April 2012: een jonge, getalenteerde zanger met een verhaal komt langs bij Jools Holland om zijn muziek voor te stellen aan een groter publiek. Hij speelt er het indrukwekkend mooie ‘Evening’s kiss’, een rauwe blues in al zijn eenvoud, en raakt naar het einde toe zo geëmotioneerd dat zijn stem enkele keren doorschiet. Deze pure, simpele prachtperformance zette ons ertoe aan om de man van korter bij te gaan volgen.

Een dikke drie jaar later heeft Willis Earl Beal zijn vierde album afgeleverd – luiheid kan de goede man bezwaarlijk verweten worden. Wij zijn echter nooit zeker geweest dat kwantiteit de kwaliteit van een artiest ten goede komt, al zijn er ook voorbeelden die het tegendeel reeds bewezen hebben. Het ontbeert het recentelijk afgeleverde ‘Noctunes’ helaas aan kracht en spanning om het etiket van belofte te verwijderen achter de naam van Beal. De vooruitgestuurde single ‘Flying so low’ was nochtans goed tot zeer goed, en wist ons met een soulvolle vibe onmiddellijk aan te grijpen.

Ook zijn stem herbergt nog geregeld een stevige uithaal (de met beats overgoten composities ‘Like a box’ en ‘Survive’ of de meeslepende ballad ‘Start over’), maar over het algemeen kabbelt ‘Noctunes’ een beetje gezapig voort. Te veel noteerden we de woorden “meer van hetzelfde” en “glansloos”, en de duur van de plaat – wanneer ’12 midnight’ erop zat, klokten we af op 63 minuten – doet ons vermoeden dat het gebrek aan segmentatie hier iets mee te maken heeft.

Zijn debuut ‘Acousmatic sorcery’ klonk bij momenten rommelig, maar het potentieel droop er wel vanaf. Opvolger ‘Nobody knows’ was evenmin een consistente topper, maar ook daar waren genoeg elementen aanwezig waarin het talent van Beal geëtaleerd werd. Na ‘Experiments in time’ verzwakte onze aandacht, en ‘Noctunes’ was een soort kans om ons ongelijk te bewijzen. Driewerf helaas, Willis Earl Beal trekt op zijn nieuwste eveneens de lijn van plaat nummer drie door: te monotoon, te weinig spanning. Zijn debuut was absoluut geen toonbeeld van perfectie, maar we hunkeren wel naar de opwinding die de excentriekeling toen met zich meebracht.

Augustus 2015: Na 63 minuten ‘Noctunes’ staren wij voor ons uit, terugdenkend aan de sterke, intense uitvoering van ‘Evening’s kiss’. Het spijt ons, Willis Earl, maar wij hebben heimwee naar het experiment.