We zijn halfweg 2024 en blikken voorzichtig al eens achterom. Wat voor een boerenjaar is dit jaar al geweest? Volgens mij zit het geheime comité al met knikkende knieën iedere week de release radar in het oog te houden. Welke grote popster heeft dit jaar nu nog geen muziek uitgebracht? Hebben de indie-darlings van nu en weleer niet stuk voor stuk bewezen dat ze het nog steeds kunnen dan wel zichzelf opnieuw kunnen uitvinden. Dit vond onze redactie voorlopig het kaf van het koren de eerste helft van dit jaar.
Adrianne Lenker – Bright future
Toegegeven, het is niet het meest vrolijke album. De meeste nummers zijn behoorlijk melancholisch, maar de vertelkracht en de creativiteit van het geheel maken het meer dan de moeite waard. Laat je vooral ook niet misleiden door de ogenschijnlijke simpliciteit van het album. Dit is een plaat die je zonder problemen meermaals kunt beluisteren, om dan toch iedere keer iets nieuws te ontdekken. En dat op zich is al een prestatie. (Ayko)
[lees hier onze recensie van het album]
Beyoncé – COWBOY CARTER
‘COWBOY CARTER’ is een waardig vervolg in een ambitieuze trilogie, maar… géén countryalbum. Het is een Beyoncé-album. Hoewel het niet iedereen tevreden zal kunnen stellen, is dat niet het punt: dit is een intens persoonlijke verklaring over terugwinning, erbij horen en nalatenschap. Het verleden wordt gevierd met de hoop de toekomst te veranderen. En daar is ze, volgens ons, in geslaagd! (Karel)
[lees hier onze recensie van het album]
Billie Eilish – HIT ME HARD AND SOFT
‘HIT ME HARD AND SOFT’ is een album dat zowel nieuwe als oude fans zal aanspreken. Het toont een indrukwekkende evolutie van haar muzikale stijl en thematiek. Hierbij experimenteert ze met uiteenlopende genres en emoties. Het toont Eilish’ talent om persoonlijke en universele thema’s te verweven in haar muziek. Hierdoor biedt het album een diepgaande luisterervaring. Met dit album heeft Billie Eilish haar plek aan de top van de popmuziek nog maar eens verder verstevigd. (Karel)
[lees hier onze recensie van het album]
Bolis Pupul – Letter to Yu
Bolis Pupuls debuut is één groot muzikaal experiment. En bijzonder geslaagd, moeten we toevoegen. Zelden kom je een plaat tegen die tegelijkertijd zo gevarieerd is en toch blijft intrigeren. Elk nummer is even geslaagd elk op een volledig eigen manier. Dit is geen album dat je zo maar even tussendoor beluistert. Het slorpt je aandacht op: bij ieder nieuw nummer kun je niet anders dan de titel opzoeken. Als dit een voorbode is voor de rest van zijn carrière, dan kunnen we enkel concluderen dat Bolis Pupul weldra één van de grote namen uit de Belgische muziek zal zijn. You heard it here first. (Ayko)
[lees hier onze recensie van het album]
Charli XCX – BRAT
Charli XCX’ ‘BRAT’ is een sprankelende triomf van inventiviteit en popvernuft. Met een mix van speelse melodieën, vooruitstrevende producties en catchy hooks, weet ze haar unieke stempel op de popmuziek te zetten. Bovendien barst elk nummer van energie en creativiteit. Verder vermengt Charli genres en verlegt ze (nog maar eens!) grenzen. Het album is een must-listen voor elke muziekliefhebber. Kortom, ze omarmt haar artistieke visie volledig. Het resultaat is dus een gedurfd en onweerstaanbaar album. (Yannick)
[lees hier onze recensie van het album]
English Teacher – This could be Texas
Het debuutalbum van het viertal is een indrukwekkend wapenfeit geworden. Eentje zoals die van leeftijdsgenoten Black Midi, Squid of Black Country, New Road nog jaren zullen koesteren. De band demonstreert hier zowel tekstueel, instrumenteel als in vindingrijkheid door songs te brengen waarvan je het gevoel hebt dat er geen twee hetzelfde klinken. (Yannick)
[lees hier onze recensie van het album]
Faye Webster – Undressed at the symphony
