Bij het horen van de naam Speedy Ortiz moet je gelijk denken aan één of andere cartoonfiguur. Daarnaast is het ook de naam van de vierkoppige indierockband uit Massachusetts, die met sterk feministisch gekleurde muziekteksten sinds 2011 zijn plekje veroverde. In 2016 leek er een derde plaat aan te komen, maar die werd in het licht van de Amerikaanse presidentsverkiezingen geschrapt wegens te persoonlijk en irrelevant. Bij poging twee brengen ze ‘Twerp verse’ uit, meer gevuld met donkere gedachten van woede, verwarring en teleurstelling.

Het kan behoorlijk tegensteken om het volledige album te beluisteren wanneer je een niet-ingewijde bent in de cynische en wrange wereld van Speedy Ortiz. Nochtans breit ‘Twerp verse’ muzikaal voort op het nineties indierock- en grunge-nalatenschap. Door elkaar slaande gitaren halen uit als scherpe messen en zorgen voor de nodige zwaarte. ‘Villain’ vindt een heerlijke balans tussen de stekende gitaren en refreinen met prettig gestoorde lyrics als “I wanna know what kind of porn you like”. In tegenstelling tot het vorige ‘Foil deer’, duiken er steeds vaker synths op, zoals in ‘Lucky 88’ en ‘I’m blessed’. Verrassend zijn ze in ieder geval, en ze maken de nummers enkele grammetjes lichter.

Ergens hangt er zo’n hele spookachtige sfeer die je doet twijfelen of het al Halloween is. ‘Buck me off’ begint veelbelovend met allerlei psychedelische effecten en een lekkere zware bas. Je wil binnen piepen in een leegstaand spookhuis maar je buikgevoel zegt dat dat geen goed idee is. En inderdaad, eens binnen treedt de teleurstelling al op door Sadies zang.

Haar tegenstrijdige emoties en levenloze toon maken het even geloofwaardig als mensen verkleed als spook met witte lakens over hun hoofd. Ook in ‘Lean in when I suffer’ en ‘Can I kiss you’ kan ze dat niet wegsteken. Het boegeroep komt niet van de spoken, dan wel van het verveelde publiek. Wanneer Sadie “I don’t care anymore” zingt in ‘Lucky 88’ weet je daarmee genoeg. Muziek is een geweldig medium om ideologieën en verhalen over te brengen, maar als het op zo’n twijfelachtige manier gebeurt, hoeft het voor ons ook niet meer. ‘You hate the title’ is de vrolijkste van de bende, maar als laatste poging om ons te behagen, komt het toch te laat. Na het refrein daalt het al snel af naar afgezaagde herhaling, waar opnieuw alle emotie is uitgezogen.

Als geheel klopt het niet helemaal. De teksten zijn zwaar, hoewel we geen echte woede, pijn of verdriet horen. Met uitzondering van enkele korte memorabele riffen, blijft het geheel erg afgevlakt en horen we vooral onrustige melodieën. Daardoor is ‘Twerp verse’ helaas een wat irriterende luisterervaring geworden.