Wat zijn de albums die ons het meest zijn bij gebleven afgelopen maand? Deze kun je hieronder terug vinden. Met ‘Encore’ brengen we maandelijks een round-up van de muziek die ons het meest is bij gebleven en absoluut de moeite waard is om te (her)ontdekken. Beeld door Louis Van Keymeulen.
Chat Pile – Cool world
Chat Pile is één van die bands die hun niche overstijgen, omdat ze muziek maken met zo’n urgentie dat je er niet omheen kan. Een vrolijk wereldbeeld houden houdt het viertal uit Oklahoma City er niet op na. Raygun Busch verzorgt de vocals, Luther Manhole dreunt op gitaar, Stin voorziet de lage bassen en Cap’n Ron beukt op de drums. De noise en sludge metal van Chat Pile vertolkt het gevoel van angst en pessimisme dat alomtegenwoordig is in de 21e eeuw. ‘Cool world’ is de opvolger van het fantastische debuut ‘God’s country‘. Wil je je graag in donkere zwaarte wentelen in deze grijze dagen? Dan is dit absoluut de plaat die je door je speakers moet jagen. (Jonas Vda)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify | YouTube
Geordie Greep – The new sound
Alle treurigheid met betrekking tot het momenteel in de schuif gestoken Black Midi terzijde, een soloalbum als ‘dit’ van frontman Geordie Greep houdt ons wel eventjes zoet. De invloed van de band en Greep op de Londense scene is niet te schatten. Men inspireerde via de Windmill en Speedy Wunderground een nieuwe, jonge garde aan post-punk, of liever gitaarbands die het genre naar nieuwe grenzen pushte de laatste jaren. Via ‘The new sound’ krijgen we nu ook eens een volledige inkijk in de hersenspinsels en de invloed van Greep zélf. ‘The new sound’ is geen album dat met shellende gitaren je tegen de grond tracht te kwakken. Greep’s retro crooning staat meer op het voorplan waarbij zijn liefde voor samba, funk en uiteraard jazz meer doorschemert. Al is de kenmerkende brutal prog van Black Midi nooit écht ver weg. (Yannick)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
Honeyglaze – Real deal
Honeyglaze is het zoveelste hippe Engelse gitaarbandje. Waarom hun tweede album ‘Real deal’ toch de moeite is? Omdat hun artsy mengeling van indie en post-punk nooit recht op z’n doel afgaat. In plaats daarvan sluimert, borrelt en bloeit het album langzaam open. Kortom: er kan er elke seconde iets spannends gebeuren. De real deal indeed. (Kobe)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
Laura Marling – Patterns in repeat
‘Patterns in repeat’ van Laura Marling is een prachtig en gelaagd album dat opnieuw bewijst hoe sterk haar vakmanschap is. Marling’s stem en poëtische teksten slepen je mee in een introspectieve wereld, waarbij ze op een eerlijke, authentieke manier haar moederschap onder woorden brengt. Elk nummer is zorgvuldig opgebouwd en toont een verfijning en maturiteit die haar kenmerkend is. De productie is helder en intiem, waardoor de luisteraar zich dichtbij voelt, alsof Marling haar verhaal persoonlijk aan je vertelt. Een absolute aanrader voor liefhebbers van diepgaande folk en introspectieve muziek. (Yannick)
[lees hier onze recensie van het album]
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Soundcloud | Spotify
Moin – You never end
Eén van de meest verrassende rockplaten van het jaar – there, I said it – komt van de hand van de Britse band Moin. Dat het gitaarmuziek is, dat staat buiten kijf, maar verder kan het post-whatever zijn wat je er zelf in ziet. Math-rock? Post-rock? De muziek voelt angstig, vermoeid, terneergeslagen, depressief. Het omkapselt perfect de Londense zeitgeist anno 2024. De muziekgemeenschap is op en wordt stilaan in de kiem gesmoord doordat (muziek)clubs het hoofd niet langer boven het water kunnen houden. Op ‘What if you need a reason’ vertolkt James K perfect dat druilerige gevoel over broeierige, grungey gitaren. Elders horen we Coby Sey aan het woord op ‘We know what gives’ onder verdraaide vocal chops. De band doet aan muzikale moeilijkdoenerij. Toch weet ze hun spell binding instrumentatie toch op dusdanige manier te brengen dat het niet alleen blijft hangen, maar begeestert en tot nadenken stemt. (Yannick)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify
Underworld – Strawberry hotel
Dancefloorbangers, geen idee of het een degelijke Nederlandse vertaling heeft. Ooit stonden Karl Hyde en Rick Smith aan de wieg van het ontstaan van het woord. Heden ten dage zijn beiden pensioengerechtigd. Al is hun projectje Underworld nog niet aan uitbollen toe. ‘Strawberry dancefloor’ pleziert de clubbers met onder andere ‘And the colour red’ en ‘Denver luna’, die beiden aanvoelen alsof ze al jaren tot hun oeuvre behoren. In ‘Ottavia’ horen we dan weer een begeesterende herwerking van een klaagzang van de hand van keizer Nero’s vrouw, gebracht door Smith’s dochter en operazangeres Esme Bronwen-Smith. De fans van transcendente house hoeven niet te wanhopen. ‘Gene Pool’ brengt je in een elektronische meditatieve staat zoals we die van Underworld naderhand gewend zijn. Op ‘Strawberry hotel’ bevestigen Hyde en Smith dat ze als kwieke zestigers nog steeds mee de plak zwaaien in elektroland. (Jonas VL)
Beluister: Apple Music | Bandcamp | Spotify | YouTube