Augustus loopt op z’n einde en is stilaan maakt de muziekwereld zich klaar voor het najaar. Dat wil zeggen: veel concerten en nog meer albumreleases. Hieronder gaan we alvast in op 16 platen waar we reikhalzend naar uitkijken.
LCD Soundsystem – American dream (1/9)
Ruim anderhalf jaar geleden brachten James Murphy en zijn LCD Soundsystem de muziekwereld in vervoering door, veel vroeger dan verwacht, een reünie aan te kondigen. Er was echter meer op til dan ‘gewoon’ een comeback-tournee: ‘American dream’, een gloednieuw, vers van de pers, onvervalst LCD Soundsystem-studioalbum. Singles ‘Call the police’ en titeltrack ‘American dream’ moeten niet onderdoen voor het beste dat we al van James en kompanen gehoord hebben. Dat heet dan een comeback in stijl te gaan worden vanwege dé dance-punkgrootheid bij uitstek uit de 21ste eeuw tot dusver. (Sigi)
Corbin – Mourn (5/9)
Na enkele heerlijk wazige mixtapes, die schipperen tussen emotionele r&b en meer hiphopgerichte beats, komt Corbin (fka Spooky Black) eindelijk met een officieel debuut. Op instrumentaal vlak zit alles snor, WEDIDIT-leden Shlohmo en D33J staan in voor de productie van ‘Mourn’. Het titelnummer staan al online en ligt in de lijn van eerder werk, terwijl de andere single ‘Ice boy’ een ietwat andere richting uitgaat – die doet denken aan een enorm getormenteerde versie van King Krule’s hiphopwerk. ‘Mourn’ belooft een emotionele trip te worden. (Daan)
Alex Cameron – Forced witness (8/9)
Met ‘Jumping the shark’ en zijn geroemde liveshows weet Alex Cameron steeds meer zieltjes te winnen, binnenkort staat hij zo zelfs in de Orangerie van de Botanique. Dankzij streken die doen denken aan Ariel Pink weet de Australiër steevast alle ogen op zich gericht te krijgen, al moeten ook de diepgaande en snuggere teksten van de extraverte crooner opgemerkt worden. ‘Stranger’s kiss’, een fantastisch retro-duetje met niemand minder dan Angel Olsen, jaagt de verwachtingen voor ‘Forced witness’ alvast de hoogte in: andermaal bewijst Cameron daar immers op dat zijn sullige esthetiek ook ernstige gevoelens kan veroorzaken. (Thomas)
Kedr Livanskiy – Ariadna (8/9)
Kedr Livanskiy maakt muziek die je zou kunnen laten wenen op de dansvloer. Haar dansbare sound met melancholische ondertoon neemt je steeds weer mee naar verre, afgelegen gebieden waar verwondering nooit veraf is. De Russische brengt dan ook nog eens geregeld zanglijnen in haar eigen moedertaal die de atmosferische geluiden nog bevreemdender maken. Ze zorgt met haar lofi aanpak voor vernieuwende elektronische muziek. In 2016 bracht ze haar goed ontvangen debuut ‘January sun’ uit en nu is het dus uitkijken naar diens opvolger ‘Ariadna’. We kunnen haast niet wachten om ons te begeven op de zonderlinge, desolate Russische dansvloer. (Geerhard)
The Horrors – V (22/9)
Het niveau van ‘Primary colours’ zullen The Horrors wellicht nooit meer halen, maar dat hoeft geen probleem te zijn – luister maar eens naar ‘Skying’. Het afglijden van eighties-postpunk naar pop uit datzelfde decennium leek in eerste instantie vlekkeloos te verlopen, tot Faris en co drie jaar geleden tegenvaller ‘Luminous’ op de wereld loslieten. Met vijfde langspeler ‘V’ hoopt de band zich te herpakken, en de vooruitgestuurde singles doen ons geloven in een goede afloop. Het bombastische ‘Machine’ klinkt – zelf voor The Horrors – gewaagd, terwijl het funky ‘Something to remember me by’ aanstekelijker is dan we ooit van de Britten hadden verwacht. Maar toch is er altijd die donkere ondertoon, en laat dat net zijn wat The Horrors zo interessant maakt. Oh, wat hopen we dat die ‘V’ goed wordt. (Frederik)
Phoebe Bridgers – Stranger in the Alps (22/9)
