Naarmate de lockdown vordert, krimpt het lijstje met nuttige bezigheden. Daarom willen we jullie graag aansporen om jullie tijd nuttig te besteden, en wel door te luisteren naar volledige discografieën van artiesten waar je niet helemaal mee vertrouwd bent. Dat doen we onder de noemer ‘Indiestyle luistert’. Zelf zin om aan deze reeks mee te werken? Neem hier een kijkje en mail de artiesten die je wil ontdekken door naar info@indiestyle.be. Hier vind je een overzicht met alle luisterdagboeken.
Het Australische trio Liars heeft er een kunst van gemaakt om bijna twintig jaar lang eigenzinnig en koppig een eigen ongrijpbaar geluid te ontwikkelen. Lezers Huysein Kork en Steven Beeckman waagden zich aan de negen albums van de band.
Hoe goed ken je de band al?
De naam doet precies een belletje rinkelen diep in het impliciete geheugen, maar na een decennium van overmatig alcoholgebruik is dit ook niet te vertrouwen. Ik begin hier zonder verwachtingen, noch met oordelen aan, volkomen blind (blind geluisterd©?). (Huseyin)
De band Liars is me totaal onbekend. Ze worden vooral omschreven als een experimentele noiseband. Dan verwacht je je aan stevig werk. Met een discografie van negen albums op minder dan twintig jaar tijd zijn ze duidelijk een gevestigde waarde. Het wordt een ferme luisterbeurt deze week en zet mijn volume alvast enkele decibels lager. (Steven)
They threw us all in a trench and stuck a monument on top (2001)
Misschien had ik toch verwachtingen want het is totaal niet wat ik verwacht had. De initiële sound komt heel bekend voor en associeer ik meteen met de garagebands uit de jaren ’90. Het genre is geen ongekend territorium en de feel ook zeker niet. Het rebelse karakter is charmant, maar komt aanvankelijk niet organisch over. In hoeverre zijn ze de trend van die tijd aan het volgen? Er zitten heel interessante muzikale keuzes tussen, maar de vocals voelen, na een tijdje, erg monotoon aan. De tweede helft van het album gaat een meer sinistere kant op, maar valt nog steeds te appreciëren. Het laatste nummer is een half uur lang, maar is eigenlijk één loop van vijf seconden die herhaald wordt gedurende 25 minuten… Nu weten we waar YouTube de mosterd heeft gehaald. (Huseyin)
Al vanaf de eerste song pakt de punk sound je bij je nek. Eén ritme bepaald de song met de typische overstuurde zang, maar ook doorspekt met enkele elektronische klanken en drumbeats. Het duurt maar even en je zit helemaal in de strakke, rauwe sound. Nillies punk! Verrassend is de laatste toon van het album, toen de plaat bleef “hangen” op Spotify. (Steven)
They were wrong, so we drowned (2004)
Met dit album verkent Liars nog meer die sinistere kant. Niet geschikt voor de fragiele zielen onder ons. De atypische drums zijn inherent en maken het vernieuwend en experimenteel. Toch komt het allemaal anorganisch en geforceerd over. Dat komt, volgens mij, door de tientallen duivel- en doodreferenties. Hierna wat Sade als opkikker is een must. (Huseyin)
Het tweede album, is een heel anders van geluid… De sound is helemaal omgeschakeld naar experimentele electro -industrial. De donkere grauwe sfeer van het vorige album wordt hier nog versterkt. Een muzikale beleving waar ik niet veel voeling mee heb. Een zware brok energie. (Steven)
Drums not dead (2006)
Eindelijk! Een eigen karakter. De omineuze ondertoon is nog steeds aanwezig, maar is aangenamer en komt minder geforceerd en monotoon over. Dit is volkomen uit hun comfort zone, maar ze blijven hun eigenheid behouden. Het begin van een unieke sound hoop ik. (Huseyin)
Het startende ritme van de percussie legt de basis van de song. De drum speelt de hoofdrol, zoals de titel van het album al aangeeft. Het komt ook al minder hard binnen, eerder mystiek en sfeervol. De begeleidende langzame zang doet het soms lijken alsof je in een sekte zit. Nog steeds een duistere ondertoon, maar alweer een verrassende wending van Liars. (Steven)
Liars (2007)
