Morgen start de ticketverkoop van Rock Werchter, en dat wil zeggen dat we officieel mogen beginnen uitkijken naar de festivalzomer van 2018. Verschillende festivals losten al enkele kleppers: Nick Cave & The Bad Seeds en Gorillaz op Rock Werchter, Massive Attack op Les Ardentes, Tyler The Creator en Mura Masa op Dour en vandaag ook Mogwai en Nils Frahm voor Cactus Festival. Sterk programmeerwerk, maar als het van ons afhangt prijken binnenkort ook deze namen op de affiches. (foto’s door Guillaume Decock)
Arctic Monkeys (Rock Werchter)
Er werd de voorbije maanden druk gespeculeerd of er al dan niet een vervolg op Arctic Monkeys’ hitlijstkaper ‘AM’ komt. Eind september liet bassist Nick O’Malley in een interview met een motorsportmagazine vallen dat er volgend jaar wel degelijk een nieuw album op de wereld wordt gezet. Daarmee hopen we natuurlijk dat de Sheffieldianen een Belgisch festivalgrasje zullen aandoen. Hopelijk neemt het viertal op nieuw werk wat afstand van de gepolijste rock van ‘AM’ om terug te keren naar het garagepunk-gehalte van debuutplaat ‘Whatever people say I am, that’s what I’m not’. Als er aan Turner ook maar iets blijft plakken van zijn The Last Shadow Puppets-omzwervingen, is die kans echter klein. Om het met Alex ‘god van de haargel en podiumattitude’ Turner’s woorden te zeggen: “Suck it and see, you never know”. (Milena)
Björk (Pukkelpop)
Ik hoop dat de IJslandse popprinses met nieuw album ‘Utopia’ op een festival te zien zal zijn. Ze is een van mijn favoriete vrouwelijke artiesten die niet zomaar op de platgetreden paadjes blijft lopen. De rare, fascinerende outfits passen bij het imago en de muziek. Net als haar uiterlijk transformeert Björk op elk van haar albums, waardoor verveling bij een concert van haar onbestaande is. Vrolijk, droevig, sexy, woest, mysterieus: ze passeren allemaal in haar muziek. (Naomi)
Bon Iver (Cactus Festival)
De gronden van het Minnewaterpark in Brugge heilig noemen is verre van overdreven. Daar hebben de duizenden Aziaten die het jaarlijks betreden weinig mee te maken. De muzikale hoogmis genaamd Cactus Festival begin juli des te meer. Zonder enige nood aan realiteitszin een band kiezen die ik daar zou willen zien is geen moeilijke denkoefening. De naam die zichzelf vorig jaar in mijn ogen tot onsterfelijke indiegod gekroond heeft is Bon Iver. Aangezien deze Justin heel veel optredens aankondigt maar er ook net iets minder cancelt, hebben we hem in België nog niet aan het werk gezien met zijn jongste plaat. De annulatie van Vorst begin dit jaar doet nog altijd een beetje pijn maar als dat goed gemaakt wordt op het Cactusfestival dan wil ik er persoonlijk met veel plezier 283 kubieke meter zand over scheppen.
