2014 was voor hiphop het jaar van de groei. Hoewel de grote namen als Kanye West, Frank Ocean, Kendrick Lamar en (verbazing alom) Dr. Dre aangekondigde albums niet uitbrachten had dit geen gevolgen op de media-aandacht voor het genre. Integendeel, hiphop kreeg net een groter platform aangeboden. Young Fathers wonnen onverwacht de Mercury Prize, Lefto viel meermaals in de prijzen op de Red Bull Elektropedia awards, Noisey maakte diepte-interviews met onder andere Chief Keef en A$AP Rocky en ook ons aller geliefde Indiestyle bleef niet achter. Festivals zoals Dour en Pukkelpop voelden dat de tijd rijp is om meer hiphop op de line-up te plaatsen.
Veel goed werk zag in 2014 het levenslicht. ‘Piñata’, de samenwerking tussen Freddie Gibbs en Madlib was simpelweg het beste album van de eerste helft van het jaar. Aan de andere kant van de plas werden beloftevolle geluiden gehoord in de vorm van Sub Luna City, Jesse James Solomon en Loyle Carner. Young Fathers slaagden erin om met een eigen sound Britse hiphop weer bovenaan te plaatsen, hun debuut ‘Dead’ kreeg wereldwijd lovende kritieken. De experimentele kant van het genre kende ook enkele sterke worpen. Shabazz Palaces lieten het vervolg op het bejubelde ‘Black up’ onder de naam ‘Lese majesty’ op de wereld los en hun labelgenoten Clipping overtroffen met ‘CLPPNG’ hun eersteling. De buitenbeentjes van 2014 kwamen uit het hoge Noorden. Yung Lean en zijn Sadboys lieten een volwassener klank optekenen. De internetrapper probeerde duidelijk om een groter publiek aan te boren door de gekkigheden die zijn vorige releases kenmerkten wat af te vlakken. Zijn vaste producer Yung Gud kwam met een sublieme, instrumentale ep naar buiten. Maar het zwaartepunt van de hiphop ligt nog steeds in de VS. Daar maakten vele rappers die bekend stonden om hun uitstekende gastverschijningen hun officiële debuut. Schoolboy Q leverde met ‘Oxymoron’ een zeer solide album af, streekgenoot Vince Staples tekende eenzelfde prestatie op met zijn ep ‘Hell can wait’. Azealia Banks schonk eindelijk ‘Broke with expansive taste’ aan de wereld. MF DOOM nam jong talent Bishop Nehru onder de vleugels op de samenwerking ‘NehruvianDOOM’. Maar hét hiphopalbum van het jaar was ‘Run the jewels 2’. Killer Mike en El-P kloegen op perfecte wijze de wantoestanden in Amerika aan.
Afgelopen jaar waren er verschillende aanrakingen met meer elektronische producers. Danny Brown mocht zijn ding doen op Rusties ‘Attak’. ‘Chimes’ van het Britse wonderkind Hudson Mohawke werd zo mogelijk nog beter door de remix waarop Future, Pusha-T, Travi$ Scott en French Montana hun kunsten tentoonstelden.
2014 was ook het jaar waarin we afscheid moesten nemen van een van de beste hiphopgroepen ooit. Death Grips hield het in juli voor bekeken. De invloed van het trio mag zeker niet onderschat worden. De parallellen met ‘Yeezus’ kunnen gemakkelijk getrokken worden en de legendarische “concerten” verdeelden muziekfans. Gelukkig vielen er enkele wederopstandingen te melden. OutKast kondigde in januari een reünietournee aan. Hoewel hun eerste optreden op Coachella eerder lauw ontvangen werd, slaagden ze er toch in om wereldwijd de festivalweides plat te spelen. Ook Wu-Tang Clan kwam opnieuw samen. De New Yorkers brachten met ‘A better tomorrow’ hun eerste groepsalbum uit sinds 2007.