Het najaar van de Belgische poppodia ziet er wederom erg goed uit. We worden er zowaar een beetje chauvinistisch van. Zo stelt TRIX in september een programma voor vol kleinere indiebandjes die noch interesse van grote labels, noch veel aandacht van de internationale pers krijgen, maar wel platen maken waar we hier niet over kunnen zwijgen. Laat ons die groepen even voorstellen.
Eerst nog dit: je kan voor élk concert een ticket winnen. In totaal hebben we hier tachtig (!) kaartjes te geef (vijf duotickets voor elke show), dus de kans dat je er eentje kan bemachtigen is groot! Stuur een mailtje naar tom.bola@indiestyle.be als je wil meedoen. Zet zeker in het onderwerp voor welk concert je graag een ticket zou bemachtigen (wees slim: kleinere shows = meer kans). Hoe meer enthousiasme je toont, hoe groter de kans dat een kaartje je kant uitkomt. Check de website van TRIX voor hun volledige kalender en meer info.
Dilly Dally + Weaves, 5 september
Dilly Dally en Weaves hebben veel gemeen: ze komen allebei uit Canada, liggen allebei onder contract bij Buzz Records, hebben allebei een legendarische cover op het internet staan (‘Know yourself‘ door DD, ‘Drag me down‘ door Weaves), worden allebei geleid door badass frontvrouwen EN hebben allebei, respectievelijk vorig jaar en dit jaar, fantastische debuutalbums uitgebracht! Ze komen dus ook gezellig in elkaars gezelschap naar TRIX. Dit is er eentje voor wie houdt van ongetemde gitaren en stevige strotten. Check ook zeker Romina’s review van dat excellente Weaves-album en Mattias’ verslag van de sterke show van de band op Best Kept Secret.
Vic Mensa, 13 september
Naast al die charmante indiejongens en -meisjes komt er ook een grote ster naar TRIX. Zijn naam is Vic Mensa en ook hij maakt spannende muziek. De Amerikaan debuteerde met inventieve house-rap. Met ‘No chill‘ maakte hij samen met Skrillex een uitstapje richting broeierige, donkere oorden. Daar bleef hij nog even hangen voor de ‘Yeezus’-geïnspireerde banger ‘U mad‘, waarop Kanye zelf ook meerapt. Die laatste heeft zijn invloed ook achtergelaten op ‘There’s alot going on‘, de laatste ep van Vic. Dankzij de diepgravende thema’s smaakte dit schijfje, volgens onze recensent Daan, naar meer.
Fear Of Men, 17 september
Schenk ook even aandacht aan Fear Of Men, een van de meest onderschatte bands van het moment. De Britten hebben nu twee platen uitgebracht en die zijn allebei intens mooi. De prachtige stem van Jessica Weiss doet ons melancholisch zuchten en de klanktapijtjes waarover die mooie stem gedrapeerd wordt, zijn al even adembenemend. Net als de vocals lijken ze een beetje afstandelijk, mysterieus en dromerig. Het totaalpakketje is te goed voor deze wereld, een rustpunt in de hectiek van het dagelijkse leven en een botsing van het aardse, het bovenaardse en het buitenaardse. Check zeker ook Tiffany’s review van ‘Fall forever‘.
Nothing, 18 september
De trouwe Indiestylelezer weet hoe goed deze site het nieuwe album van de indie-, emo-, shoegaze- en postrockers vindt. Ik citeer even recensent Mattias: “[‘Tired of tomorrow] smeekt om gehoord te worden”, “Domenic Palermo kerft tekstueel diep in z’n ziel, en laat de druppels bloed, zweet en tranen netjes verspreid vallen” en “Je hebt tijdens het luisteren echter al snel door dat alle verzet tegen deze ‘Tired of tomorrow’ zinloos is.”
Nite Jewel, 19 september
Ergens tussen Empress Of en meer experimentele artiesten vinden we Nite Jewel, een synthpop-artieste die weet hoe je een alternatieve jam schrijft. Veel meer dan single ‘Boo hoo‘ is niet nodig om je meteen richting Borgerhout te doen reppen, met z’n vreemde kronkel in de productie en Grimes-achtige zang. Reken daar nog het veel te aanstekelijke ‘Kiss the screen‘ bij en het wordt een gigantisch fijne avond in Antwerpen.
Broncho, 26 september
Tussen Nite Jewel en de volgende band in dit lijstje (Broncho) staan nog The Invisible (Ninja Tune-band rond Dave Okemu), It It Anita + Maze (i.s.m. Indiestyle) en een Sparklehorse-tribute op de concertkalender. Maar dus over naar Broncho: die band maakte een gigantische indierockknaller waar veel te weinig over geschreven wordt. ‘Class historian‘ is nochtans een klassenummer. Op het cv van de band staan nog meer oorwormen en slackerrockhitjes. Hun platen klinken retro en zonnig. Eenvoudige maar goede gitaarmuziek, meer moet dat soms niet zijn.
Pinegrove, 30 september
Dat brengt ons bij Pinegrove, die misschien wel de meest terechte doorbraak van 2016 beleefden. ‘Cardinal‘ is zonder twijfel een album dat gaat terugkeren in de eindejaarslijstjes: een nagenoeg volmaakte langspeler die van de ene indrukwekkende song naar de andere gaat, zonder een steek te laten vallen. De puurheid van een kleine release wordt gecombineerd met de ambitie van een major-labelalbum. Country en emo vermengen zich in beklijvende liedjes en laten genoeg ruimte voor de prachtige stem van Even Stephen Hall. Waanzinnig mooi, inventief en emotioneel.
Extra: Yumi Zouma, 6 oktober
Hihihi, ‘t is niet echt september meer maar de Yumi’s zijn zo leuk, Autumn Falls is de shit en we mogen er toch tickets voor weggeven dus hier gaan we. In het kader van Toutpartouts najaarsfestival speelt de geweldige synthpopband Yumi Zouma in TRIX en dat wil je niet missen omdat de groep al twee geweldige ep’s en een geweldige plaat uitbracht. Op hun best klinkt het drietal nostalgisch, zomers, catchy en lang niet zo cliché als dat allemaal lijkt. De liedjes zitten gewoon zo goed in mekaar, de sound kan je moeilijk anders dan tijdloos noemen en de vibe doet je verlangen naar eindeloze winterstrandvakanties.