Noem ons stilaan oud en verzuurd (dat is toch wat we zelf doen), maar voor het eerst dachten we bij onszelf: ‘Best Kept Secret was vorig jaar toch beter’. Niet dat we plots rechts gaan beginnen stemmen, wij willen toch nog een beetje de illusie houden dat subsidies bereikbaar zijn voor artiesten, maar vorig jaar was het festival simpelweg beter. Begrijp ons niet verkeerd: BKS blijft het mooiste, gezelligste en prachtigste festival van de Benelux. Het schrappen van stage THREE als volwaardig podium bleek toch een misser van formaat te zijn. Niet enkel zorgde het voor veel heen en weer gewandel richting het alternatief FIVE, dat met zijn kwartier wandelafstand zorgde voor veel half geziene concerten, die laatste stage bleek ook simpelweg te klein voor de optredens. Zelfs om 15u was het al vaak proppen geblazen om een glimp op te vangen van de artiesten, bij gebrek aan schermen om mee te kijken. Een pijnlijke keuze die we maar al te graag teruggedraaid zouden zien, maar wie leest er nu de miniblogs van een tikkelende wijsneus net voor de singles van de voorbije week? Hoe het ook zij, er viel veel moois te rapen deze week, iets waarbij Pascal en Mattias me hielpen. Bedankt Pascal en Mattias! Onderaan vind je een handige spotifyplaylist met alle plonsjes van afgelopen week.
(Sandy) Alex G – Gretel
Alex G maakte niet alleen ons favoriete album van 2017 (sorry Mats), hij schreef ook mee aan het beste album van afgelopen decennium: op Frank Oceans ‘Blond(e)’ speelde hij meerdere gitaarriedels in. We zijn met andere woorden fanboys™. Gelukkig voorziet Alex ons wederom van genoeg materiaal om onze grootste hyperbolen te ondersteunen. ‘Gretel’ draalt rond over een struinende akoestische gitaar, voorzien van spokende synthaccenten en vervormde zijsporen. Zoals zijn beste songs voelt het tegelijk wondermooi en vertrouwd aan met daarbij de nodige, beklemmende vervreemding om het niet plat te maken. We hebben geen idee waarom precies, maar de bijhorende beelden van een of andere oer-amerikaanse reuzenbotsautokermis versterken de begeesterende track alleen maar. Zachtjes rammen in briljante schoonheid. (Zeno)
Adriaan de Roover – A Piece for Thomas
Na een jaar radiostilte heeft Oaktree schoon schip gemaakt en gaat de Antwerpenaar voortaan verder onder zijn eigennaam. Later dit jaar mogen we een album verwachten waar hij meer het experiment gaat opzoeken. In afwachting daarvan lost de artiest met ‘A piece for Thomas’ een herwerkte kunstinstallatie-soundtrack. Naar het schijnt belichaamt deze niet het geluid dat we op het aankomende album moeten verwachten, al zouden we even graag tekenen voor meer van dit soort innemende soundscapes. (Pascal)
Freddie Gibbs & Madlib – Crime pays
Freddie Gibbs is niet alleen een van de meest goedlachse en gevatte drugsrappers van het moment, intussen is hij tevens een rustige vader op het juiste pad, maar het rappen is hij gelukkig nog niet verleerd. Op het vloeibare goud van producer Madlib legt hij zijn levenswijsheden en zelfverheerlijking soulvol neer, een combinatie om in te kaderen. (Zeno)
Sleater-Kinney – Hurry on home
Sleater-Kinney werkt voor nieuwste plaat ‘The center won’t hold’ samen met St. Vincent. Da’s genoeg informatie om de behoefte om clichés van sterke vrouwen met ballen achterwege te laten. Maar wat een nummer. (Mattias)
The Voidz – The eternal tao
The Voidz, het vrijuit experimenterende collectief van Julian Casablancas (The Strokes), bracht vorig jaar een uitstekende langspeler uit vol explosief autotune materiaal. Voor nieuw nummer ‘The eternal tao’ zaten Mac DeMarco en Kirin J Callinan aan de knoppen. Alvorens je zegt: ‘veel gekker moet het niet worden’, kan ik je laten weten dat het niet gekker wordt dan de voorganger, oef zeg! Uiteraard is het licht absurd, groovy en hyperkinetisch, maar dat alles in de correcte dosering om een catchy cocktail op te leveren. (Zeno)
Denzel Curry – ZUU
Denzel Curry is de spannendste naam in rap deze dagen, ‘t is aZUU en nie anders. Nu we die flauwe woordspeling uit ons Gentse bloed hebben, kunnen we over naar de orde van de dag: Denzel Curry dropt bangers die je banger maken dan de krokodil in Samson & Gerts kelder. (Zeno)
Lower Dens – Young republicans
Sommige mensen hebben een heel zwaar leven. Ze groeien op in een welvarend land, maar zien al hun waarden en normen en cultuur verdwijnen door de Boze Buitenwereld. Het maakt het moeilijk om je thuis te voelen in een samenleving, en precies voor die mensen schreef Lower Dens een liedje. “In every generation / There are those who just don’t fit in / We never asked to be this way / Born without souls or blood or skin / We’re young republicans.” Hopelijk voelen de lokale equivalenten zich hier ook aangesproken. (Mattias)
Bon Iver – Hey, ma
Hoi mam, ik luister Bon Iver en dat is heel mooi, je kent hem waarschijnlijk wel, ‘t is die kerel van de Birdie cover. (Zeno)
Whitney – FTA
Whitney diende eerst door het leven te gaan als ‘de band met leden van Smith Westerns en ook van Unknown Mortal Orchestra trouwens’. Debuutalbum ‘Light upon the lake’ ging echter een eigen leven leiden in Spotify’s gecureerde afspeellijsten, ergens tussen Rhye en Fleet Foxes in. ‘FTA’ mag dan wel duidelijk een voorproefje zijn met slechts twee lijnen aan vocalen, het doet ons toch weer wegdromen richting vallende bladeren en zoete cider. (Zeno)
Rosalía – Aute Cuture
Wat ons en de halve wereld betreft was Rosalía de popdoorbraak van 2018, en ook dit jaar drukt ze haar nietsontziende mix van trap, reggaeton en fado door. Eerder duelleerde ze op het uitstekende ‘Con altura’ met J Balvin, op ‘Aute cuture’ mag ze volledig alleen schijnen terwijl ze steeds meer lijkt op een Spaanse Cardi B. (Zeno)
Jay Som – Superbike
Bij deze stoppen wij officieel met Jay Som te omschrijven als een ‘slaapkamerproject’. Vanaf nu is het een ‘Full HD Expanded Indie Rock Multidimensional Spacetimebending HyperFLAC project’, want hoe heerlijk freewheelt ‘Superbike’ wel niet. (Zeno)
King Gizzard & The Lizard Wizard – Self-imolate
Soms wil je vissen op visjes, soms wil jezelf in de fik steken met belachelijk veel aanmaakblokjes. Enter King Gizz: voor elke moodswing een soundtrack. (Mattias)
Ty Segall – First taste
Nu we toch bezig zijn met doen alsof we niet heel de tijd naar wereldmuziek en K-pop luisteren: ook Ty Segall maakte deze week lawaai. Ty Ty. (Mattias)