Na een karrenvracht aan ep’s en mixtapes te hebben uitgebracht, vonden Ruby Da Cherry en $crim het hoog tijd om een echt album uit te brengen dat hun hype zou verzilveren. Hun debuut album was oorspronkelijk gepland voor december 2017 maar werd geschrapt omdat de muziek niet correct het hoofdstuk uit hun leven behandelde. Zo werd hun eerste elpee uiteindelijk een ode aan het niet altijd alledaagse leven in New Orleans van de twee neven.

Opener ‘King Tullip’ volgt ‘Prince Tullip’ op, een nummer uitgebracht in 2014 uit ‘The trill Clinton saga’, dat stilistisch verder erg op zijn voorganger aanstaat. Het duo lijkt voor het eerst in jaren terug te komen naar de roots in hun thuisstad, enkel om aan te zien hoe de gewelddadige buurten nog even actief zijn. Wanneer we op het einde van het nummer een nieuwsonderbreking te horen krijgen over een vuurgevecht ergens in de stad, luidt het op een verfrissende manier het met zware donkere bassen beladen ‘Bring out your dead’ in. ‘War time all the time’ kent een slicke, agressieve beat aangevoerd met geweerschoten en een juichend publiek op de achtergrond. $uicideboy$ detailleren hoe het zou zijn als je oorlog met hen voerde. Koosjer zal het er alleszins niet aan toe gaan, dat staat vast.

De lekkere op voorhand uitgebrachte single ‘Meet Mr Niceguy’ heeft een vrij mainstream en catchy beat met een distorted gitaar als compagnon. Het nummer gaat over Ruby Da Cherry’s uiteen gespatte relatie, en hoe hij troost zoekt in drugs om de pijn te verzachten. De naam voor de tweede single, ‘Carrollton’, komt van een gelijknamige buurt uit New Orleans. Donkere, schurende beats en ratelende geweerschoten, het handelsmerk van het tweetal, vinden op deze track wéér een thuis.

Zo is ‘I want to die in New Orleans’ een echt $uicideboy$ album geworden. De thema’s en teksten zijn herkenbaar uit vorig werk, en dat is meteen ook de zwakte van dit album. Het duo experimenteert niet tekstueel en blijft ter plaatse trappelen bij wat werkt. Teksten over druggebruik, vrouwen en de dood van mensen en zichzelf hebben we ondertussen al een aantal keer gehoord. Productioneel gaan de twee er dan weer wél op vooruit. De beats klinken minder rommelig vroeger, en steeds meer glad en afgewerkt. De flow van het album zit ook goed, met nummers aan elkaar gebreid door nieuwsberichten, reclameblokjes of spoken word over de donkere gevaarlijke achterbuurten van New Orleans, wat de inhoud nog beter accentueert.