Als je, net als Webster nu zelf, meer de tijd neemt om te zwijgen en je te laten meevoeren door een likje zon, jazzgitaar en tuinieren, biedt het album een zachte landing na een relatiebreuk, verlies of andere desoriënterende fenomenen. Faye Webster laat de microfoon wat vaker los en klinkt spaarzamer met haar woorden. Daarnaast geeft ze de luisteraar meer ruimte om soms gewoon stilte (‘Wanna quit al the time’!) te ervaren. De band krijgt daarom meer spotlicht en vult de leegtes na verdriet. Het is een plaat over terugtrekken, tot zinnen komen en de buitenwereld trotseren die Webster paradoxaal, maar passend genoeg buiten beeld houdt. Een beweging die we niet vaak zien op break-up albums. (Lauren)
[lees hier onze recensie van het album]
Julia Holter – Something in the room she moves
Het is duidelijk dat Julia Holter met dit album een nieuw hoogtepunt heeft bereikt in haar carrière. De avant-garde componiste weet met het album wederom het speelveld te vergroten. ‘Something in the room’ is een kruisbestuiving van art pop, jazz en minimalisme. Als je op zoek bent naar een album dat je uitdaagt, inspireert en betovert, zoek dan niet verder. (Yannick)
[lees hier onze recensie van het album]
Kamasi Washington – Fearless movement
De grootste verrassing van ‘Fearless movement’ blijkt het einde te zijn. Met ‘Prologue’ als afsluiter lijkt er wel een nieuwe kickstart gegeven. Arpeggio’s omsingelen ons. Er wordt voor de laatste keer een saxofoon aan het krijsen gebracht. Washingtons makkers en collegae wuiven voor een laatste vaarwel (of een nieuwe groet) en voorzien een gladde outro met vlotte percussie. De luisteraar heeft zoals altijd bij het luisteren naar Washington veel te verwerken gekregen. Een nieuwe rondvraag over ‘Fearless movement’ zou dezelfde antwoorden krijgen. (Laurent)
[lees hier onze recensie van het album]
Kim Gordon – The collective
Ontspannen zal ‘The collective’ niet snel doen, en daar is ook geen reden toe. In het sporadische en in de zintuiglijke overdaad valt ook een toevlucht te vinden. De aandacht gaat onverstoord naar alles. Wegkijken is een opgave. Gordon slaagt erin om elementen uit haar (Sonic Youth) verleden over te dragen en te doen werken met hedendaagse onderdelen. Het resultaat vat ze zelf onverhoopt samen op ‘Shelf warmer’: “The right stuff / No fluff”. (Sarah)
King Hannah – Big swimmer
Voor de fans van King Hannah komt dit tweede album geen minuut te vroeg. De catalogus langspelers wordt in een klap verdubbeld en hun eigen songs worden verder uitgediept. Als dit je eerste kennismaking met de band is, dan kan je misschien iets meer tijd nodig hebben om het in je hart te sluiten. De dromerige, donkere indierock en -folk op ‘Big swimmer’ in de juiste setting en op het juiste tijdstip, werkt altijd meeslepend. (Jonas Vdab)
[lees hier onze recensie van het album]
Lefto Early Bird – Motherless father
Voor zei die er nog aan zouden twijfelen: de godfather van de Brusselse alternatieve scene doet meer dan waar we op hoopten. ‘Motherless father’ is de assemblage van een artiest die met een geheel eigen traject zijn weg doorheen het Belgische en vervolgens internationale muzieklandschap heeft gebaand. Lefto Early Bird zal altijd een baken blijven in de Brusselse underground, maar bewijst dat hij veel meer is dan dat. Met ‘Motherless father’ is hij even de koning van de underground, hemel en alles wat daar tussen zit. (Lukas)
[lees hier onze recensie van het album]
Mdou Moctar – Funeral for justice
Souleymane schreef en nam het album naar verluidt op in slechts een handvol dagen nog voor de coup plaatsvond. Je zou je dus de retorische vraag kunnen stellen of hun rage against the machine nog vuriger had kunnen zijn, al denken we dat dat maar weinig effect zou hebben gehad. Protest en hun schreeuw naar vrijheid en autonomie wortelt doorheen de bestaansreden van de band. Mdou Moctar maakte de plaat niet alleen omdat ze dat ‘leuk’ vonden. Het is een noodzaak. Westerlingen worden nu niet alleen blootgesteld aan Tishoumaren, maar ook de struggles van Nigerezen. (Yannick)
