Het is weer die tijd van het jaar waarin we, of we dat nu willen of niet, geconfronteerd worden met supermarkten vol pompoenen, reclamefolders van verkleedwinkels en Halloween-specials van onze favoriete sitcoms (check de nieuwe ‘Treehouse of horror’ van The Simpsons, het is een pareltje). En hoewel dit über-Amerikaanse fenomeen tot nu nooit echt is doorgebroken bij ons, zijn wij bij Indiestyle toch te vinden voor de sfeer die rond het griezelfeest hangt. Het mooiste vinden we nog de clichématige horrorfilms die er ook ieder jaar bijhoren, en daarom presenteren we onze eigen, kritisch verantwoorde soundtrack voor een écht angstaanjagende 31e oktober.
Foto door André Joosse
Indiestyle presenteert: A Nightmare on Indie Street
De dag begint alsof er niets aan de hand is, en u heeft zonet besloten om samen met een groep vrienden (bestaande uit een dom maar aantrekkelijk koppel, een maagd en een sarcastische stoner) naar de boshut van uw ouders te trekken. U tankt de auto halfvol, consumeert alvast enkele biertjes en knalt over de snelweg met ‘Werewolves of London’ van Warren Zevon door de speakers. Wat kan er immers fout gaan?
Ja, u had beter een uur geleden al getankt, want momenteel bent u aangewezen op de diensten van een oude, gebochelde hillbilly die graag vertelt over de rare gebeurtenissen in de bossen waar u naartoe trekt. Aangezien er geen gsm-bereik in deze contreien is en u toch graag even naar huis zou bellen, vraagt u naar de telefoon van de man. Maar, verrassing, deze werkt al enkele jaren niet meer. U negeert de voortekens en rijdt toch verder, terwijl de radio vanzelf op ‘Omen’ van The Prodigy springt.
U bent veilig aangekomen in het hutje, heeft alvast een avond goed gefeest en ligt in bed. De alcohol begint uit te werken en het valt op dat er iets niet klopt aan de geluiden die u buiten hoort. De paranoia neemt toe en u begint allerlei rare dingen te zien, een beetje zoals Robert Smith in de clip van ‘Lullaby’ van The Cure. U wordt ’s morgens wakker en doet het gebeuren af als een nare droom. Na het ontbijt besluit het jonge koppeltje hun lusten de vrije loop te laten door het bos in te trekken. Ze laten alle voorzichtigheid varen en worden na een halve vrijpartij verstoord door een kolossale man met een clownsmasker en een machete. De moordenaar heeft nog nooit van Nick Cave en zijn ‘Mercy seat’ gehoord en slacht het duo als eerste af. ’s Avonds begint u zich toch af te vragen waar uw vrienden gebleven zijn, en het antwoord wordt geserveerd in de vorm van de gezombifieerde lijken van het koppel dat uw hutje probeert binnen te dringen. U weet het nu wel zeker, er klopt iets niet in dit ‘Forest of evil’. Had u maar beter naar de drones van Demdike Stare geluisterd.
In blinde paniek willen u en uw twee resterende vrienden wegrijden, maar er is geprutst met de wagen. Om de Body Count gaande te houden worden de maagd en de sarcastische grapjas door de ruit van de auto heen getrokken en aan de gruwelijkste vormen van ‘Manslaughter’ onderworpen. Ten einde raad zet u het op een lopen en krijgt u even de tijd om te ademen en een plan te verzinnen. U bedenkt een hinderlaag waarbij u zichzelf kwetsbaar en ‘Alone in the open at night’ opstelt en bedenkt dat u, als u dit overleeft, toch niet mag vergeten om de plaat van Spookhuisje uit uw kapotte auto te halen. Wonderwel trapt de antagonist al te gemakkelijk in uw hinderlaag, waardoor u als enige overlevende uit de bus komt. Maar net wanneer u het lijk van de moordenaar wilt dumpen, blijkt dit ‘Monster’ net als Kanye over een onsterfelijkheidscomplex te beschikken en snijdt hij alsnog uw keel over.
De kijker verlaat de cinemazaal terwijl ‘The drop’ van The Haxan Cloak onder de aftiteling speelt, kwestie van de sfeer er in te houden en het publiek warm te maken voor de tientallen sequels die nog zullen volgen. U bent gewaarschuwd.