Header image

Overlooked: deze albums van de eerste helft van 2024 zagen we onterecht over het hoofd

door Yannick Verhasselt

We bespreken op deze website heel wat websites gaande van klassiek, indie tot pop en metal… en uiteraard alles wat daartussen valt. Toch durft het gebeurtenissen dat er enkele pareltjes door onze mazen glippen. We slaan mea culpa en hopen het met deze feature alsnog een sprankeltje lof hier en daar te verspreiden voor albums dit absoluut de moeite waard bleken.

 

Astrid Sonne – Great doubt

Kanshebber voor de meest misleidende albumtitel van het jaar, want Astrid Sonne etaleert op ‘Great Doubt’ haar kunnen zonder daaraan een moment te twijfelen. De Deense vervlecht haar vioolspel, subtiele elektronica en gelaagde beats in bloedmooie composities die zich na tig luisterbeurten blijven ontplooien. Een spiegelpaleis van een plaat waar wij de uitgang weigeren van te vinden. (Kobe)

Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | Soundcloud

 

Beth Gibbons – Lives outgrown

Technisch gezien bespraken we Beth Gibbons’ nieuwe plaat wel al eens in de Encore van mei. Toch verdient het uitzonderlijke ‘Lives outgrown’ nóg een vermelding. Fans hebben jaren moeten wachten op ‘iets’ vanuit het Portishead-kamp en dit wonderlijke album is waarschijnlijk het dichtst we zullen krijgen. Het lost die verwachtingen en dat vele wachten volledig in. Wie de kans al had om Gibbons live aan het werk te zien met de plaat, weet ongelooflijk de plaat tot z’n recht komt en weet te bezweren. (Yannick)

Beluister: Apple Music | Spotify

 

Chanel beads – Your day will come

Neem de dikste viltstift die je kan vinden vast en noteer: Chanel Beads. Zet er ook maar 3 uitroeptekens achter, want het nieuwste indie-snoepje uit New York zou zomaar eens een Hele Grote kunnen worden. 27 minuten lang doen ze je dromen met je ogen open dankzij hun etherische triphop of shoegaze-smartlappen. De kiem naar een prachtige toekomst is bij dezen gelegd. (Kobe)

Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | Soundcloud

 

Doodseskader – Year two

Vroeg jij je ooit af hoe Brihang zou klinken tijdens een duiveluitdrijving? Wij ook niet, maar een aardedonkere flard tekst op ‘I’ll ask with my mouth, I’ll take with my fist’ van het vaderlandse Doodseskader biedt het antwoord. De rest van ‘Year two’ is in het Engels gezongen, maar daarom niet minder uniek. Sterker nog, de plaat is nu al één van de spannendere metal-releases van dit jaar. Tim De Gieter (Amenra) en Sigfried Burroughs (PAARD.) diepen hun roekeloze mengeling van sludge, hardcore en hiphop verder uit en staren en passant hun demonen diep in de ogen. Nog een plaat nodig om de kalk mee uit je buizen te blazen? Zoek niet verder. (Kobe)

Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify

 

Erika De Casier – Still

De Casiers derde elpee voortborduurt op de cutesie, suikerachtige nillies r&b die ze zowel op ‘Essentials’ als ‘Sensational’ ten toon spreidde. Waar ‘Still’ in verschilt is dat de liefelijke songs omringd worden door een rookgordijn. De Casiers interne strubbelingen en liefdesperikelen worden beschermd door een gitzwarte trenchcoat en een hand in eigen boezem haar hart beschermend. (Yannick)

Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | Soundcloud

 

Joey Valence & Brae – No Hands

NO HANDS - Album by Joey Valence & Brae | Spotify

Als er iemand de klok van vader tijd heeft gestolen, dan zijn het deze twee wel. Dat verraden de frosted tips uit de nillies, de pop culture references uit “the tenties” en pompende hiphopbeats alsof ze uit de underground rapscene van de jaren ’90 komen. Op hun debuut ‘Punk tactics’ bewezen Joey Valence & Brae zich als de zoomer-reincarnatie van de Beastie Boys. Op ‘No hands’ tonen ze dan weer dat ze geen one–trick ponies zijn. Valence bewijst nog maar eens dat hij één van de meest veelbelovende producers van het heden is, en met MC Brae als hypeman kan het alle (positieve) kanten op. Ook zijn de features van TERROR REID, Z-trip en Danny Brown zeker het vermelden waard. Mits nog wat meer experimentatie is er een geweldige toekomst vastgelegd voor dit duo. En dat zonder handen. (Louis)

Beluister: Apple Music | Spotify | Soundcloud

 

Knocked Loose – You won’t go before you’re supposed to

Metalcore/hardcore in een Indiestyle-lijstje? Jazeker. Bryan Garris en co hebben waarschijnlijk de hardste plaat van het jaar gemaakt en verdient de aandacht en praise die het zowel binnen de metalcirkels als daarbuiten op het internet krijgt. De productie klinkt murky, vies en tegelijkertijd groots en vol impact. Elke keer een drumvel aangeraakt wordt, voel je het tot in je rug donderen zonder dat het cliché of vertrapt gaat aanvoelen. (Yannick)

Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | Soundcloud | YouTube

 

Maria Iskariot – EN/EN ep

We konden de straffe Nederlandstalige punk van Humo’s Rock Rally toch niet onbesproken laten zeker? Als we critici mogen geloven, staat de band nog een grootse toekomst te wachten – en bij die prognose kunnen we ons alleen maar bijscharen. ‘Lief klein kind’, ‘Ze weet wat ze wil’, ‘Bedankt’… Stuk voor stuk snedige punknummers die niet alleen de tand des tijds zouden kunnen overleven, maar wel eens een inspiratiebron zouden kunnen vormen voor vele andere jonge punkers. (Yannick)

Beluister: Spotify

 

Maruja – Connla’s well ep

Vorig jaar bracht de band zonder twijfel één van de beste ep’s uit van het jaar. Nu zet de band dat elan voort op ‘Connla’s well’, een nieuwe ep. Het muzikale universum van de band wordt verder uitgebreid met een verwilderd huwelijk tussen de twee meest toonaangevende ‘posts’ in de muziekwereld; namelijk -punk en -rock vermengd met experimentele jazzinstrumentatie. Evil Black Country, New Road, hebben we al enkele keren online zien treffen, maar zelfs die vergelijking treft de lading niet van de veelbelovende band. Indien je nog niet op de hypetrain van de band zat, hop on! (Yannick)

Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | Soundcloud

 

Sprints – Letter to self

De bands debuutalbum moet zo wat de eerste echte knalplaat zijn geweest van dit jaar. Niet dat ze stilistisch in de voetsporen treden van stadsgenoten Fontaines D.C. – Sprints speelt gewoon harder en ruiger, wél toont de band het potentieel om een hele grote te gaan worden. Al is het op ‘Letter to self’ niet constante blinde razernij: op ‘A wreck (a mess)’ toont de band bijvoorbeeld ook een dansbaar kantje, elders zou je zelfs kunnen zeggen dat ze hier en daar ook wat poppy klinken. (Yannick)

Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | Soundcloud | YouTube