PS mocht dat niet lukken zijn Tame Impala, Beach Fossils, Warpaint, DIIV en/of Slowdive ook wel goed. (Michelle)
Jacques Greene (Pukkelpop)
De Canadees wist met een schare ep’s en remixes voor onder andere Koreless een eigen niche te vinden binnen het house-spectrum. Zijn album ‘Feel infinite’ trok die emotionele, met momenten zelfs melancholische feel helemaal door. Minder experimenteel dan wat Dour soms durft te programmeren, maar daarom niet minder interessant, zou het niet verbazen moest hij redelijk wat volk naar de Castello lokken. Ben UFO, Bjarki en Joy Orbison speelde afgelopen edite op Pukkelpop, dus Jacques Greene zou qua feel niet misstaan op de line-up van 2018. (Daan)
Jay Som (Best Kept Secret / Pukkelpop)
Jay Som is een frisse naam die het afgelopen jaar in indiepop-land heel wat furore maakte. Volledig terecht, met het vrolijke ‘Everybody works’ bracht Melina Duterte één van de meest frisse slaapkamerpop-albums van het jaar uit. De Filipijns-Amerikaanse multi-instrumentaliste verstopt op DIY-wijze intieme songs in rijk gearrangeerde droompop, met als resultaat een resem aan instant replay-waardige nummers zoals ‘Baybee’, openbaar vervoer-anthem ‘The bus song’ en het hypnotiserende ‘For light’. Na een tour met Mitski en Japanese Breakfast gaat Duterte begin volgend jaar opnieuw samen op schok met die laatste tijdens een reeks concerten in Canada en de Verenigde Staten. Eveneens een goede match: net als het project van Michelle Zauner weet Jay Som op een effectieve manier haar zonnige gitaarpop te mengen met subtiele shoegaze-elementen. Rond een Europese doortocht van Duterte blijft het voorlopig nog stil, al kruisen we onze vingers voor de kans dat ze deze zomer een stop doet op een plek waar voor ons geen vliegtuig voor nodig is. Haar charmante songs zouden namelijk perfect een tijdsslotje kunnen innemen op festivals met een goed oog op frisse pop-acts zoals Best Kept Secret of Pukkelpop. (Pascal)
LCD Soundsystem (Best Kept Secret / Rock Werchter)
De gevierde dancepunk-anciens die ons dit jaar het schitterende ‘American dream’ schonken hebben nog niet zo lang geleden een Europese tour aangekondigd. Die gaat over Ierland, Duitsland, Portugal en doet op 9 juni zelfs Luxemburg aan. België wordt helaas (alweer) overgeslagen. Reden te meer om te gokken op de kans dat ze een headlinerpositie op Best Kept Secret kunnen innemen, of een paar weken later een plekje op het hoofdpodium van Rock Werchter. Vorig jaar stond het geesteskind van James Murphy nog op het hoofdpodium van Pukkelpop voor veel te weinig volk z’n ding te doen. Die kaarten kunnen voor de komende festivalzomer – na het uitrollen van de nieuwe plaat – wel eens anders liggen. Naast een ongeschonden live-reputatie bewees de band met ‘American dream’ immers dat hun comeback meer dan gerechtvaardigd is. Het album kan met knallers als ‘How do you sleep?’, ‘Call the police’ en ‘I used to’ waardevolle toevoegingen brengen aan een setlist die nu al uitpuilt van de klassiekers uit hun eerste drie platen. (Pascal)
Mumdance (Dour)
Wat Mumdance de laatste maanden voorschoteld in zijn Rinse.fm podcasts is niet onder een noemer te plaatsen. De producer werd bekend met zijn experimentele grime, in samenwerking met Novelist, maar de laatste tijd lijkt zijn muziek meer crossover te hebben met spannende techno. Zo remixten Perc en Truss een ep van hem, en heeft hij onder meer back-to-back shows met Surgeon en Nina Kraviz online geplaatst. Daarin dwingt hij de grote namen uit de meer straightforward techno om naar zijn pijpen te dansen. Vooral zijn set met Nina Kraviz is een aanrader. De Russische dj staat bekend om haar eclectische stijl, maar een set waarin zowel Trip-artiesten, hardcore breakbeats, old school dubstep en The Bug aan bod komen, heb ik nog niet veel gehoord. (Daan)
My Bloody Valentine (Best Kept Secret / Pukkelpop)
