In juli 2011 liet de Londense band Theme Park hun eerste single ‘A Mountain We Love’ op de wereld los, een hyperkinetische gekte waarmee ze weinig mensen onberoerd lieten. Nauwkeurig geconstrueerde melodieën vloeiden een maand later nog harmonieuzer samen in de catchy opvolger ‘Wax’. Daar lieten de 3 lads het echter niet bij. Niet veel later volgde immers ‘Milk’, een catchy brouwsel van nerveuze ritmes en vrolijke synths dat ons zonder al te veel moeite aan het geluid van onder andere Vampire Weekend terug deed denken. Stil bleef het nooit echt rond de band. Sporadisch werden nog ‘Jamaica’ en ‘Two Hours’ ons muzikale universum in gekatapulteerd, maar een echte volspeler liet nog steeds op zich wachten. Tot nu.
Wanneer je zo lang wacht met de release van je album, maar ondertussen wel steeds pikante voorsmaakjes de buitenwereld in stuurt, bouw je uiteraard heel wat spanning op. Helaas gaan met die spanning ook heel wat verwachtingen samen. Ook wij stonden, helemaal warmgelopen voor dat langverwachte debuut, te trappelen om eindelijk – en dat woord is hier wel op zijn plaats – meer van de groep te kunnen horen dan die 5 singletjes die ons tot dan toe ter oren waren gevallen. Dat het album de weinig inventieve titel ‘Theme Park’ meekreeg, laten we hier buiten beschouwing. Wij kunnen meerdere geniale muzikale kinderen opnoemen die redelijk inspiratieloos de naam van hun ouders meegekregen hebben. Daar draait het ook niet om. Het gaat hem hier om de muziek. En die is vrolijk, uitermate dansbaar en met momenten zelfs subliem.
Waarom eerder genoemde nummers ‘Milk’ en ‘A Mountain we Love’, die de naam ‘Theme park’ anderhalf jaar geleden volop over ieders lippen deden rollen, de uiteindelijke shortlist niet hebben gehaald (in tegenstelling tot ‘Wax’, ‘Jamaica’ en ‘Two Hours’), blijft voor ons evenzeer een mysterie als een eeuwige doodzonde. Nochtans wordt het opgewekte toontje van 2011 lustig voort gezongen. ‘Tonight’ bijvoorbeeld maant aan tot dansen, net als ‘Ghosts’. Minder opzwepend maar minstens even opgewekt zijn dan weer opener ‘Big Dream’, het eigenzinnige ‘A Place They’ll Never Know’ en ‘Los Chikas’. ‘Saccades’ daarentegen is van een heel ander kaliber. Het nummer is rustiger en hier neemt het drietal rustig de tijd om hun harmonische boodschap zachtjes op te bouwen, waardoor deze na afloop des te beter over komt. Ook ‘Still Life’ en ‘Blind’ zijn duidelijk meer ingetogen, maar toch blijft het blijhartige de rode draad doorheen alle elf nummers die deze langspeler telt, soms zelfs tot in den treure.
Op de vraag of ‘Theme Park’ naast de eerder gereleasede singles nog veel nieuwe hoogtepunten met zich meebrengt moeten we helaas het hoofd schudden. Zeker, ‘Saccades’, ‘Tonight’ en andere songs bezitten veel potentieel, maar ook na enkele luisterbeurten komt dat kunnen echter niet tot de volle ontwikkeling. Hun grote doorbraak is het zeker niet. Als je de naam ‘Theme park’ googelt, kom je nog steeds meer links over pretparken en computergames tegen dan dat je naar deze band verwezen wordt. De groep schopt met hun album duidelijk minder furore dan met de eerder losgelaten nummers die de komst ervan doorheen het jaar aankondigden, maar al bij al is dit zeker een fijn en melodisch bolwerk. Voor de muzikale fijnproever die graag lichthartig door het leven gaat is deze plaat er alvast eentje om te koesteren.
Theme Park kan je binnenkort live aan het werk zien in de Botanique in Brussel op 20.04 (info & tickets) en in Bitterzoet in Amsterdam op 21.04 (via Paradiso, info & tickets).
Website Theme Park
Verdeeld door V2