[lees hier onze recensie van het album]
Meltheads – Decent sex
Het vierkoppig gezelschap komt je oorgang binnen geraasd met stevige riffs en bij wijlen hypnotiserend percussiewerk. De nummers worden voortdurend alle verschillende windrichtingen uitgegooid. Soms gaat het langzaam en hangt er een dreiging in de lucht. Een dreiging die een voorbode is van krachtige drums en gitaarwerk. Geef de jongens gewoon schappelijk seks, denk je dan, of ze doen je wat. (Lukas)
[lees hier onze recensie van het album]
Slift – ILION
‘Ilion’ is een aaneenschakeling van nummers waarbij voortdurend wordt gezocht naar variaties en perspectiefveranderingen die de epiek dienen. Bijna over de hele lijn slaagt SLIFT er in om al die onderdelen efficiënt, kwalitatief en in tijd perfect begrensd in elkaar te verwezen tot een emotioneel beladen, kosmisch geheel. (Jonas VL)
[lees hier onze recensie van het album]
St. Vincent – All born screaming
St. Vincent is een artieste die een zeldzaam fenomeen belichaamt. Ze slaagt er telkens opnieuw in zichzelf her uit te vinden op alle manieren (stijl, kledij, choreografie, genre, …) en toch een coherente discografie uit te werken waaraan een identiteit onder schuil gaat. ‘All born screaming’ is hier een nieuw monument van. Geconcentreerder dan ‘Daddy’s here‘ en standvastiger dan ooit brengt deze artieste misschien wel één van haar beste werken uit. Annie Clark was al een blijver, maar soms mogen we daar nog eens uitdrukkelijk en luid aan herinnerd worden. (Laurent)
[lees hier onze recensie van het album]
The Bony King Of Nowhere – Everybody knows
‘Everybody knows’ is The Bony King of Nowhere op zijn best. Hij observeert en becommentarieert. Hij slaat en zalft, schudt wakker en wiegt in slaap. Breekt en lijmt, vervreemd en bezweert. Maar bovenal houdt Vanparys ons een spiegel voor, waarbij zowel persoonlijke als universele bekommernissen en vraagstukken de revue passeren. ‘Everybody knows’ staat bol van de muzikale precisie en de onweerstaanbare métier van de uitstekende songwriter én zanger die Bram Vanparys is. In een turbulente wereld vol lelijkheid, die hij ongetwijfeld vaak met lede ogen aanschouwt, biedt deze plaat soelaas in de vorm van onversneden schoonheid. (Jonas Vdab)
[lees hier onze recensie van het album]
The Smile – Wall of eyes
Yorke, Greenwood en Skinner nemen hun muziek serieus. ‘Wall of eyes’ is een intelligent, wiskundig en organisch werk. The Smile lijkt heel wat denkwerk vericht te hebben in deze nummers. Elk nummer zou perfect kunnen thuishoren in een film – wie zulke strijkers samenstelt, die mikt op niets anders! Deze tweede langspeler is de zoveelste bevestiging van het vakmanschap van dit trio, zowel in solowerk als in andere projecten. (Laurent)
[lees hier onze recensie van het album]
Waxahatchee – Tigers blood
Crutchfield doorbreekt het idee dat alleen getormenteerde artiesten liedjes kunnen schrijven die je raken. ‘Tigers blood’ is niet het soort album dat je meteen omver blaast. Het is een verkoelende bries op een hete dag in de Amerikaanse Midwest. Het is Waxahatchee puur en onversneden, met een geut country door de productie van Brad Cook en dat tikkeltje extra door de gitaar en stem van MJ ‘Jake’ Lenderman. (Jonas Vdab)
[lees hier onze recensie van het album]
Whispering Sons – The great calm
“This is me” klinkt het uiteindelijk net bijtend genoeg op het passende sluitstuk ‘Try me again’. ‘The great calm’ brengt een overtuigend portret van wie Whispering Sons op dit moment als band is. Waar de tijd stil mag staan en dan weer ingehaald wordt als de gitaren opnieuw beginnen te razen. Er is evenwicht, tussen gas los laten en geven. Tussen cynisme en optimisme. “Should” valt maar vijf keer te horen en dat is terecht. Whispering Sons moet niks, enkel dit nog willen verder zetten. (Sarah)