd over dat Ducktails’ ‘Headbanging in the mirror’ niet in onze lijst was geraakt. We gunnen onszelf een herkansing met het al even melancholisch snijdende ‘Surreal exposure’. De Sacristia Nova van Michelangelo krijg je er gratis en voor niks bij. (MD)
Elysia Crampton – Petrichrist
Terwijl je heel wat kan zeggen over de aparte esthetiek, choquerende muziek, mengelmoes aan stijlen, persoonlijkheid en ondoorgrondelijke ideeën van Elysia Crampton, speelt het nieuwe ‘Petrichrist’ (voorsmaakje van een debuutalbum) vooral met je gevoelens. Op een gegeven moment wordt het in dit zes minuten durende pareltje zelfs gewoon mooi en emotioneel, zonder veel meer. (TK)
Amnesia Scanner – AS Baltic Rim / Confission
Uit gelijkaardige kringen komt de Berlijnse producer Amnesia Scanner, die overigens volgende week tijdens Out Loud! het podium met Lotic en Soda Plains deelt in de Beursschouwburg. ‘AS Baltic Rim / Confission’ is het nieuwste werk van de artiest. Na wat sfeerscheppende electronica breekt de “Confission”-sample het nummer open en glijdt de song voorbij flitsende geluiden en Latijns-Amerikaanse ritmes. Op die manier ontplooit dit stukje muziek zich als een soundscape die erop wacht om door jou gecontempleerd te worden. (TK)
Class Actress – High on love
Met ‘High on love’ heeft Class Actress een onweerstaanbaar popliedje gemaakt dat het allerbeste uit haar fragiele vocals haalt. Een zuchtje wind lijkt het mooie, delicate stemgeluid van Elizabeth Harper hier wel te kunnen breken en dus is de productie ook uiterst voorzichtig opgebouwd met zoete echo’s en zachte synths die nooit echt de kans krijgen om door te priemen. Daardoor is deze ‘High on love’ het perfecte popliedje voor dromerige momenten. (TK)
DeJ Loaf – Like a hoe
Buzzrapster DeJ Loaf keerde deze week terug met ‘Like a hoe’. Terwijl de hypnotiserende flow van de artieste uit Detroit hier wat naar achter geschoven wordt, komt de productie van DDS meer op de voorgrond. Met dreigende pianoklanken en DJ Mustard-achtige beats klinkt die best groots. De Amerikaanse brengt haar rap vervolgens ook gepast vurig en extrovert, wat de gevaarlijke boodschap alleen maar ten goede komt. (TK)
The Weeknd – Can’t feel my face
The Weeknd lijkt eindelijk zijn gepasseerde innovator-rol op te geven voor een popsterstatus. Dat is goed nieuws, want de donkere en obscene r&b werkte al een tijdje niet meer. ‘Can’t feel my face’ is gemaakt met mensen die het één en ander weten van hits schrijven en bij gevolg is het nummer dan ook een echt een oorwurm. Abel Tesfaye heeft de stem en het drama om zo’n kneiter meerwaarde te geven en het versnelde refrein zorgt in combinatie met de subtiele funk voor een fijne dynamiek. (TK)
Skepta – Lukey world
Normaal gezien gebruikt Skepta zijn impressionante stem om stevig uit de hoek te komen over even opruiende instrumentals. Op eerbetoon ‘Lukey world’ bewijst het gezicht van de grime-revival dat hij ook een (relatief) intiemere stijl onder de knie heeft. De productie straalt hier treurnis en rouw uit, terwijl Adenuga net zo rauw als anders klinkt, zij het op een totaal andere manier, met eerlijke en confronterende lyrics. (TK)
Bazart – Tunnels
Een nieuwe wind blaast door de Nederlandstalige muziek dankzij Bazart, die met ‘Tunnels’ aantoont dat in het Engels zingen geen noodzakelijke voorwaarde is om een internationaal geluid te ambiëren. Het duistere elektronische geluid doet denken aan Warhola en Oscar & The Wolf en heeft evenveel potentieel om in diens voetsporen te treden. (IW)
Ezra Furman – Ordinary life
Ezra Furman heeft veel verandering nodig, zo blijkt uit ‘Ordinary life’. “I’m sick of this record already”, zingt hij, terwijl zijn plaat nog moet uitkomen. In het lied zingt hij over zijn nood aan variatie en zijn haat om stil te blijven staan, eerst nog met enkele strijken over de gitaarsnaren, maar gaandeweg laat hij het nummer eenvoudig maar sterk opbouwen. De drums en tamboerijn markeren de maat en Furman toont met een aanvullende achtergrondzang dat een nummer soms niet meer nodig heeft. (IW)
Stream via Consequence of Sound