Naarmate de lockdown vordert, krimpt het lijstje met nuttige bezigheden. Daarom willen we jullie graag aansporen om jullie tijd nuttig te besteden, en wel door te luisteren naar volledige discografieën van artiesten waar je niet helemaal mee vertrouwd bent. Dat doen we onder de noemer ‘Indiestyle luistert’. Zelf zin om aan deze reeks mee te werken? Neem hier een kijkje en mail de artiesten die je wil ontdekken door naar info@indiestyle.be. Hier vind je een overzicht met alle luisterdagboeken.
Een van dé muziekgebeurtenissen van vorig jaar was de nieuwe plaat van Tool. De enigmatische band heeft echter al een veel rijkere discografie, die lezers Felix Van de Loock en Vincent Schelstraete afgelopen week ontdekten.
Hoe goed ken je de band al?
Al veel van gehoord. Nog nooit naar geluisterd. Het enigste wat ik weet is dat ze te situeren zijn in het ‘progressieve metal’ kamp, dat ze wel echt lelijke hoezen maken en dat mensen ooit eens dertien jaar gewacht hebben op een nieuwe plaat, die dan wel ok leek te zijn. Hun frontman heet John Maynard Keynes of zoiets. Bring it on, Tool. (Felix)
Als je zegt Tool, dan denk ik direct aan het nummer ‘Schism’, met die magnifieke baslijn. Op enkele andere nummers na ken ik verder vrij weinig van hun muziek. Ik ben dan ook zeer benieuwd om me te verdiepen in hun repertoire. Als ze nog meer muziek van dat niveau hebben geproduceerd, zal het zeker de moeite waard zijn. Ik heb dan ook zeer hoge verwachtingen. (Vincent)
Opiate (1992)
Een ep’tje, om wat op te warmen. Laaggestemde gitaren, ratelende drums en een bass lekker vooraan in de mix om dat middenrif in beweging te krijgen. Er zijn genoeg riffs en tempowisselingen om er de aandacht bij te houden, maar het klinkt allemaal wel allemaal erg plastiekerig, alsof er iemand een cellofaantje over een grungeplaat getrokken heeft. Verder is er een nummer dat ‘Jerk-off (live)’ heet en weet ik niet wat ik daarvan moet denken. (Felix)
Hoewel ‘Opiate’ geen echte langspeler is, is het zeker een interessant begin van de band. Stevige muziek die aanleunt bij de grunge van begin de Jaren ’90. Je hoort direct dat Tool een band is met veel energie die tot veel in staat is, maar het komt er hier nog niet echt uit. Het maakt mij echter wel zeer nieuwsgierig naar wat ze nog meer te bieden hebben. (Vincent)
Undertow (1993)
Een stuk dynamischer. Waar ‘Opiate’ nog op dreigingsniveau klimaatbetoging-op-woensdagnamiddag zat zijn er nu toch een paar eco-anarchisten ten tonele verschenen om de boel wat op te stoken. Qua emotionele diepgang blijft het allemaal vergelijkbaar met de gemiddelde ‘Temptation island’-deelnemer, maar ik hoor een deel riffs waar ik mezelf met de nodige festivalpils in mijn lijf wel op zie hoofdknikken. De drammerige vocals beginnen me tegen het einde serieus de keel uit te hangen. Fan van het schapenkoor op ‘Disgustipated’, hoe doen ze dat live? Wel een vermoeiende band, zo een uurtje per plaat was ook wel goed geweest. (Felix)
Van ‘Undertow’ bevalt mij de stijl direct. De agressie die afgewisseld wordt met indrukwekkende epische composities zijn zaken die mij wel kunnen bekoren. Het enige dat nog wat ontbreekt zijn echte uitschieters, zeker in het begin van de plaat. Vanaf de helft gaat het niveau wel de hoogte in, met ‘4’° en ‘Crawl away’ als meest memorabele nummers. Veelbelovende debuutplaat. (Vincent)
Ænema (1996)
