De hele maand december geven we carte blanche aan onze schrijvers om terug te blikken op hun afgelopen jaar. Vandaag aan de beurt: Max De Moor – een van de mensen in dit land die popmuziek en muziekjournalistiek het best begrijpt.
Check zeker onze album top 52, 75 favoriete nummers van 2016 en alle andere jaaroverzichten. De komende dagen en weken volgt er nog meer eindejaarscoverage.
2016 was een bizar jaar. Daar zijn evidente redenen voor (van de pot gerukte politieke ontwikkelingen, om te beginnen), maar ook muzikaal wrong het. Degelijke platen in overvloed en toch zo weinig muziek die tja, écht ‘iets’ met me deed. Laat ik het maar heel cheesy the feels noemen, want kwaliteit erkennen is één ding, the feels een heel ander. “A wave of emotions that sometimes cannot be adequately explained”, aldus Urban Dictionary. En ook: “the intense emotions of a fandom.” Hier zijn tien platen die mij minstens een fractie van ‘the feels’ gaven.
1. Kanye West – The Life of Pablo
In het leven van elke muziekfan komt er een moment, waarop deze een album van Kanye West checkt en het uitroept: “Eureka, nu snap ik het, FUCKING KANYE!”. Het overkwam mij eindelijk met TLOP. Jawel, West is all over the place, stopt zoveel sterke ideeën in één song, dat het bijna frustrerend wordt, maar net die overdonderende, creatieve gulzigheid bezorgt me een adrenalinekick, telkens weer opnieuw. Al is het niet zonder schuldgevoel: het is wat wrang om te surfen op de energie van een man op de rand van zijn manie. Goeie plaat, Kanye. Rust nu maar uit.
2. Blood Orange – Freetown Sound
Er zijn in 2016 veel geweldige platen gemaakt met Black Lives Matter in een sleutelrol, maar niemand weet de maatschappelijke onrust en verwarring in de Amerikaanse straten beter te vatten dan Blood Orange. ‘Freetown Sound’ is het muzikale broertje van Teju Cole’s boek ‘Open City’: vanuit lange wandelingen door New York werpen ze een blik in de intellectuele geest van een zwarte man in de grootstad. Onderliggend in hun werk vind je steeds de kwetsbaarheid en kracht van gemarginaliseerde groepen. Die worden op ‘Freetown sound’ belichaamd door een indrukwekkend gezelschap vrouwenstemmen, van Empress Of tot de Nederlandse BEA1991.
3. DIIV – Is The Is Are
“I was blind, but now I see”, zingt frontman Zachary Cole-Smith op de plaat die er enkel kon komen na een ontwenningskuur. ‘Is The Is Are’ klinkt nochtans niet als een nieuwe start, eerder een verdieping van wat er al was: DIIV scherpt haar bezwerende gitaarpartijen en stuwende ritmesectie verder aan en injecteert de nummers met een shot emotie. De wanhoopskreten in ‘Mire (Grant’s Song)’ bezorgen me nog steeds kippenvel. Heel wat gelijkaardige reverb-acts kunnen maar dromen van de luciditeit die de groep hier een uur lang etaleert. #fokdehaters
4. Seth Bogart – Seth Bogart
Serieus, de leukste popplaat van het jaar! In het geniep sleutelde Seth Bogart (FKA Hunx & His Punx) samen met de hypergetalenteerde producer Cole MGN aan een nieuw geluid. Bogart verenigt zijn uitstapjes in de mode- en kunstwereld in neongekleurde kauwgomballenpop. Een verademing voor iedereen die het gehad heeft met de ultraserieuze, erotische-thriller-R’nB die vandaag de plak zwaait (ik!).
5. Solange – A Seat at the Table
Zet Solange aan het hoofd van de tafel. De boodschap is duidelijk, de stem heeft soul voor duusd en de funk is onweerstaanbaar. Bijtende elegantie, niemand tipt aan de zusjes Knowles.
6. Hamilton Leithauser + Rostam – I Had A Dream That You Were Mine
De samenwerking tussen Rostam (ex-Vampire Weekend) en Hamilton Leithauser (ex-The Walkmen) is in onze contreien totaal over het hoofd gezien, maar daarom niet minder schitterend. Het duo kiest voor oerdegelijke, toegankelijke indie, zoals ze nog zelden gemaakt wordt. Verplicht voer voor fans van Vampire Weekend, al is het maar om te horen hoe sterk Rostam zijn stempel drukte op die band.
7. Beyoncé – Lemonade
Wat een plezier om een popster van dit kaliber op de top van haar kunnen te horen. Op ‘Lemonade’ zingt Beyoncé zichzelf de eeuwigheid in en al doende verwerkt ze de ontrouw van haar man, bevestigt haar rol als feministisch icoon (#fokdehaters) en maakte ze behalve de beste, ook de belangrijkste en meest gedurfde videoclip van het jaar.
8. Frank Ocean – Blonde
De soundtrack voor #2016, het jaar waarin de wereld zich zo overweldigend, verwarrend en machteloos toonde dat de intimiteit van je eigen hoofd soms de enige uitweg was. Weinig productief, maar ook bloedmooi.
9. Jessy Lanza – Oh No
Toen Jessy Lanza opende voor Junior Boys in de Botanique zweepte ze de boel op tot een zweterig dansfeestje. De junioren moesten de bal dus enkel maar binnentrappen. Helaas, ze schoten grandioos mis en gaven één van de makste optredens die we ooit zagen. Het resultaat: de aanvankelijk erg gesmaakte Junior Boys-plaat werd hier nooit meer gedraaid en Lanza vloog in hoge rotatie. Of hoe een optreden de ene plaat maakt en de andere kraakt.
10. Warehouse – superlow
Schrik niet van de euh… tamelijk opmerkelijke stem van zangeres Elaine Edenfield. Geef Warehouse enkele luisterbeurten en je ontdekt de fijnste artrockplaat van het jaar. Knotsgekke post-punk die ze enkel aan de overkant van de oceaan kunnen maken, ergens tussen Ought en Stereolab.
Nog eens alle vijf goed:
11. Riley Walker – Golden Sings That Have Been Sung
12. Porches – Pool
13. Preoccupations – selftitled
14. Eefje de Visser – Nachtlicht
15. Whitney – Light Upon The Lake
Shoutout naar de landgenoten:
Geen enkele psychrock was dit jaar verslavender dan die van Robbing Millions. Weinig live performances grepen zo naar de keel als die van Whispering Sons. En geen band die we in 2017 meer zullen missen dan Soldier’s Heart. Hier zat nog zoveel meer in.
Niet van dit jaar maar in de afgelopen 365 dagen wel (eindelijk) gesnapt, gesnopen en bejubeld:
Arthur Russell, Ought, Fleet Foxes en de eersteling van The Verve.
P.S. Nick Cave heb ik nog altijd niet durven luisteren.