Met de recente aankondiging dat de langverwachte vinyl-remasters van ‘Isn’t anything’ en ‘Loveless’ eindelijk zullen verschijnen, krijgen we ook weer wat hoop deze shoegaze-gigant nog eens live aan het werk te zien. De laatste tour dateert inmiddels van 2013, maar frontman Kevin Shields liet tijdens interviews al eens vallen dat er een nieuwe tour zit aan te komen. Tel daar nog eens de geruchten bij op (gestart door deze festival-aankondiging) dat er een nieuw album zit aan te komen in 2018 en we mogen alvast beginnen watertanden. Het viertal zou een gedroomde headliner zijn voor het Best Kept Secret festival in Hilvarenbeek, dat al eerder shoegaze-legendes als Slowdive en Ride naar hun festivalweide wist te lokken. Hetzelfde geldt trouwens voor Pukkelpop, waar de band een legendarisch luide performance neerzette in de Marquee tijdens hun reünietournee in 2009. (Martijn)
Nederhop-namiddag met Yung Nnelg, SMIB en Yung Internet (Dour)
Als Dour vorig jaar met gemak volk kon lokken naar een “showcase” van meerdere Zwitsere autotune-rappers, zou de tijd eigenlijk rijp moeten zijn om het Nederlandstalige publiek ook eens op hun wenken te bedienen. Daarom hoop ik stiekem dat dit jaar Yung Nnelg, SMIB en/of Yung Internet een plaats op de line-up krijgen. Nnelg toonde met zijn output van dit jaar (de ep’s ‘Contra’ en ‘Serena’) dat hij zijn eigen universum weet te creëren, zonder compromissen te sluiten. Zijn hiphop is stilistisch ook niet in één hokje te plaatsen. Zwoele liefdessongs worden afgewisseld met harde bangers, en alles daartussen. Qua attitude lijkt het SMIB-collectief perfect geplaatst voor de licht anarchistische vibe van Dour. De clique rond Ray Fuego staat bekend om hun energetische liveshows die meer weghebben van een underground punkshow dan een hiphopoptreden. Yung Internet heeft ondertussen ook al een stevig oeuvre opgebouwd, en het trio weet perfect hoe ze een hedonistisch feestje moeten bouwen. Hun oudere, donkere beats wijken de laatste tijd voor meer uptempo nummers, maar steeds met de kenmerkende hand van dj Hyperlink erin. In het ideale geval krijgen we dit jaar een middag Nederlanders in Le Labo voorgeschoteld. (Daan)
Polo & Pan (Dour)
Op 19 mei van dit jaar schudde het Parijse duo Alexandre Grynszpan en Paul Armand-Delille, beter bekend als Polo & Pan, eindelijk een eerste album uit de mouwen. Er zijn een aantal trefwoorden die je gegarandeerd kan afvinken als we het hebben over de muziek van deze olijke Parijzenaren: dansbaar, etnisch, zomers, ontiegelijke hoeveelheden LSD, onweerstaanbaar. Begin november gaan ze alvast een tot de nok gevulde loods uit z’n voegen doen barsten, in hun hometown op Pitchfork Festival. Een festival als pakweg Dour zou volgend jaar het ideale decor kunnen vormen voor een dergelijk bacchanaal op Belgische bodem, waar onder meer hun maat Jacques (ja, da’s die kerel met z’n omgekeerde hanenkam) in 2016 al ongeziene furore maakte met een gedeeltelijke impro-set in de Labo. Polo & Pan mag van mij echter gerust op The Last Arena geprogrammeerd worden. Of in de Jupiler Boombox ofzo. La Petite Maison Dans La Prairie is eventueel ook in orde. Maakt eigenlijk niet veel uit, zorg gewoon dat die mannen volgend jaar op jullie festival staan, waarde Dour-organisatoren. (Sigi)
St. Vincent (Pukkelpop)
Voor Annie Clarke zijn optredens toneel. Dat bewees ze eerder dit jaar met een karaoke-show in de Ancienne Belgique, waar ze gitaarsolo’s afvuurde terwijl de rest van de instrumenten vanop tape werden gebracht. Zo’n albumvoorstelling is natuurlijk andere koek dan een festivalshow, en vermoedelijk neemt ze in de zomer wel muzikanten mee op sleeptouw om de steriele nummers van ‘Masseduction’ extra pit mee te geven. (Mattias)
The Strokes (Rock Werchter)
Hoe lang kan het duren eer je een groep op je festival krijgt? Jaarlijks zie je Editors, Kings Of Leon of Bastille op een affiche prijken, maar The Strokes stonden voor zover ik weet nooit op een Belgisch festivalpodium. Julian Casablancas en Albert Hammond Jr. speelden hier wel al met hun soloprojecten dus ze weten van ons bestaan af, maar een festivalshow zat er nooit in. Komt er dit jaar eindelijk verandering in? Meezingmomentjes, twintigers in de voorste vakken en een vlotte t-shirtverkoop gegarandeerd. (Mattias)
Dansen buiten de daarvoor afgebakende zone: het kan soms op Pukkelpop. Zeker wanneer deze funkateers aantreden en de vermoeidheid van de voorbije dagen wegspoelen met opzwepende basriffs, opgewekte pianomelodietjes en een klein legertje gastzangers om de massa op te jutten. De AB deden ze al ontploffen, en met de geldende veiligheidsmaatregelen lijkt het ons geen al te groot risico om ze in de Castello te plaatsen. (Mattias)