Eind 2015 verraste het IJslandse Fufanu met het sterke debuut ‘Few more days to go’, een album dat nauw aansloot bij de uitdovende postpunkrevival.. Voordien opereerden de broers Einarsson als technoduo Captain Fufanu, maar toen hun eerste plaat eindelijk af was, werd de opnamestudio overvallen en ging alle muziek verloren. Uit die tegenslag wisten Kaktus en Guðlaugur alsnog nog energie te putten, en samen met drummer Erling Bang en heel wat gitaren lieten ze de ‘Captain’ achterwege. Op hun tweede album ‘Sports’ krijgen ze hulp van Nick Zinner van Yeah Yeah Yeahs en lijkt een internationale doorbraak binnen handbereik.

Met de titeltrack als opener wordt meteen de toon voor de rest van het album gezet. Een dreigende bas en synthesizer banen zich repetitief een weg door een sterke zes minuten lange song, om dan via een knappe opbouw tot een dynamische apotheose te komen. De synths zijn op ‘Sports’ nadrukkelijker aanwezig dan de voorganger. Zo doet ‘Gone for more’ denken aan de meest poppy New Order, op het randje van de overdaad. Niet alle songs zijn even sterk, maar de sfeer die Fufanu weet te creëren door een even dreigend als speels samenspel tussen basgitaar en synthesizer weet nummers als ‘White pebbles’ en ‘Tokyo’ staande te houden. Stijl over inhoud, dus.

De IJslanders hebben wel degelijk een poppy kantje. Zo doet het aanstekelijke refrein van ‘Just me’ denken aan indiepop à la Foals. Indrukwekkender is echter ‘Liability’, dat met een fantastische synthriedel en vette bas ontaardt in chaos zoals we die kennen van Soulwax. Tijdens het ongeïnspireerde ‘Bad rockets’ beginnen onze gedachten af te dwalen. Ook het gitaargestuwde ‘Syncing in’ lijkt aanvankelijk traag op gang te komen, al krijgen we daar halverwege een welkome stroomstoot. De noisy electronica-outro behoort zelfs tot een van de beste momenten van de langspeler.

In synhesizer-ballad ‘Your fool’ bewijst Fufanu nog maar eens dat het de kunsten van de opbouw uitmuntend beheerst. De song start erg ingetogen, maar voor je het goed en wel beseft ben je drie minuten later omringd door drums, een piano, gitaren en subtiele elektronica. De melodie laat het helaas een beetje afweten. Afsluiter ‘Restart’ steunt eveneens op de opbouw, en pakt hier wel bijzonder goed uit. Vier minuten lang begeleiden bloedmooie percussie en synths je langs een melancholisch pad dat alsmaar steiler wordt, om op even spectaculaire als intense wijze ‘Sports’ af te sluiten.

Fufanu bestaat niet uit de allerbeste songschrijvers. Op enkele songs na (‘Just me’, ‘Liability’) zijn de melodieën op ‘Sports’ overwegend slap en weinig inspirerend. Dat weten ze echter meer dan goed te maken met een neusje voor opbouw en de constante balans tussen dreigen en zalven. Voor een keer raden we je dus wél aan om het snoepje van de mysterieuze mannen op straat aan te nemen.