Soms stijgt de zon en het voetbal ook jullie nederige dienaren naar het hoofd. Roodverbrand als een kreeft en nog steeds grinnikend om #Ronaldmoth, dropt onze redactie iets later dan normaal hun favorieten van de voorbije week in een overzichtelijke lijst. het zijn er wederom “tien om te zien”. We missen helaas Get Ready, maar hebben wel veel ander lekkers in petto. Jens Van Lathem, Thomas Konings en Matthias Desmet doen hun best om met hun drietjes aan de enkels van Jos Van Oosterwyck te komen.
Ryley Walker – The Roundabout
Ryley Walker deelde deze week een tweede flard buccolisch manna uit zijn lang verwachte derde worp. Wederom graait de bard uit Illinois in de muzikale schatkist genaamd de jaren zestig. Tim Buckley, Van Morrison, Tim Hardin en consoorten vinden in Walker een waardige troonopvolger. Of moeten we spreken over een geslepen epigoon? We zijn er nog niet uit. Het blijft echter heerlijk genieten van de idyllische output van deze twintiger. (MD)
Arca – Sin Rumbo
Om nog maar eens te bewijzen hoe razend productief en tomeloos creatief hij is, dropte Arca deze week de mixtape ‘Entrañas’. Hierop bereikt de Venezolaan verontrustende niveaus van gestoordheid. Dat wil heel wat zeggen als je weet dat op de omslag van zijn vorige lp een soort obese foetus met aardolie spuitende oren stond afgebeeld. Op ‘Sin Rumbo’ neemt de producer zelf de vocalen voor zijn rekening. Die zouden wij omschrijven als doorleefd en creepy. Mensen met een zwakke maag mijden de video. (MD)
Carl Sagan’s Skate Shoes – I
Alleen wie echt gepassioneerd is door astronomie zal de referentie in deze bandnaam snappen. ‘I’ is de opener van het op til zijnde debuut van dit noisetrio uit Austin. De hoofdstad van Texas blijkt een broeihaard te zijn van spannende punkbandjes. Lawaai als catharsis, soms kan dat eens deugd doen. Ongenadig beuken, keihard gaan. (MD)
Twist – Can’t Wait
De girl bands uit de jaren negentig zijn voor wel maar opkomende groepjes een inspiratiebron. Twist is echter zo pienter een theelepel psychedelica aan het beproefde recept toe te voegen. Het is frivool. Het is bezwerend. Het is catchy. Wij slaan aan het headbangen. (MD)
Gonjasufi – Manic depressant
Pfffff. Mja. Amai. Goooooooooooooooooooooooh. Jawadde. Jandadde. Het is nogal…intens. Enzo. Amai. Effe uitblazen. (JVL)
Honey Bucket – Devo hat
Nananananananananana, nee, Kaiser Chiefs zijn niet hip geworden, maar Honey Buckets nieuwste single kan je wel zo samenvatten: nananananananananananana. En dan nog wat: pjieuw pjieuw pjieuw pjieuw pjieuw, nanananananananananana. (JVL)
Cosmic Neighbourhood – Garden
Ik geef toe, ik heb getwijfeld om deze te selecteren voor de Plons. Maar zoals (MD) hierboven ongetwijfeld zou beamen: ‘Garden’ van Cosmic Neighbourhood is een artiest die je doet twijfelen over wat je nu echt denkt van muziek, wat je belangrijk vindt, waar je prioriteiten liggen, hoe serieus poprockmuziek moet zijn, hoe onnozel het kan zijn, … Geniet van jullie identiteitscrisis bitches, en let op het totaalplaatje, het moet niet altijd Radiohead zijn. (JVL)
Mobilegirl – GGC
Toen Staycore onlangs Boiler Room voor vijf uur mocht overnemen, regende het vrouwonvriendelijke reacties. Voornamelijk Mobilegirl kreeg het er hard van langs omdat de inventiviteit van haar electronica-met-pop-cocktail het petje van de house- en technobro’s ver te boven ging. Ik vond haar set net de beste van de avond, en zie ‘GGC’ dan ook vooral als een nieuwe etappe van haar winning streak. Ergens tussen trance en rave is deze Latijns-Amerikaanse banger het ultieme Staycore-nummer, dat in het thema van licht een zekere duisternis moeilijk kan uitsluiten. Het voelt als een perfecte combinatie ook van uitzinnig feestgedruis en introspectieve bliss, geschikt voor elke context. (TK)
Yohuna – Apart
‘t Is niet de eerste keer dat ik die zeg en vermoedelijk zal het ook niet de laatste zijn: Orchid Tapes is een fucking cool label. Het schonk ons in het verleden al prachtige releases van Alex G en Foxes In Fiction, en heeft met platen van Katie Dey en Yohuna alweer wat moois voor ons klaar staan. De singles beloven althans toch het beste; ‘Apart’ is een dreamy, triestig liedje dat z’n prachtige fluisterzang verstopt achter een gevoelige combinatie van lo-fi-indie, shoegaze en droompop. De demo circuleerde al twee jaar op het internet. Op deze definitieve versie wordt wazigheid voor trefzekerheid ingeruild. (TK)
Shyboi – #CURRENTMOOD
Technisch gezien is deze ‘#CURRENTMOOD’ geen echte song, maar een minimix. Eigenlijk weet ik niet eens of die uit eigen materiaal bestaat. Sta me omwille van de lengte en de luisterervaring toch toe iets over deze lap muziek te schrijven. Eerst en vooral vertelt de mix zonder woorden eigenlijk heel veel: door middel van queer rap en ha-samples kan je afleiden dat Shyboi tot de zwarte queer community behoort. Daarnaast zeggen titel en sound ons iets over het wereldbeeld van de artieste: met hectische en dystopische geluiden toont ze hoe fucked up de situatie daar buiten is. Ratelende geweren refereren al dan niet doelbewust naar de politiebrutaliteitskwestie die momenteel de harten en hoofden van de Amerikanen beheerst. Als je het geluid van deze mix wat meer analyseert, merk je dat achter die coherente sound ook heel diverse invloeden schuilgaan. Zo hoor je de Jersey club van Discwoman-collega en erg vergelijkbare artieste DJ Haram, stuit je op het soort loodzware bassen waar Toxe in grossiert en kan je moeilijk naast de crashende collagestijl die Total Freedom introduceerde. ‘#CURRENTMOOD’ bevindt zich op het kruispunt van al die stijlen en bouwt steeds verder op naar een onverschrokken en duizelingwekkend hoogtepunt. Het laat zo tegelijk moedige strijdlust en verscheurend realisme horen, als de soundtrack van een gevaarlijk geïntoxiceerde clubtrip, van een protestmars of van een onverantwoorde motorrit. (TK)