We geven ook dit jaar weer onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar. Hieronder vind je het jaaroverzicht van Naomi.
Het jaar 2017 was een overrompeling aan steengoede concerten, vette albums en heerlijke festivalheadliners. Daarbovenop werd dit mijn eerste jaar bij de Indiestyle-redactie, iets waar ik nog geen seconde spijt van heb. Ik beluister muziek nog aandachtiger dan ervoor en ik heb het ideale excuus om aan de huidige Spotify-generatie te vertellen dat ik nog steeds het liefst op de ouderwetse manier naar muziek luister, namelijk in albumvorm. En daarom begin ik graag mijn eindejaarslijst met mijn top 20 van beste albums:
- DAMN. – Kendrick Lamar
- Rennen – Sohn
- A deeper understanding – The War On Drugs
- Darker days + canapés – Ghostpoet
- Utopia – Björk
- Run the jewels 3 – Run The Jewels
- Below the house – Planning For Burial
- The weather – Pond
- Running days – J. Bernardt
- The far fields – Future Islands
- Something to tell you – Haim
- American dream – LCD Soundsystem
- Everything now – Arcade Fire (sorry Mattias!)
- Every country’s sun – Mogwai
- Younger now – Miley Cyrus
- United states of horror – Ho99o9
- Masseduction- St. Vincent
- Flower boy – Tyler, The Creator
- Ash – Ibeyi
- Humanz – Gorillaz
Deze top 20 stuurde ik vorige week door voor de officiële albumafrekening van het jaar, maar als ik daar nu naar terugkijk dan vraag ik me af hoe ik Romeo Elvis of Hypocristmutreefuzz kon vergeten. Tegelijk vraag ik me af welke platen ik dan zou weglaten om aan hen plaats te geven. Als ik dit lijstje nu terugzie, dan twijfel ik bovendien opnieuw aan mijn volgorde. Het is duidelijk dat zo’n lijst beïnvloed is door het humeur van de dag, recente luisterbeurten emotionele waardeoordelen… Toch ben ik 100% zeker van mijn top vijf. De liefde voor Björk haar eigenwijze muziek en karaktervolle stem blijft ook in het nieuw, utopisch muziekuniversum dat ze creëerde, Ghostpoet gaf de hedendaagse maatschappij lik op stuk in een doordacht album dat genres overschrijdt, The War On Drugs deed ons ontsnappen van de overprikkelende samenleving anno 2017 en Sohn kon zoals altijd mijn hart veroveren met een album dat nog sterker was dan zijn voorgaande. Niemand zal echter voor mij Kendrick Lamar van zijn ultieme troon stoten. Met ‘DAMN.’ bewees Lamar dat er heden nog tijdloze hiphop kan bestaan waarin niet enkel “hoes, money and bitches that ain’t loyal” de hoofdrol vertolken. Met daarbovenop nog eens een hele reeks aan meesterlijke videoclips, is Kendrick de koning van de hedendaagse hiphop én van 2017. Voor mij vult de hele tracklist van ‘DAMN.’ mijn eerste helft van de top 25 van beste nummers in, al is dat natuurlijk niet eerlijk. Ik koos ervoor om mijn favoriet nummer van die plaat als ‘lijsttrekker’ in te zetten. Aanschouw de beste nummers van afgelopen jaar volgens mijn perceptie:
- DNA. – Kendrick Lamar
- Thinking of a place – War On Drugs
- Proof – SOHN
- Gums smell blood – Hypochristmutreefuzz
- Diable – Roméo Elvis
- Andromeda – Gorillaz
- Run – Foo Fighters
- Everything Now – Arcade Fire
- 2100 – Run The Jewels
- Cave – Future Islands
- Sweep me off my feet – Pond
- Immigrant boogie – Ghostpoet
- The gate – Bjork
- Deathcrush – alt-J
- Big fish – Vince Staples
- The other man- J. Bernardt
- Somewhere in the evening – Planning For Burial
- Oh baby – LCD Soundsystem
- Aka 47 – Mogwai
- Want you back – Haim
- The system only dreams in total darkness – The National
- Deathless – Ibeyi
- Thinking – Miley Cyrus
- My emotions are blinding – Tennis
- Pills – St. Vincent
Dit jaar was voor de livebeleving van muziek 365 dagen lang een extase: ik heb nog nooit zo veel concerten gedaan op twaalf maanden tijd en mijn portefeuille is zo plat als een vijg. Van alle fantastische artiesten die ik live kon bewonderen dit jaar, heb ik toch snel even mijn hoogtepunten opgesomd aka artiesten de me aan het huilen kregen door euforie of oprechte emotie.
1 Nick Cave & The Bad Seeds in The Rockhal van Luxemburg staat voor mij zonder twijfel op één. Het concert was één grote emotionele rollercoaster die je adem benam van begin tot einde. De gevoelige momenten van ‘Skeleton tree’, legendarische kanjers zoals ‘Stagger lee’ of ‘Red right hand’ en de smerige liveversie van Jubilee Street, maar vooral stond ik nog nooit zo dicht bij deze grote man. Het optreden eindigde met een goed 50-tal mensen op het podium waarvan ik er een was en ik kan het tot op vandaag soms nog niet vatten. Intens verdriet en geluk gaan perfect samen bewijst Nick Cave.
2 Patti Smith stond dit jaar in het Rivierenhof en ondanks dat ze zwaar verkouden was en thee verorberde aan de lopende band, werd ik opnieuw volledig weggeblazen door haar poëzie, gevoel voor humor en haar imposante stem. G.L.O.R.I.A.!
3 Eindelijk, na jaren stilte stonden ze terug in ons Belgenlandje: Gorrilaz. Tot mijn verbazing heb ik niet gehuild tijdens ‘On melancholy hill’, de sentimentele versie van mezelf werd ingeruild voor mijn beste paar dansschoenen. Wat een feest!
4 “Let there be unicorns”, Flaming Lips op Pukkelpop was voor mij het optreden met dé beste show van dit jaar. Ik heb nog nooit LSD genomen, maar sinds die dag heb ik wel een idee hoe dat voelt.
5 Radiohead op Rock Werchter was iets aparts en alhoewel veel mensen niet overtuigd waren, vormde dit toch een topmoment in mijn zomer. De weide keerde niet terug vol euforie naar de camping, maar ik was heel gelukkig dat Thom Yorke & co. alle nummers speelden die ik wou horen: ‘All I need’, ‘Identikit’, ‘Nude’ én ‘Karma police’ (!). Of ik een traantje heb weggepikt? LITERS.
6 Arcade Fire is voor mij een betekenisvolle band omdat zij mijn eigen zoektocht naar muziek in mijn puberteit op gang trokken. Deze zomer zag ik ze voor het eerst op Rock Werchter en gelukkiger kon ik niet zijn.
7 Als laatste top-livebelevenis kreeg ik de liveplaat van ‘Purple rain’ van Prince. Het is paars mét glitters incluis en op die manier kan de leegte toch wat gevuld worden. Ja, ik mis hem nog steeds.