Vroeger was hyperpop iets raars. Tegenwoordig is het een verkoopbaar fenomeen, een genre met een eigen Spotify-afspeellijst en een snel groeiend publiek. Het is dus niet verwonderlijk dat minder baanbrekende artiesten zich aangetrokken voelen tot deze stijl. Dat is ook het geval voor de 24-jarige Catherine Slater, beter bekend als Slayyyter. Op haar debuutalbum ‘Troubled paradise’ omarmt de zangeres hyperpop met de nonchalance van de vroegere Kesha.

Hoewel Slayyyter zich duidelijk bewust is van haar concurrentie, lijkt het haar allemaal niets te schelen. Slayyter doet waar ze zin in heeft en schrijft doodleuk liedjes over deepthroaten en borsten tonen op Chaturbate. Haar vroegere singles, de zoete house-pop banger ‘Mine’ en het vulgaire ‘Daddy AF’, tonen aan dat ze de gedurfde provocaties van Britney Spears halverwege haar carrière tot meer expliciete extremen dreef.

Het album begint met ‘Self destruct’, een van de hardste nummers, waarop ze rapt over door drugs aangewakkerd wangedrag. De zware bass en overbewerkte zang gaan verder op ‘Throatzillaaa’, met opschepperij waarbij ze niets aan de verbeelding overlaat: “He call me throatzilla / I suck dick so killer.” Fans met een voorliefde voor haar vulgaire kant zullen zeker worden vermaakt, terwijl de preutse luisteraars onder ons terugdeinzen. Lang niet alle nummers op deze plaat zijn pure hyperpop. Slayyyter experimenteert met club (“Dog house”), techno (“Butterflies…”) en electro-pop (“Troubled paradise”).

Van de laatste vier nummers voelt alleen ‘Serial Killer’ als het onvermijdelijke vulnummer. Maar de plaatsing ervan kan strategisch zijn. Door na “Cowboys” te komen, kunnen de luisteraars het machtige trio verteren dat eraan voorafging en geeft het ademruimte vooraleer ‘Over this!’ begint.

‘Troubled paradise’ barst van de ideeën, raast door moderne sonische trends, maar de uitvoering kon soms nét iets beter. Ondanks alles blijft het potentieel van Slayyyter in de popscene erg overtuigend.