Vreemd om het woord ‘toegankelijk’ te gebruiken in een recensie over Xiu Xiu. Het trio, bestaande uit Jamie Stewart, Angela Seo en Shayna Dunkelman, staat niet meteen bekend als een easy listening project. Oke, doorheen hun discografie zijn er natuurlijk ‘simpelere’ nummers te vinden, al zaten die steeds verstopt in een onherbergzame verzameling van duistere, intense composities. Op ‘Forget’ gebeurt het omgekeerde. De moeilijkere songs zijn de buitenbeentjes maar ze blijven nadrukkelijk aanwezig.

Toen Jamie Stewart Xiu Xiu in 2002 in het leven riep, koos hij resoluut voor een erg avant-gardistische sound. Weinig samenhangende composities vol bevreemdende instrumenten zijn steeds het handelsmerk van de groep geweest.  Op deze nieuwe langspeler gaat de groep voor een toegankelijkere, meer elektronische aanpak: geprogrammeerde drums, MOOG-bassen en synthesizers all the way. Die laatste zorgen ervoor dat een door bassen voortgestuwd nummer als ‘The call’ toch wat lichtheid met zich mee krijgt. De xylofoon – steeds een favoriet bij Xiu Xiu – zorgt dan weer voor mooie breekpunten in het onbehaaglijke ‘Hay choco bananas’ en ‘Jenny gogo’.

Natuurlijk is ook de stem van Jamie Stewart een van de belangrijkste instrumenten. De Amerikaan laat zijn typerende glamstem fluisteren, hissen en schreeuwen, uithalen en inhouden. En ja, het klinkt nog steeds alsof hij elk moment kan beginnen huilen. Het is trouwens wanneer Stewart zijn vocale acrobatie op een lager pitje zet dat de groep ‘Wondering’ creëert, het meest poppy nummer op de plaat.

Qua onbehaaglijkheid kunnen we trouwens nog wel wat nummers aanhalen: ‘Queen of the losers’ is een meer typisch Xiu Xiu-nummer vol onverwachte uithalen en absurde individuele lagen die samen op de een of andere manier toch een geheel vormen. Het titelnummer bouwt dan weer fantastisch op naar een industrial-climax die niet mis zou staan op ‘The downward spiral’ van Nine Inch Nails. Desondanks zit er een minimalistische insteek in de plaat. Vorig jaar herwerkte de groep de Twin Peaks-soundtrack en dat project heeft zijn invloed nagelaten op een nummer als ‘Get up’. Ook het akoestische ‘Petite’ – ja, je leest dat goed – doet ons denken aan die prachtige herwerking van ‘Sycamore tree’. Ze stellen zich niet vaak zo fragiel op, maar wanneer ze het doen laten ze je hunkerend naar meer achter op de desolate plek waarheen de muziek je trok.

Diehard fans zullen ongetwijfeld iets te zeggen hebben over ‘Forget’ en zijn toegankelijkere sound. Wij vinden het echter sterk hoe een groep als Xiu Xiu een fantastische electropopplaat heeft kunnen maken zonder zijn eigen karakter over boord te smijten. Het viscerale en ongemakkelijke is nog steeds aanwezig, al is de balans tussen het donker en licht veel beter dan op vorige Xiu Xiu-platen.

Xiu Xiu speelt 23 mei in Stuk Leuven.