Toen we Phoebe Bridgers begin dit jaar het voorprogramma van Conor Oberst in de AB zagen verzorgen, schreven we nog bescheiden dat “haar bij momenten complexe gitaarspel in combinatie met haar wondermooie stem erg goede songs vormde”. Dat was voordat ze ‘Motion sickness’ op de wereld losliet, een meeslepend stukje songschrijfschap dat genadeloos misbruik maakt van onze nachtelijke weemoed. Veel meer dan “wat een song” wisten we aanvankelijk dan ook niet uit te brengen toen ze bij ons binnen plonste. Haar doorbraaksingle ‘Killer’ bracht ze in 2015 uit onder de vleugels van Ryan Adems’ label PAX AM, waarna ze op tour trok met Julien Baker. Debuut ‘Stranger in the Alps’ brengt ze dan weer uit op kwaliteitslabel Dead Oceans. Dat label mag dit jaar al uitstekende releases van Japanese Breakfast, Strand Of Oaks en Slowdive op z’n naam schrijven, en heeft met Phoebe Bridgers waarschijnlijk een van de boeiendste vrouwelijke folkies van het moment binnengehaald. (Mattias)
Godspeed You! Black Emperor – Luciferian towers (22/9)
Godspeed You! Black Emperor is een van die groepen met een haast mythische status. Dit betekent niet alleen dat muziekliefhebbers over de hele wereld vol spanning uitkijkt naar nieuw materiaal, maar ook dat de verwachtingen torenhoog liggen. Hun vorige album ‘Asunder, sweet and other distress’ was zeker geen slechte plaat, maar leek toch deels de magie van hun ouder materiaal te missen. We kunnen op z’n minst een dosis meer dan degelijke postrock verwachten op ‘Luciferian towers’, maar we hopen dat de Canadezen opnieuw de Godspeed-factor vinden waarmee ze hun status verworven hebben. (Tobias)
Moses Sumney – Aromanticism (22/9)
Nog zo’n artiest waar we al jaren de loftrompet over opsteken is Moses Sumney – hij werkte overigens al samen met Solange, die bovendien voor ‘Scales’ ook de krachten bundelde met Kelela. Je kan moeilijk over deze jongen praten zonder de hele waslijst aan co-signs boven te haalde die de singer-songwriter al vergaarde. Van James Blake tot Sufjan Stevens, allemaal toonden ze zich al fan van Moses. Met een prachtige koorstem die zijn katholieke naam alle roots aandoet, gaat Sumney moeiteloos naar een soort fabelachtige en onbereikbare soul die vraagt om harpgetokkel. Da’s dan ook exact wat je van hem mag verwachten op ‘Aromanticism’, z’n eerste echte album. (Thomas)
Protomartyr – Relatives in descent (29/9)
Gelukzaligheid opgewekt door een wat ijzige postpunk-vibe en een doordrongen professor aan het woord. Dit klinkt niet bepaald geloofwaardig en toch is dit een plausibele omschrijving van hetgeen Protomartyr je voorschotelt. Het moet niet gezegd dat na het bedwelmende ‘The agent intellect’ we met veel goesting uitkijken naar opvolger ‘Relatives in descent’. Een plaat die worstelt met de verhouding tussen waarheid en realiteit, wat binnen de huidige maatschappelijke context wel wat song- en discussiemateriaal kan voortbrengen; Als we afgaan op eerste single ‘A private understanding’ , die ergens tussen Nick Cave en Preoccupations laveert, verwachten we geen omwenteling maar wel een verfijning van hun sound. Het muzikale lijkt meer op de voorgrond te treden alwaar de declamerende Joe Casey dieper graaft dan ooit. (Jonas)
Ben Frost – The centre cannot hold (29/9)
Eind vorige maand deelde Ben Frost de EP ‘Threshold of faith’, het resultaat van een opnamesessie met Steve Albini vorige zomer. Uit diezelfde sessie heeft hij nu een volledig album gepuurd dat eind september uitgebracht wordt. Afgaande op de ep, waarvan er een paar nummers ook op ‘The centre cannot hold’ te vinden zijn, borduurt Frost verder op het geluid dat we van hem gewend zijn. Dat wil zeggen: intense en moeilijk te vatten geluidsmuren met occasionele flarden van ruige schoonheid die door de duisternis weten te breken. (Tobias)
Iglooghost – Neō wax bloom (29/9)
