Mark Twain had af en toe last van een oorwurm. Eén daarvan was zo hardnekkig dat hij er zijn kortverhaal ‘Punch, Brothers, Punch!’ over schreef. Pas nadat hij iemand anders met de melodie aanstak, kon hij zich terug toeleggen op zijn literaire carrière.
Ook Indiestyle deelt weleens de zorgen van Twain. Elke week laten we je kennismaken met nieuwe songs uit onze virtuele platenbakken die onze concentratie wegrukten van de soep op het vuur en die lonkende deadline. Hoog tijd dus om andere muziekliefhebbers met de last van deze vliegensvlug besmettelijke deuntjes op te zadelen.
Laurel – Memorials
Ze heeft een gouden stem, is nog maar 20 jaar oud en haar naam klinkt bij elke nieuwe single bekender in de oren. Laurels Soundcloud draait op volle toeren en de blogs worden ondertussen enthousiast over haar ‘Holy water’-ep die we op 16 december mogen verwachten. Deze week deelde de zangeres een eerste single: ‘Memorials’. Het nummer zit op het vlak van productie slim in elkaar en lijkt tot hiertoe het beste wat de Londense met de wereld deelde. Laurel zingt: “He don’t believe me, and my young soul is sold to his heart”. Ik geloof je wel en ben zo goed als verkocht voor de nieuwe ep. (AF)
Little Boots – Taste it
Little Boots is back met een nieuwe single. Het strenge popsterkeursmerk waarin Victoria Hesketh geduwd werd (en waar ze vorig jaar een interessant stuk over schreef voor The Times) heeft de zangeres en muzikale-speeltjesfan na de release van ‘Nocturnes’ in 2013 voorgoed van zich afgeschud, waardoor deze nieuwe ep ‘Business pleasure’ (uit op haar eigen label ‘On Repeat’ op 1 december) totale vrijheid, maar nog steeds heel veel pop uitstraalt. Haar derde plaat wordt dan weer verwacht begin 2015. Aan de producers (Chris Carmouche (Outkast, Major Lazer), Com Truise en Jay Shaw van Simian Mobile Disco) te zien, kan die niet anders dan de moeite zijn. (TD)
Gala Drop – You and I
Deze week is er iets spectaculairs gebeurd ten huize (FT): de loeiharde rockschijven werden aan de kant gezet om een dubplaat op eindeloze repeat te zetten. De schuldigen? Gala Drop, een Portugees drietal dat binnenkort zijn tweede plaat uitbrengt en ons moeiteloos over de streep trekt met nieuwe single ‘You and I’, al was het maar voor die synthriedel op 00:23. Misschien volgende zomer maar eens naar Lissabon gaan om te zien wat daar in het water zit.
William Orbit & Queen – Let me in your heart again
William Orbit nam een half afgewerkte pianoballad van Queen uit 1984 onder handen voor een aids-awarenesscampagne. Het resultaat bevat genoeg protserig gitaarwerk, gezwollen vocalen en flashy synths om iedere weldenkende rockfan de kast op te jagen, heerlijk. (MD)
Guy Akimoto – So far away
Aangezien Manicure Records momenteel mijn water en brood vervangt, kon ik niet anders dan de nieuwe Guy Akimoto kiezen voor deze fijne rubriek. Het nummer verscheen weliswaar in Activia Benz (check dat label als je er nog nooit van gehoord hebt!) haar killer singles club, maar heeft toch die schattige sound waarvoor het internet momenteel valt. Verder: het beste gebruik van autotune sinds het debuut van ‘s wereld bekendste tienermoeder Farrah Abraham, heel veel heel oprechte gevoelens en een fijne stuiterbeat. (TK)
September Girls – Black oil
Ierland en lawaai dat zijn twee handen op één geëmancipeerde buik. Het zijn namelijk vooral bands met “girl” in de naam die onze oren proberen toe te takelen met decibels van een hoog kwalitatief niveau. Girl Band en September Girls waren beide te bezichtigen op het meest recente Best Kept Secret Festival, en deze laatsten lichten met ‘Black oil’ alvast een tip van de gitaarsluier omtrent hun op 24.11 te verschijnen ep ‘Veneer’ (BS)
Vaults – Poison
Het Londense trio Vaults werkte het afgelopen jaar non-stop aan gevoelig songmateriaal. ‘Poison’ blijkt inderdaad het watermerk te zijn van een nummer dat zich rechtstreeks richt tot de emotionele kant van de ziel. Het is alsof de wereld rondom je stil blijft staan en het verhaal zich begint af te spelen. De leadzangeres zorgt met haar prachtige, volle stem op zich al voor een enorme emotionele lading. ‘Poison’ slaagt er tevens in om hartverwarmend te zijn, een combinatie die ons de komende winter nog veel gaat vergezellen. (AB)
Natalie Prass – Why don’t you believe in me
In januari brengt de Amerikaanse zangeres Natalie Prass haar eerste album uit. Met ‘Why don’t you believe in me’ heeft ze ondergetekendes hart alvast gewonnen. In iets meer dan drie minuten weet Prass een fijn popnummer te overgieten met een bijzonder aangenaam sausje van onder meer jazz en soul dat af en toe doet denken aan Iron & Wine. Doe daar nog een lieflijk en aanstekelijk refrein bij en het resultaat is een heerlijk oorwurmpje. (AS)
Tei Shi – See me
Een maand geleden scoorde Tei Shi nog met ‘Bassically’, deze week doet ze dat met een nieuwe single: ‘See me’. Producer van dienst is Dave Bayley, ons natuurlijk allen bekend van Glass Animals. Het nummer is typisch Tei Shi – aan seks appeal geen gebrek – maar toont ons toch het breekbare kantje dat we in ‘Bassically’ wat misten. Teicher legt uit dat het bedoeld is om te klinken als “fishies swimming up a stream made of chocolate mousse”. Of haar dat gelukt is, kan je best zelf beoordelen. (RC)
Billie Black – Do you really
Billie Black is amper 19 jaar oud, maar heeft in haar leven toch al meer bereikt dan een doorsnee leeftijdgenote. Amper vier maanden nadat ze in de spotlight trad met ‘I waited for you’, brengt ze haar ep ‘000100’ uit, met twee nieuwe nummers waar nog maar eens uit blijkt hoe getalenteerd deze jongedame is. Eentje daarvan is ‘Do you really wanna’, een mix van jazz, soul, electronica en r&b zoals we het van de Londense gewend zijn. Als ik Jessie Ware was, zou ik toch wat op m’n tellen letten, want er staat een meisje klaar om het werk over te nemen. (RC)