Ach, Valentijn. De ene vindt het een mooie gelegenheid om de liefde te eren. De andere vindt het het zoveelste commerciële gedrocht om ons extra te laten consumeren onder het mom van hartstocht en plant principieel een avond in met vrienden. En wie gebroken door de liefde z’n hartzeer moet uitzitten en aftelt tot tijd de wonden heelt, wil die dag liefst onder een steen kruipen om niet met alle zeemzoeterij op straat en sociale media in contact te moeten komen. Simon Casier schijnt zelf niet de grootste romanticus te zijn. Al besloot hij om zijn Valentijn voor één keer wel te verrassen op 14 februari. Casier bracht het tien nummers lange ‘Love songs’ uit, opgedragen aan zijn levensgezel.

Vorig jaar kwam Casier nog met een 45 minuten lange song ter nagedachtenis van z’n broer die stierf door een noodlottige val van de trap. Kort daarna schreef Casier ook zijn verschillende ‘Love songs’ voor Noémie Wolfs. Hij en Wolfs treden overigens komende zomer in het huwelijksbootje. En, ondanks dat beide projecten natuurlijk over twee radicaal tegengestelde onderwerpen gaan, hoor je dat wel. Op ‘Falling in Love’, ‘Doing nothing’ en ‘Other plans’ zwaait iets dat lijkt op een marimba de plak net als op ‘Wish you were here’. De teksten zijn ook op ‘Love songs’ weinig verhullend, eenvoudig en bijna beschrijvend.

Of Casier een groot poëet is, ga je dus ook door deze plaat niet weten. Hij zou dus snel in kitsch kunnen vervallen wanneer hij pakweg z’n plaat opent met het simpele “Noémie, I’m asking you to marry me”. Hij croont zich een weg door de plaat. Hoewel hij allerminst een even impressionante als ondeugende bariton is als Balthazar-collega-crooner Maarten Devoldere. En toch werkt het opzet van ‘Love songs’ in al zijn eenvoud. Verder komt de kitsch eigenlijk nooit té dichtbij.

Dat komt ten eerste door de songs die in hun eenvoud simpelweg sterk zijn. Ze krijgen kleurrijke assistentie van orkestrale arrangementen. Opener ‘Noémie’ mag dan wel nog wat saai klinken. Het volgende ‘How much I love you’ blijft hangen en wordt erg welkom gedragen door een collectief aan strijkers en blazers. Het bij momenten sterk aan Warhaus denkende ‘Other plans’ wordt dan weer overeind gehouden door een refrein dat rechtstreeks uit de Balthazar-schrijfboeken had kunnen komen.

Ten tweede geloof je Casier in al zijn directheid. Zijn liefdesbetuigingen zijn simpel en een tikkeltje cliché. Al klinken ze allemaal zo echt. Wanneer Casier z’n emoties op tafel gooit lijkt dat door z’n wat ongeïnteresseerde overdracht niks te maken te hebben met overdreven grote gebaren en dramatiek, maar alles met het blootleggen van zijn gevoel. Dat maakt van de op papier naar kitsch neigende kamerpop op ‘Love songs’ een nog maar weinig eerder gehoorde liefdesplaat. ‘Love songs’ is een erg originele, waarachtige plaat. Het album is gemaakt met de métier van iemand met de nodige belpopkilometers op z’n teller.

Zimmerman stelt het album op verschillende plaatsen voor. In het Wilde Westen (21.03), Cactus Club (3.04) en De Casino (4.04) (tickets & info).