Liars keer terug naar de garageband-era. Een iets commerciëlere aanpak dan dat ik van hen gewoon ben, maar de intrigerende ritmes zijn nog steeds alomtegenwoordig. (Huseyin)
Na de drie eerste albums beluistert te hebben ben ik benieuwd welke richting het nu zal opgaan. De sound van dit album is voller. Het geluid van een band. De gitaren komen terug meer op de voorgrond. Terug een andere aanpak van de band die zich op deze eigenwijze manier blijft heruitvinden. (Steven)
Sisterworld (2010)
Mijn gedachten gesmolten tot één modderpoel en mijn mening afwezig. Get me outta here (cuz my eyes are burning from these silly tears). (Huseyin)
Op ‘Sisterworld’ brengt Liars alle muzikale ingrediënten samen van de vorige albums. Dit is een fijne plaat geworden, die wellicht ook een breder publiek zal bereikt hebben. Alsof ze naar dit orgelpunt toegewerkt hebben. Als je dan toch één referentieplaat van Liars zou moeten aanduiden, zou ik deze nemen. (Steven)
Wixiw (2013)
Het pendulum slaat opnieuw naar de andere kant. Ze omarmen de nieuwe wending die ze een paar albums geleden hebben genomen en verbreden hun muzikale horizon. Waar ze op het derde album naar teasden, hervatten ze en beginnen ze zich in te verdiepen. De tweede helft van het album is zelfs dansbaar… Wie had dat gedacht. Zeer intrigerende elektronische ritmes die iets weghebben van acid trance. I’m getting Matrix vibes and I’m liking it. (Huseyin)
Op ‘Wixiw’ staat de deur open voor de dancebeats, ik meende zelfs één discosample te herkennen. Van song tot song werken de ritmes aanstekelijk. Toch blijven het typische Liars-nummers. Vooral de langzame, soms klagende zang is herkenbaar. (Steven)
Mess (2014)
Hiermee volgt Liars dezelfde lijn als het vorige album en verkent de band het elektronische muziekgenre verder. Experimentele elektronische postpunk die gedraaid kan worden op een underground rave feestje (denk ‘Blade’ met Wesley Snipes). Naar mijn mening een fantastisch album. (Huseyin)
Voor het eerst heb ik het gevoel, dat er geen andere weg is ingeslagen. Er wordt wat verder gewerkt met de dancebeats en de basis van ‘Sisterworld’. Maar minder geslaagd album, naar mijn gevoel. (Steven)
Tfcf (2017)
Dit was minder mijn ding. Angus Andrew gaat solo met dit album en blikt terug op de ontbinding van de band. Dit album is op sommige momenten langdradig en mist die interessante en vernieuwende ritmes die in hun voorgaande werk wel aanwezig was. Niet veel nuance, noch intrige, een beetje dor zelfs. (Huseyin)
Er wordt terug de eerder experimentele weg op gegaan. Voor de zang wordt nu ook met stemvervormer gewerkt. Weer een stuk moeilijker en zwaardere ondertoon. (Steven)
Titles with the word fountain (2018)
Dit is een vervolg op het vorige album en is in dezelfde periode opgenomen. De band is zijn rebels karakter kwijt. (Huseyin)
Dit album ligt volledig in verlengde van ‘Tfcf’. Korte opeenvolgende songs of muziekfragmenten. Eerder een ontgoocheling, omdat je weer hoopte op een vernieuwd concept. (Steven)
Conclusie
Al bij al ben ik blij dat ik de discografie van Liars een kans heb gegeven, ook al was mijn motivatie op sommige momenten in een diepe put en voelde het overweldigend aan. Ik heb een aantal parels ontdekt die me anders ontglipt zouden zijn. (Huseyin)
Het werd een boeiende luisterweek in de eigenzinnige muziekwereld van Liars. Het was geen makkelijke rit. Het zwaardere experimentele werk is echt niet mijn ding. Maar ik heb ook sterke songs en ritmes ontdekt. Ik hou van bands die zich kunnen heruitvinden en de durf hebben om andere richtingen in te slagen, zonder dat ze daarmee hun eigenheid verliezen. Dat maakt Liars hun werk ook zo spannend. ‘Sisterworld’ is wat mij betreft, het album dat er boven uit steekt. Ontgoocheld in het feit dat de laatste drie albums naar mijn mening niets vernieuwend meer brengen. Misschien gaat de volgende release daar weer voor zorgen. Als die er komt ga ik er in alle geval met veel verwachting naar luisteren. (Steven)