Toen de Iraanse overheid zijn muziek en evenementen bande wegens te gedurfd, moest Ash Koosha, pseudoniem van Ashkan Kooshanejad, noodgedwongen uitwijken naar Londen. Sindsdien heeft de muzikant evenwel niet stil gezeten. Zo koppelde de elektronische producer virtual reality aan muziek, kwamen er talloze projecten uit onder Koosha’s naam en schoolde hij zich bij tot quasi-ingenieur om Yona te ontwikkelen. Yona is een virtuele persoon, gestuurd door artificiële intelligentie, die via de producing van Ash Koosha nummers en albums creëert, met Oblivious als mysterieus en indrukwekkend voorbeeld. ‘Return 0’ is de laatste langspeler van deze artistieke duizendpoot.

Een van de hoogtepunten hierop is in elk geval ‘Muzikenono’: het begint als een hyperactieve, digitale klavecimbelvariant die echter snel ontaardt in een multisensorieel schouwspel. In dezelfde categorie vinden we ook ‘Earth’, een mokerslag die je knock-out slaat en die je toch keer op keer in je oren wilt voelen uiteenspatten. Of een orkaan die langs je heen scheurt, je dwingt om stil te blijven staan en zo alle chaos in je gezicht smeert (kijk hiervoor naar de videoclip). ‘Baptizanax’ dan lijkt de eerste keer slechts een intentionele rotzooi maar bezorgt je uiteindelijk toch de epilepsieaanval waarvan je niet wist hem ooit te willen ondergaan. ‘Not your fault’ begint zelfs als Frank Ocean uit een futuristisch tijdvak en evolueert gaandeweg tot een door vocale effecten gedreven song met een prachtig zoete kern. ‘Fukushima’ daartegenover is een welgekomen rustmoment: wie dit voldoende tijd geeft, vindt ongetwijfeld ontroering doorheen al het gebliep.

Het is echter niet allemaal goed: ‘Redempshun’ is bevreemdend griezelig maar bovenal saai en is met zijn amper tweeënhalve minuut al te lang. ‘Reach’ weet ondanks alle goede bedoelingen evenmin iets los te weken, het goede einde, dat evenwel meer dienst doet als intro voor ‘Not your fault’, ten spijt. ‘Wild heart’ ten slotte (al eerder fragmentarisch te horen op het op Soundcloud uitgebrachte ‘2025’) probeert via verschillende wegen een overweldiging te creëren maar slaagt daar nooit helemaal in. Het komt simpelweg nooit echt binnen.

Al bij al is dit zeker opnieuw een bewonderenswaardig project dat op de stevigere momenten wat doet denken aan de beste Tim Hecker en op de betere kille momenten ontroering in het allermooiste hoekje duwt, net als Burial dat op ‘Untrue’ zo meesterlijk deed. Het heeft hierbij vooral een eigen gezicht en toont de indrukwekkende evolutie van de artiest sinds zijn vorige albums en onafhankelijk uitgebrachte mixen. Ook staan de eclectische samplekeuzes en variatie nooit de samenhang in de weg. Beroeren doet het evenwel te weinig en laat het nu net dat zijn dat we zoeken in muziek. “I’m a radical technologist. I might dismiss some emotional facts about expression”, zei Ash Koosha niet zo lang geleden. Dat wordt op ‘Return 0’ soms iets te storend duidelijk.