Laat het aan Katie Crutchfield – ze zegt Waxahatchee wanneer ze niest – om uit een liefdesbreuk een potige plaat te puren. In tegenstelling tot zoveel van haar collega’s verzandt ze niet in zelfmedelijden en clichés, maar toont ze zich een feniks die sterker en vuriger uit de vlammen terugkeert (zie ook een welbepaalde drakendame). Waxahatchee loopt met de kin omhoog naar het oog van de storm, en hoeft daarbij niemands handje vast te houden.

Was voorganger ‘Ivy trip’ nog een moedige stap voorwaarts, dan wist ‘Into the storm’ nagenoeg alle sporen van het ingetogen slaapkamermeisje ten tijde van ‘American weekend’ en ‘Cerulean salt’ uit. Enkel akoestische ballad ‘A little more’ en de oprechte afsluiter ‘Fade’ dragen nog littekens van haar solo-periode met zich mee. “I tell the truth, I feel amazing today” vertrouwt ze ons op dat laatste nummer toe, en nadat ze negen nummers lang de balans opmaakt van pre- en post-Katie geloven we haar op haar woord.

Nergens anders overweldigd ze even hard als op opener ‘Never been wrong’. Het is meteen een van de stevigste rockers die Waxahatchee ooit pende, en zou niet misstaan in de catalogus van Strand Of Oaks. In het verleden werd Crutchfield soms gemakshalve vergeleken met andere gitaargrieten zoals Courtney Barnett en Frankie Cosmos, terwijl ze op ‘Into the storm’ wederom toont dat haar teksten een veel minder prominente rol spelen. Wel grijpt ze vaker terug naar de ouderlijke platenkast en laat ze met veel plezier de teugels van haar begeleidingsband vieren. Ze moet het niet hebben van meezingbaren refreinen, wel van de brok intensiteit die in elk nummer vervat zit.

Ronkende rockers worden afgewisseld met rustigere reflecties. In ‘Sparks fly’ is ze op reis in Berlijn met haar tweelingzus en bandlid Allison. De relatie is kapot, de scherven zijn nog niet gelijmd. Wel ontdekt ze daar op de trein wat het is om zonder blokken aan het been door het leven te gaan. “I know you don’t recognize me / But I’m a live wire, finally”. Onbezonnenheid is een schoon ding, en op single ‘Silver’ betrappen we haar zelfs op enkele spontane ‘ooh ooh oohs’. Daar komt ze overigens helemaal mee weg.

En zo vliegt het bitterzoete onderonsje met Waxahatchee voorbij. ‘Into the storm’ had een donker, introspectief lesje in zelfanalyse kunnen worden, maar we zijn blij dat het op een ode aan de zelfontdekking is uitgedraaid. Katie Crutchfield heeft zichzelf leren kennen en neemt daar vrede mee. Nu de rest van de wereld nog.

Waxahatchee speelt 9 september op Leffingeleure (info & tickets).