Met een handvol ep’s wist Iglooghost zich vrij snel te profileren als een producer met een unieke stijl. Zijn vrolijke, hyperactieve nummers huppelen alle kanten op en zijn een betere energieboost dan vijf Red Bulls met espresso. Nu heeft de Brit eindelijk zijn debuutalbum ‘Neō wax bloom’ aangekondigd en rest de vraag of zijn sound niet te vermoeiend zal worden om een volledig album mee te vullen. Waat we alvast wel zeker weter is dat het een interessante en actieve plaat wordt. (Tobias)
Kelela – Take me apart (6/10)
Wie eind 2013 de eindejaarslijstjes uitploos kwam niet weinig de voor velen onbekende naam Kelela tegen. De Ethopisch-Amerikaanse zangeres had namelijk eerder dat jaar een eerste keer stof doen opwaaien met haar debuutmixtape ‘Cut 4 me’ waarop ze haar vocale krachten bundelde met het hypermoderne geluid van de Night Slugs/Fade To Mind-clan. Wat volgde, waren naast lof van haar contemperaries Björk en Solange ook steeds terugkerende geruchten over een effectief debuutalbum. De zangeres uit Washington liet het niet aan haar hart komen en experimenteerde duchtig verder met toppers als het elektronisch duo Teengirl Fantasy en vooral de onnavolgbare Arca. Dit najaar verschijnt dan eindelijk die plaat, ‘Take me apart’. (Anton)
A. Savage – Thawing dawn (13/10)
Andrew Savage toonde zich als frontman van Parquet Courts een van de scherpste pennen van zijn generatie. De band rijgt de interessante altrockplaten in een sneltempo en onder verschillende aliassen aan elkaar, met het vorig jaar verschenen ‘Human performance’ als voorlopige hoogtepunt. Blijkbaar volstond zoveel productiviteit voor Savage niet om zijn individuele output kwijt te kunnen. En dus krijgen we dit jaar ‘Thawing dawn’ met als voorsmaakje ‘Winter in the south’, dat knipoogt naar spaghettiwesterns zonder harmonica’s boven te halen. Of hij op zijn soloplaat nog meer het achterste van z’n tong zal laten zien, is maar de vraag. (Mattias)
Destroyer – ken. (20/10)
Doorgaans heb ik het moeilijk met intellectuele singer-songwriters, maar voor Destroyer maakt mijn muzieksmaak graag een uitzondering. Zoals wel meer mensen leerde ik Dan Bejar pas echt kennen met het briljante opus ‘Kaputt’, een album dat tot op heden een van de meest indrukwekkende indierockplaten uit de recente geschiedenis is. Je moet zelfs niet echt naar de snuggere teksten luisteren om verzonken te geraken in de wereld van Destroyer, een feit dat alleen maar bevestigd werd op het ambitieuze ‘Poison heart’ uit 2015. Op ‘ken.’ wordt meer van die briljante instrumentaties verwacht, terwijl de teksten geïnspireerd werden door de laatste jaren van het Thatcher-tijdperk. Hoe Destroyer dat spannend gaat maken is maar de vraag, al weet de band eigenlijk net met de minst spannende muziek te beklijven. (Thomas)
Chromatics – Dear Tommy (tbc)
Al sinds de aankondiging in december 2014 staat de opvolger van het electro-popmeesterwerk ‘Kill For Love’ steevast hoog op onze verlanglijstjes. Hij werd meermaals beloofd door bandleider slash producer Johnny Jewel, maar werd helaas steeds weer uitgesteld. Dat bijna de helft van ‘Dear Tommy’ in de voorbije 3 jaar op single verscheen, belette Jewel niet om de plaat te vernietigen na een bijna-doodervaring in 2015 en deze volledig opnieuw op te nemen. Wellicht lag hun passage in het nieuwe Twin Peaks-seizoen ook wel aan de basis van het uitstel. Enkele maanden geleden verkondigde de manager van de band echter in een Twitter-statement dat we dichter bij de release van de plaat komen en dat daarom de reeds uitgebrachte singles van Spotify en Youtube verdwenen zijn. Fingers crossed! (Martijn)
Madensuyu – Current (tbc)
Madensuyu, de band rond Stijn Ylode De Gezelle en Pieterjan Vervondel, liet begin dit jaar via hun Facebookpagina weten dat ze zeven dagen de studio indoken voor de opnames van hun vierde plaat die de titel ‘Current’ zou meekrijgen. Op een exacte releasedatum van de langspeler is het nog wachten, al heeft het Gentse duo al aangekondigd het nieuwe album in avant-première ter hore te brengen op 24 oktober tijdens het Rockomotives Festival in Frankrijk. (Martijn)