Door onze obsessie met smartphones en de technologische vooruitgang staan we steeds meer met elkaar in contact en groeien we tegelijkertijd alsmaar verder uit elkaar. Het is een platitude waar we tegenwoordig mee doodgegooid worden, al schuilt er net als bij veel clichés waarheid in. Het effect van die digitalisering van onze communicatie is een gegeven dat op verschillende niveaus werkt. Chad VanGaalen stond zo op zijn laatste stil bij wat het doet met z’n kinderen. Blue Hawaii bekijkt het gegeven vier jaar na hun onderkoelde break-upplaat ‘Untogether’ opnieuw door de vertrouwde relatiebril, met de LAT-relatie die zangeres Raphaelle Standell-Preston had als inspiratiebron.
Op ‘Tenderness’ opperen de Canadezen in de eerste plaats voor meer tederheid in onze communicatie met elkaar, zowel in de DM’s en Messengers als op café of in de trein, zowel op publieke plaatsen als in de privésfeer. In een wereld waar communiceren op afstand de norm is geworden, is toenadering meer dan ooit belangrijk. “Sometimes it’s even as simple as noticing what you have right next to you, and to tend to that”, zeiden ze onlangs nog in een interview, verwijzend naar de cover van hun nieuwe album.
Een relatie op afstand onderhouden is dan ook een koorddans waarbij je al te gemakkelijk eens tegen de vlakte kan gaan. Een WhatsApp-conversatie verliest zonder non-verbale warmte de helft van z’n betekenis en kan zo snel een eenpansrecept worden voor miscommunicatie, vervreemding en niet in het minst: gemis. Raphaelle Standell-Preston en Alex Kerby grijpen die thema’s op ‘Tenderness’ op directe wijze bij de horens. De vervreemding in ‘Do you need me?’ (“I miss what we had before when it was easy and young”) en het verlangen in ‘No one like you’ (“Say that you want me near to you, say that we will grow up together, and not apart”) voelen met behulp van Standell-Prestons warme zoetgevooisde stem heel oprecht aan.
Al leidt diezelfde directheid soms eveneens tot een kil Messenger-gesprek in de context van de plaat. De essentie komt duidelijk over maar er wordt weinig diepte verkend. Communicatie tussen partners in het digitale universum is als premisse voor een album heel interessant, echter schemert dat aspect slechts in beperkte mate door op het door hunkering getormenteerde ‘Tenderness’, alsof ze het zo universeel en herkenbaar mogelijk willen houden voor iedereen. Op zich is daar niets verkeerds mee, vertwijfeling en verlangens overvallen immers iedereen. Hoe dan ook valt het op ‘Tenderness’ ietwat dun uit als we kijken naar de invalshoek waaruit Blue Hawaii dat wilde benaderen.
Dat doet gelukkig weinig afbreuk aan het totaalplaatje. Waar de teksten soms tekort schieten maken Raphaelle en Alex het muzikaal ruimschoots goed. Zo weet de scherpe stem van de Braids-zangeres ons nog steeds in vervoering te brengen. Dat doet ze met de nodige spitsvondigheid en kreetjes in ‘Blossoming from your shy’ en ‘Free at last’, of verder met meeslepende melodieën zoals in ‘Versus game’. Die zang wordt veelal begeleid door four-to-the-floor ritmes met invloeden uit house en disco, die de liedjes een zowel dansbaar als tropisch kantje geven, zoals het bezwerende, in melancholie gedrenkte titelnummer of ‘Make love stay’. ‘Free at last’ lijkt dan weer een knik richting Booka Shades ‘Movements’-periode te zijn. Het disco-element laat zich op z’n meest aanstekelijke manier kennen in ‘No one like you’, met een Metronomy-achtige baslijn als kers op de taart.
Vaak worden de nummers opgesmukt met hier en daar een broeierig saxdeuntje van Adam Kinner en strijkers van de hand van Owen Pallett en Jessica Moss. Die elementen dragen zo op doeltreffende wijze en zonder overboord te gaan bij aan het warme klimaat waarin de liedjes gedijen. Blue Hawaii streeft genegenheid na op ‘Tenderness’ en slaagt daar met verve in. Afgezien van enkele overbodige skits (goed voor de streams, dat wel) en de soms afstandelijke universaliteit van de teksten leveren Raphaelle en Alex met genoeg nummers die de sweet spot raken hun warmste, meest uitnodigende plaat tot nu toe af.
