Vijf jaar geleden introduceerde Tirzah zichzelf via Joe Goddards label Greco-Roman met ‘I’m not dancing’, een ep’tje dat zowel in lyrics als sound vooruitstrevend was door een verfrissende, minimalistische aanpak. Naast Tirzahs bedwelmende stem schenen de inventieve productionele kunsten van Oscar-genomineerde én boezemvriendin Mica Levi stevig door. Die combinatie bleek over de komende jaren enkel aan kracht te winnen met de ep’s ‘No romance’ en ‘Make it up’, waarmee het duo haar veelzijdigheid naar voren schoof, hoewel tezelfdertijd de dansvloer nooit ver weg was.

Op ‘Devotion’ stapt Tirzah geen clubs binnen. In tegenstelling tot op haar ep’s weerklinkt de stem van de Britse artieste op haar debuut vooral vanuit de woonkamer, slaapkamer, badkamer … Welke kamer in huis het ook is, Tirzah is dichtbij. Op ‘Devotion’ trekt de Londense namelijk volop de kaart van intimiteit in de vorm van trage, ontwapenende liefdesliedjes.

Tirzah en Mica Levi gaan met ‘Devotion’ voor een uniformer geluid dan voorheen. De grootste gemene deler op dit debuut is druggy r&b met een experimentele touch, waar de sensualiteit enerzijds hypnotiserend is (‘Do you know’ en ‘Go now’), en anderzijds geweldig gedragen wordt door bevreemdende tonen (‘Gladly’). Waar uniformiteit al te vaak een negatief aspect kan zijn, manifesteert het zich hier veeleer als een sterkte dan een valkuil. De nuances van Mica Levi’s productie komen zo namelijk op een prachtige manier uit de verf, zoals met de start-stop-structuur van de synths die Tirzahs frêle zang begeleiden in ‘Fine again’, de terugkerende synth in ‘Basic need’ of het subbasje dat de gewichtloze piano van ‘Say when’ voortstuwt.

De hypnose van Tirzah en Levi’s zachtjes wiegende r&b wordt drie keer gebroken. ‘Holding on’ is het enige uitstapje dat een beetje naar de dansvloer van weleer neigt. Door de stoffige, ingetogen drums doet het zich echter vooral voor als een bescheiden feestje in de kamer naast je. ‘Affection’ gaat op een tienmaal meer zinderende manier de andere richting uit en geldt daarmee meteen als bewijs dat de inwendige kracht van Tirzahs lyrics en zang het best gedijen in de meest spaarzame simpliciteit die Mica Levi kan voorschotelen. Tirzahs verstillende croon wordt door niet meer dan een bedeesde, ijskoude pianotoets bijgestaan, die de melancholie van haar mijmeringen over harmonie en vergiffenis kristalhelder maken.

In ‘Guilty’ zorgen de scheurende gitaren dan weer voor een donderslag bij heldere hemel, waarna Tirzah haar zang in autotune gemoffeld laat vallen op piano en zachte strijkers. Het gekunstelde geheel daarvan staat zo haaks op de rest van de plaat, en toch ademt het op eenzelfde zonderlinge manier oprechtheid uit. De pijn schemert door een muur van autotune even bevreemdend door via een tegendraadse structuur, waarin de dramatiek van “Did i let you take the blame when I should’ve been faithful?” het emotionele peil van ‘Devotion’ hoog houdt, om dan over te vloeien in het intens meeslepende titelnummer waar Tirzah door een al even koele Coby Sey wordt bijgestaan in haar verlangens.

Het is pas in het laatste luik van de plaat dat Tirzah het evenwicht tussen effectief minimalisme en bijna onverschillige nonchalance moeilijker lijkt te vinden. ‘Say when’ herhaalt het trucje van ‘Affection’ en wordt ook enkel door een pianoloopje begeleid, maar mist toch ergens de buitenaardse, sluipende kracht van eerstgenoemde. Het geschuifel na de twijfelende intro in afsluiter ‘Reach’ is eveneens meer tasten in het duister dan iets anders.

Over het algemeen levert Tirzah met ‘Devotion’ een krachtig testament af van wat haar in de eerste plaats altijd al zo uniek maakte. De zang is bevreemdend en tegendraads, maar o zo effectief. Voor het leeuwendeel van dit debuut weet de artieste daarmee op een meeslepende manier de bedrieglijk zuinige, goed berekende producties te verheffen tot intieme, pakkende liedjes. Ook na vijf jaar blijft Tirzah in al haar bescheidenheid een van de meest interessante stemmen van de hedendaagse r&b.