Voor de sterren van morgen van gisteren moest je dit weekend op Best Kept Secret staan. Maar de sterren die deze week een nieuwe single uitbrachten, daarvoor moet je bij onze Plonsjes zijn. We discrimineren niet, iedereen mag meedoen, zowel de sterren van gisteren van morgen over de sterren van morgen van gisteren tot de sterren van vorige week die deze week opnieuw de sterren van volgende week zijn. Echt waar, we selecteerden zelfs een band die vorige week Women heetten, gisteren Viet Cong en vandaag Preoccupations en zelfs op Best Kept Secret stonden als échte ster van morgen van gisteren van deze week!
Vomitface – Senior pictures
IK WIST NIET DA KURT COBAIN HERREZEN WAS WISTEN JULLIE DA? TIS BEETJE GRAPPIG OP DIE MANIER MAAR VOOR EEN KEER IS HET GOED IN IEDER GEVAL VEEL BETER DAN WORSTENBROODJE PARADISE. (JVL)
Belarisk – The hand that bit itself {geist}
Als instrumentale muziek voor interpretatie vatbaar is, waarom denken we bij moderne elektronische muziek dan altijd meteen aan de meest dramatische, dystopische en angstaanjagende beelden? Is het omdat onze fantasie onder druk van rampenfilms, televisiedrama’s en VTM nieuws enkel nog die richting uit kan denken? Of is het omdat er echt iets aan de hand is? En dan nog, zelfs ‘An inconvenient truth’ zag er qua beeldtaal nog tof uit. Ik kies er voor om ‘The hand that bit itself {geist}’ als iets constructief te zien. Het is niet de zondvloed, het is een bommetje van je mollige maat. Het is niet het instorten van huizen, maar het timmeren aan een nieuw dorp. Zet je oogkleppen op om je wereld te verbreden. (JVL)
Yeesh – World building
Toen ik enkele weken geleden een eerste single uit Yeeshs tweede album in de kijker zette, raakte ik meteen ook helemaal verslaafd aan ‘Different light’ uit hun debuut. ‘World building’ klinkt stiekem heel erg een beetje als die ene band van vroeger, hoe heten ze weer, ahja Cold War Kids. Ambetante gitaren en bassen, een soort van enthousiast défaitisme. Verder is dat grappig, want dit nummer gaat over het crashen van beurzen, sinds het vallen van de muur toch zowat onze grootste bekommernis geworden niet? (JVL)
Kero Kero Bonito – Break
“There’s not much better, than nothing at all,” zingt zangeres Sarah Midori Perry met zo’n guitige overgave, dat je de nihilistische inhoud van dit zinnetje haast vergeet. “Breaks” worden tegenwoordig vooral gebruikt om Jan Mulder zijn gal te laten spuwen of brallerige bierreclames door onze strot te rammen, maar daarover gaat dit nummer niet. De fantastische “activiteit” niets doen, dat bezingen de drie britten hier in hun kenmerkende fluoroze stijl. (MD)
Maxwell – 1990x
Is Maxwell een onwelriekend ninetiesrelict of de soulhoop van onze tijd? We zijn er nog niet uit. Deze single maakt ons er eigenlijk niet veel wijzer op. Maar he, om vuile manieren te doen met uw lief, zijn alle aanleidingen goed. Zoals Machiavelli al wist: het doel heiligt de middelen. (MD)
Clark – Mirage Trooper
Elke zomer is het weer van dat: de Adult Swim singles serie (die me altijd aan vrijgezellen doet denken, maar dit geheel terzijde). In de vierde week wordt een beroep gedaan op de kunsten van Clark. In feite speel ik een beetje vals, want ‘Mirage trooper’ lijkt wel verschillende nummers. De eerste helft wordt gekenmerkt door een heerlijke voortstuwende beat en herhalende sample, waardoor het wat begint te lijken op een rauwere Jon Hopkins. Deel twee beroept zich dan op het meer beatloze, atmosferische geluid van Clark. (DL)
Clipping. – Hot fuck no love (feat. Cakes da Killa & Maxi Wild)
Clipping. schoot tot bekendheid als het alternatief voor Death Grips tijdens hun toch niet zo definitieve split. Op hun laatste ep ‘Wriggle’, stappen ze ten dele af van dat industriële geluid. Sinds de tweets van Amber Rose weten we dat buttplay meer voorkomt in de hiphopwereld dan eerst vermoed werd, en ‘Hot fuck no love’ gaat ook over deze voorkeur. Toch is het vooral de delivery van de rappers die dit nummer zo goed maken. Zeker door Maxi Wilds verse lijkt Clipping. op de duistere variant van Le1f. (DL)
Kanye West – Saint Pablo (feat. Sampha)
Het is nu maar al te duidelijk dat ‘The life of Pablo’ waarschijnlijk nooit zal af zijn. Na enkele kleinere aanpassingen, besloot Kanye een extra nummer aan het album toe te voegen. Over een spaarzame beat heeft hij het over zijn dagelijkse beslommeringen, maar niet zonder zijn ego in de afweging op te nemen. Sampha’s refreinen dragen bij aan het introverte karakter van de song, maar met zo’n keelgat kan je natuurlijk nooit iets fout doen (DL)
Preoccupations – Anxiety
‘Anxiety’ klinkt veel fragieler dan alles wat we reeds van Preoccupations/Viet Cong gehoord hebben. Oke, dat stompende ritme en het industriële achtergezoem zorgen ervoor dat het nummer geen echte breuk met het verleden is, maar de manier waarop de synths dartelen en de gevoeligheid die hier in Matt Flegels stem kruipt, contrasteren toch sterk met de rauwe brutaliteit van pakweg ‘Death’. Belangrijker is dat het kwartet er bovendien glorieus mee wegkomt: de eerste song uit ‘Preoccupations’ begeeft zich ergens in hogere sferen waar nog steeds elektriciteit in de lucht hangt maar er ook oog is voor de schoonheid van de omgeving. (TK)
Danny Brown – When it rain
Het was even wachten op nieuwe muziek van Danny Brown, maar 3 jaar na de release van ‘Old’, is de rapper terug met ‘When it rain’ en een gloednieuw contract op Warp Records. Dat laatste is enigszins terug te vinden in de donkere elektronische beat, waarover Danny met zijn gekende hoge stem op een waanzinnig tempo rapt. Als dit de richting is waarin zijn nieuwe album gaat, wordt dat nog beter dan zijn ouder werk. (TK)