Als ik het goed heb is dit het absolute Tool magnum opus, alsook het favoriete gespreksonderwerp bij de jaarlijkse whiskey-avond van de mannen van de ICT-afdeling. De band perfectioneert het merk: het mag allemaal al eens wat oorsplijtender en er is op de lang uitgesponnen tracks ruimte voor het nodige snaargerasp, in feedback gedrenkte doomsday-baslijnen en krachtige drumfills. Tekstueel zijn we blijkbaar overgeschakeld op het schrijven van sardonische encyclopedieën. Leuk weetje: de meest courante maatsoort op dit album is π/√2. (Felix)
Ænima is een sterk album dat mij heel goed bevalt. De drums en gitaarrifs zijn heel goed op elkaar afgestemd en de woede van de zanger past daar perfect bij. Op deze plaat valt het mij ook voor de eerste keer op hoe goed de zanger van Tool wel niet is. De vele intermezzo’s mochten van mijn part wel wat beperkt worden in aantal, al maken topnummers als ‘Stinkfist’ dat ruimschoots goed. (Vincent)
Lateralus (2001)
Deze Tool-marathon begint toch te wegen. Vol goede moed in het onbekende gedoken, maar ik voel me de laatste dagen niet tiptop. We zijn duidelijk peak Tool met ‘Lateralus’, ik hoor niet veel nieuws meer. Halsbrekende toeren toch op dit plaatje. Mensen die dit graag horen maken waarschijnlijk ook staartdelingen voor hun plezier. Mijn handen trillen een beetje haha. (Felix)
Deze plaat zit ronduit fantastisch in elkaar. Het is een verzameling van zeer sterke nummers met hier en daar een kort rustpunt. De nummers kennen allemaal een sterke opbouw. Het album heeft vanalles te bieden, van meeslepende en trage momenten tot knalharde uitbarstingen. Het album start met ‘The grudge’ direct met een perfect voorbeeld daarvan. De volledige plaat is een epische reis met als absoluut hoogtepunt het nummer ‘Schism’. (Vincent)
10,000 Days (2006)
Mannen, haal mij hier uit! Ik heb deze nacht gedroomd over Warhammer-ventjes schilderen en Magic-kaarten ruilen. En dat ik me op mijn slaapkamer had opgesloten om Counterstrike te spelen tussen een verzameling lege blikjes Red Bull. ‘10.000’ days speelde non stop op mijn stereoketen. Nee, maar echt, haal mij hier uit. (Felix)
Opnieuw een zeer sterke plaat, al plaats ik hem toch niet op hetzelfde niveau als zijn twee voorgangers. Er staan wederom een aantal nummers op die zich kunnen meten met hun beste werk, bijvoorbeeld ‘Vicarious’, ‘Jambi’ of het titelnummer. De sfeer is iets meer ingetogen en het aantal uitbarstingen is beperkt ten opzichte van hun vorige platen. (Vincent)
Fear inoculum (2019)
Corona is een hoax! Een dekmantel van de illuminati om ongestoord 5G te kunnen installeren en daarmee de geaggregeerde rekencapaciteit van onze hersenen te gebruiken om eindeloze verhaallijnen voor Netflix series te bedenken! Is het misschien toeval dat er geen chemtrails meer te bespeuren zijn sinds we allemaal als makke lammetjes binnen zitten! Als je ‘Fear inoculum’ ACHTERWAARDS AFSPEELT wordt alles duidelijk UITGELEGD. En het klinkt nog aangenamer ook. (Felix)
Tussen ‘Fear inoculum’ en zijn voorganger zitten dertien jaar, dat schept verwachtingen. Deze plaat vult die verwachtingen helemaal in. Er staan zes prachtige nummers op. Hadden ze ‘Chocolate chip trip’ weggelaten dan was dit album zo mogelijk nog beter. ‘7empest’ is mijn persoonlijke favoriet hier, prachtige opgebouwd nummer. Hopelijk is het niet nog eens dertien jaar wachten op een vervolg. (Vincent)
Conclusie
Dertien jaar kan heel lang en heel kort kan zijn. Afhankelijk van hoe je het bekijkt. (Felix)
De reis door het repertoire van Tool was een absolute meevaller. Ze hebben mijn hoge verwachtingen ruimschoots ingelost. De muziek is niet super toegankelijk, maar als je er de tijd voor neemt, ontdek je een in mijn ogen geniale band, die meerdere meesterwerken heeft gemaakt. ‘Lateralus’ is mijn grote favoriet, en ik kan mij niet voorstellen dat die plaat nog lang uit mijn collectie zal ontbreken. (Vincent)